Ninja Turtles - recensie

April en haar Turtle-vrienden zijn terug in een live-action avontuur waarin het, zoals dat hoort, gaat om het bevechten van Shredder.

Net alsTransformers zijn deNinja Turtleseen franchise die veel in de jaren ‘80 geboren mensen een warm hart toedragen. Het is daarom des te moeilijker om te zien dat deze reeksen die begonnen als een comic en speelgoedfiguren, maar hun hoogtepunt kenden als animatieseries, worden uitgemolken tot wanstaltige, lege hulzen van fil

Om de beginnen is de hoofdrolkeuze interessant, dat is namelijk de metTransformersbekend geworden Megan Fox, die in Ninja Turtlesvooral herkenbaar is aan haar luide borstademhaling en open mond. Ze speelt April O’Neil, maar draagt geen gele overall zoals de April die we uit de cartoon kennen. De onflatteuze onesie heeft plaatsgemaakt voor een kek geel leren jasje. Het is alleen spijtig dat April totaal geen grapjes of gevatte opmerkingen maakt, want hierdoor komt ze ietwat dommig en naief over. Bovendien wordt ze ongeveer vier keer in de film gewezen op hoe lekker ze eruit ziet, dus zelfs als zou het in haar opkomen, dan was het vrij lastig voor Fox om deze versie van April om te turnen tot een iets steviger personage. Een van de aanstichters is Michelangelo, die altijd al de lolbroek was en wel oren had naar April, maar in deze film echt full-on in versiermodus lijkt te zijn. Elke keer als er een serieus moment in de film is, weet je dat hij weer met een domme opmerking of blik komt. Dat wordt een beetje vervelend, dat voorspelbare. Iets dat ook te wijten is aan alle andere acties en personages in de film. Grootste voorbeeld van voorspelbaarheid is dat de overduidelijk getypecaste Dark Knight-acteur William Fichtner is aangetrokken voor de rol van Eric Sacks, het hoofd van een bedrijf van Stark Industries-achtige proporties. Dan weet je al genoeg toch? Sowieso is er overigens een grote overlap met andere superheldenfil De muziek en de dreiging zijn beiden Batman-achtig en de grote eindbaas Shredder is een Samurai meets Iron Man-figuur.

Uiteraard valt er ook wat over de CGI-Turtles zelf te zeggen qua uiterlijk. Ze zien er aanzienlijk minder knuffelbaar uit als hun cartoon-wederhelften en die vlieger gaat nog het meest op in het geval van hun vader Splinter, die er zelfs een beetje vies uitziet. Het feit dat Raphael en Leonardo eruitzien als een stel commando’s aan de anabolen, maakt het een beetje bizar en dit ontkracht het ninja-achtige juist. De voorspelbaarheid zit hem overigens niet alleen in het verhaal, maar grotendeels ook in de humor. Je weet secondes van te voren allang wat ze gaan zeggen. Nu is humor natuurlijk enorm aan smaak onderhevig, maar de grappen en grollen in deze film zijn van een zodanig niveau dat het verbaasde dat de film niet in een Nederlandstalige versie in de bioscoop draait. Misschien is de actie wat te heftig, maar qua humor zit TMNT echt op een kinderniveau.

Vingers kunnen worden gewezen naar Michael Bay. De regisseur, die met de explosies in de Transformersfilms zijn bankrekening zag exploderen, heeft van het uitmelken een sport gemaakt en doet dat in deze Ninja Turtles-film in de rol van producent. Ook inTeenage Mutant Ninja Turtlesvind je weer een beschamende hoeveelheid product placement: van een webcam bel-bedrijf tot een schoenenmerk en van een lingeriemerk tot een pizza-franchise. De explosies zijn in Ninja Turtles wat minder hevig, maar ook deze film barst van de actiescenes. Gelukkig maar, want verder is dit een film om je vooral aan te ergeren. Alleen de actie-scenes maken deze live-action film dragelijk. Denk daarbij bijvoorbeeld aan een achtervolgingsscene in de sneeuw met een afdaling en een fascinerende finale in het midden van New York. Aan het begin van de film worden de beelden binnen de actiescenes net even te snel afgekapt, waardoor je het gevoel hebt achter de feiten aan te lopen. Niet alleen wanneer de Turtles nog niet in hun volledigheid getoond zijn, maar ook daarna. Jammer, want de actie is echt waar deze film het van moet hebben. Compleet met Matrix-achtige slomo’s en one-liners.

Regisseur Jonathan Liebesman stond eerder aan het hoofd van groteske actiefilms alsWrath of the TitansenWorld Invasion: Battle Los Angeles, dus je weet als je naarTeenage Mutant Ninja Turtlesgaat wel ongeveer wat je kunt verwachten. De enige vervelende bijkomstigheid is dat je kans hebt dat deze film fijne jeugdherinneringen van de vechtschildpadden verstoort. Maar ook als je nog nooit iets hebt meegekregen van de Turtles, dan kan alle voorspelbaarheid, de lege April O’Neil en de kinderlijke humor je humor aardig verpesten.