John Lennon is een icoon en alleen daarom al is een film over zijn persoon gerechtvaardigd. Nowhere Boy vertelt echter over zijn puberjaren. En puberen, dat deed hij.
Nowhere Boy is Sam Taylor-Wood’s eerste volledige speelfilm. Ze is vooral bekend door haar werk als fotografe en bijzondere videokunstwerken. Haar eerdere regie-ervaring bestaat uit de korte drama film Love You More . In 2008 is ze gevraagd om een biopic over John Lennon's jongere jaren te regisseren, waarvan het script geschreven is door Matt Greenhalgh. Matt Greenhalgh verzorgde eerder het script voor een andere biopic, Control , geregisseerd door onze eigen Hollandse Anton Corbijn. De Engelse Aaron Johnson, zelf negentien jaar oud, heeft de eer om John Lennon als vijftienjarige te portretteren. Saillant detail van de film is dat de regisseuse Aaron Johnson op de set van Nowhere Boy heeft ontmoet, ze sinds 2008 verloofd zijn en hun eerste kindje verwachten. Een hechte samenwerking tussen de regisseuse en de hoofdrolspeler is daarom verzekerd.
The Quarrymen
John Lennon, vijftien jaar oud, ligt samen met zijn oom George op bed. Ze luisteren naar de radio, terwijl John een slok neemt van zijn ooms drank. John’s vader heeft zijn moeder en hemzelf verlaten toen John vijf jaar was en alhoewel zijn moeder in de buurt woont, is hij sindsdien opgevoed door zijn oom en de strenge tante Mimi (Kristin Scott Thomas). Oom George zegt John gedag en vertrekt al zwierend door de gang om naar zijn stamcafé te gaan, wanneer hij plots levenloos neervalt. John moet lachen, maar ziet al snel de ernst van de zaak in. Zijn oom wordt op een brancard naar het ziekenhuis vervoerd, Mimi gaat mee en als ze weer thuis is, vertelt ze met een monotone stem dat George dood is. Wederom moet John lachen, zijn tante niet. Een traan loopt langs zijn verbaasde gezicht en hij omarmt zijn tante. “Don’t be silly”, zegt zijn tante tegen hem en duwt John weg. Zo wordt hier met het verlies van een dierbare omgegaan. Deze scène kenmerkt de film, waarbij John’s tante hem in toom probeert te houden, maar hij zich steeds meer tegen haar probeert af te zetten.
Op de begrafenis van zijn oom ziet John een knappe, roodharige vrouw van in de dertig, die van een afstandje naar de begrafenis kijkt. John weet wie ze is. Het is de vrouw die vlakbij woont. Het is zijn moeder, Julia Lennon (Anne-Marie Duff), die hem op jonge leeftijd onder liet brengen bij zijn oom en tante. Gebroken door het verlies van zijn oom en de steeds grotere neiging om zich af te zetten tegen zijn tante, besluit John zijn moeder te komen opzoeken. Vanaf dat moment gaat het snel en komt John in een achtbaan van emoties terecht, waarbij hij alle kanten opgetrokken wordt. Naar zijn tante Mimi, zijn moeder Julia en als laatste naar zijn zojuist opgerichte band; The Quarrymen .
Een gewone jongen
Het frappante aan Nowhere Boy is dat de film zich niet concentreert op de icoon John Lennon, maar op een gewone jongen die het als vijftienjarige al zwaar te verduren heeft. In de hele film wordt met geen woord gerept over The Beatles , laat staan dat er bekende liedjes van de popgroep voorbij komen. In plaats daarvan is de film vooral een emotioneel verhaal, dat de vele gezichten van John Lennon laat zien. Een aardige en stoere jongen voor zijn vrienden en vriendinnetjes, een puberende rebel voor zijn tante Mimi en een zoon die liefde nodig heeft voor zijn moeder, Julia.
De cast voldoet uitstekend, Aaron Johnson komt overtuigend over als een jonge John Lennon en het script, dat gebaseerd is op het boek dat John's zus over hem schreef, draagt hier aan bij. De setting van de film, namelijk het Liverpool van 1955, komt goed tot zijn recht en de scène waarbij John samen met één van zijn maatjes op het dak van een rijdende dubbeldekker ligt, voelt typisch Engels aan. Sam weet de juiste sfeer te creëren om John's moeilijke jongere jaren te tonen.
Een negatief aspect aan Nowhere Boy is dat de film over elke andere jongen van vijftien zou kunnen gaan. Natuurlijk gaat het over John Lennon en zien we hoe hij zijn eerste band opricht, hij kennis maakt met Paul McCartney (Thomas Sangster ) en hoe zijn creatieve en muzikale kant langzaam naar boven komt. Maar dat is niet waar de film om draait. De film gaat over een rebelse jongen van vijftien, die op het punt staat kennis te maken met de wereld, wat gepaard gaat met de nodige dramatiek met zijn familie en vrienden. Om zo’n verhaal te vertellen is een icoon als John Lennon niet nodig. Een Beatle fan zou deze film daarom minder interessant kunnen vinden.
Conclusie
Nowhere Boy is een sfeervolle en emotionele film over een vijftienjarige John Lennon. Aaron Johnson zet hem uitstekend neer als de jonge rebel die hij was en ook de rest van de cast speelt geloofwaardig en met gevoel. De film is echter geen ode aan de muziek van The Beatles en kan daarom minder interessant zijn voor mensen die meer geïnteresseerd zijn in de muziek van The Beatles , dan in de achtergrond van de popgroep en dan met name John Lennon. Nowhere Boy is uiteindelijk een geslaagd drama, dat de vele gezichten van een jonge John Lennon belicht.
