Sin City: A Dame To Kill For - recensie

Het is alweer negen jaar sindsSin Cityuitkwam en met het verstrijken van de tijd is de magie ook verdwenen.

Sin Citywas een frisse wind in het stripverfilmingsgenre. Het had een unieke neo-noir stijl, met enkele kleurplaatsingen die objecten of personen van het scherm deden afspatten. Los van de stijl hadden de heerlijke dialogen en verhalen een goede dosis flair. Verhalen die op zichzelf effectief waren, maar elkaar harmonieus aanvulden. Dat striptekenaar/regisseur Frank Miller en regisseur Robert Rodriguez (Machete) dit hebben willen herhalen, is dan niet zo gek, maar negen jaar en 102 filmminuten later is het wishful thinking van een tienerjongen uitgemond in een volgroeide teleurstelling.

Sin City: A Dame To Kill For bevat vier verhalen, die elkaar op dezelfde manier als in de eerste ronde afwisselen. De herkenbare grauwe stem van Mickey Rourke die de onverschrokkene Marve representeert, klinkt als een geoliede machine die met zijn lage stem vertelt dat hij na een auto-ongeluk niet meer precies weet wat hij zoal heeft gedaan die nacht. Een stel puberjongens beleefde hetzelfde ongeluk, maar kwamen er wat minder goed van af. Een kogelgat in Marve’s rechterschouder is een kleine aanwijzing die leidt tot wat opheldering. Wat volgt, is een kort segment, dat een kijkje geeft in het brute gedachtengoed van Marve en de zondevolle stad in één. In negen jaar is er op dit gebied niks verandert, slechts wat 3D effecten die op zich leuk gevonden zijn.

Marve heeft een grotere rol gekregen sinds zijn eerste keer en levert in drie van de vier verhaallijnen zijn perverse vechtlust af, die vaak ruim baan moet maken voor de verschillende hoofdpersonen die het aan de stok krijgen met hun demonen. Ava is daar één van en wordt gespeeld door de bijna gelijknamige Eva Green, die veelvuldig naakt door het beeld paradeert en mannen met haar schoonheid en sluwheid naar haar hand zet. Eva Green is als verwacht niets minder dan geweldig, maar verdient meer dan deze pulpy rol. Eén van Ava’s slachtoffers Dwight - dit keer niet gespeeld door Clive Owen maar door Josh Brolin - geeft ironisch genoeg een kleurloze acteerprestatie weg. Niet helemaal hem aan te rekenen, maar een gebrek aan onderscheidene klanken in de verschillende verhalen en testosterontoevoer is dan ook wat de gehele film opbreekt.

Zo speelt Joseph Gordon-Levitt (50/50, Inception) de jonge arrogante geldwolf Johnny, die het niet kan laten om van de machtige Senator Roark (Powers Boothe),de vader van het gele gedrocht uit de eersteSin City, een potje poker te winnen. Opnieuw verblind door een mooie dame en wraakgevoelens pruttelt het plot een beetje voort, maar zonder enige substantie in het script begint het al snel angstvallig koud te worden. Het verhaal komt maar met moeite van de grond en zodra het naar het volgende verhaal schiet - en dat gebeurt snel - moet je al je aandacht investeren in een nieuw karakter en een nieuw verhaal, dat even gekunsteld voortbeweegt als het voorgaande, begeleid door dezelfde soort monotone stem inclusief dialogen die om de hete brij heen draaien. Zo lijdt het overgrote deel van de verhaallijnen naar herkenbare terreinen, zoals het infiltreren van een villa waarbij enige pionnetjes sneuvelen, vrouwen die hun lichaam gebruiken voor geld of om mannen te manipuleren, machtlust, wraak en overige rambam.

Natuurlijk zijn Frank Miller en Robert Rodriguez de laatste die deze film afleveren zonder enig gevoel voor cool. Dat is dan ook nog gedeeltelijk aanwezig. Als levendige artistieke neo-noirprent zietSin City: A Dame To Kill Forer dan ook spectaculairder uit dan zijn voorganger. De 3D effecten bieden een extra dimensie aan de al uiterst smaakvol ontworpen scenes. Eveneens zijn de B-stijl actiescènes - los van het repetitieve karakter - nog even dolkomisch en bruut om te zien en leveren de grote namen, vooral Eva Green, solide prestaties af. Hoe dan ook bereikt deze herhalingsoefening een nostalgisch nulpunt voor een eventuele revanchering. Frank Miller en Robert Rodriguez weten niet met deze film enige compassie voor het materiaal bij de kijker op te roepen. De verhalen en karakters verschillen niet zo van elkaar en vergen aardig wat vechtlust om je erdoorheen te worstelen. Voor diegene die dit niet hebben is er altijd nog het eerste deel dat na negen jaar nog steeds wél fantastisch is.