Slappe onderbuikgevoelens te midden van traumatische ervaringen.
In Remember Me staat de relatie tussen Tyler (Robert Pattinson), wiens ouders na de zelfmoord van zijn broer Michael zijn gescheiden, en Ally (Emilie de Ravin), wier moeder vermoord is, centraal. Als Tyler na een vergrijp aangehouden wordt door sergeant Neil Craig (Chris Cooper), notabene Ally's vader, zoekt hij op aanraden van zijn vriend Adain (Tate Ellington) contact met haar. Hiermee probeert hij haar vader te intimideren, maar het zijn de onderbuikgevoelens die snel de boventoon voeren. Trillende handen. Hart staat bol. Knikkende knieën. Gedachten op hol.
Remember Me is geregisseerd door Allen Coulter, een bekend televisieregisseur; hij regisseerde onder meer afleveringen voor de series Millennium, The X Files, New York Undercover, Sex and the City, The Sopranos en Law & Order . In Remember Me ontspoort hij in een onsamenhangde soap opera, waarbij duidelijk wordt dat een romantisch liefdesverhaal niet aan hem is besteed.
Remember Me is geregisseerd door Allen Coulter, een bekend televisieregisseur; hij regisseerde onder meer afleveringen voor de series Millennium, The X Files, New York Undercover, Sex and the City, The Sopranos en Law & Order . In Remember Me ontspoort hij in een onsamenhangde soap opera, waarbij duidelijk wordt dat een romantisch liefdesverhaal niet aan hem is besteed.
Trauma
Er is een tweetal trauma's in de film die ervoor moeten zorgen dat de twee hoofdpersonages Tyler en Ally aandoenlijk worden, alleen zitten ze vol lucht waardoor je als kijker moeizaam met hen empathiseert. Waarom heeft de scenarist bijvoorbeeld gekozen om het trauma van Elly in de openingsscène te tonen, terwijl het trauma van Tyler slechts wordt beschreven in dialoog? De film zet de kijker bij aanvang op het verkeerde been daar de verwachting wordt geschept vanuit het perspectief van Ally en vader Neil, een nasleep op te werpen; de film focust echter, na een tijdsprong van tien jaar, vanuit Tylers perspectief. Zijn beleving is hier dragend. Het eerder in beelden getoonde, en niet in dialoog beschreven, trauma van Ally en Neil dient slechts als voeding voor de karakters en zou ook, net als de zelfmoord van Tylers broer, in dialoog kunnen worden benaderd. De keuze, het trauma van Ally te laten zien en dat van Tyler niet, zorgt voor een onsamenhangend geheel. Waarom ziet de kijker wel de moeder van Ally vermoord worden en niet de broer van Tyler zelfmoord plegen? Het zijn gemakkelijke structuren zonder enige diepgang.
Er is een tweetal trauma's in de film die ervoor moeten zorgen dat de twee hoofdpersonages Tyler en Ally aandoenlijk worden, alleen zitten ze vol lucht waardoor je als kijker moeizaam met hen empathiseert. Waarom heeft de scenarist bijvoorbeeld gekozen om het trauma van Elly in de openingsscène te tonen, terwijl het trauma van Tyler slechts wordt beschreven in dialoog? De film zet de kijker bij aanvang op het verkeerde been daar de verwachting wordt geschept vanuit het perspectief van Ally en vader Neil, een nasleep op te werpen; de film focust echter, na een tijdsprong van tien jaar, vanuit Tylers perspectief. Zijn beleving is hier dragend. Het eerder in beelden getoonde, en niet in dialoog beschreven, trauma van Ally en Neil dient slechts als voeding voor de karakters en zou ook, net als de zelfmoord van Tylers broer, in dialoog kunnen worden benaderd. De keuze, het trauma van Ally te laten zien en dat van Tyler niet, zorgt voor een onsamenhangend geheel. Waarom ziet de kijker wel de moeder van Ally vermoord worden en niet de broer van Tyler zelfmoord plegen? Het zijn gemakkelijke structuren zonder enige diepgang.
Voorspelbaar
Ook is de film in opzet voorspelbaar en dat gaat ten koste van het vermaak. Wanneer bijvoorbeeld Ally bij Tyler dineert, gooit Tyler, tijdens het afwassen, water in haar gezicht. Ally pakt daarop de met pastaresten bevlekte pan en giet deze over Tyler heen. Wanneer Tylers vriend Adain het tweetal vervolgens betrapt, zegt hij: 'What just happened in the kitchen, it looks like somebody's water broke'. Aardige tekst voor in een film zoals American Pie, maar hier typeert het de onmacht interessante karakters te kunnen schrijven. De verhaallijn van Tyler en Ally is leeg; jongen verzint smoes om meisje uit te nodigen. Meisje hapt. Jongen neemt het meisje mee uit. Jongen en meisje dineren. Meisje wilt niet zoenen. Jongen slaat uiteindelijk alsnog toe. Het is een makkelijk en vervelend cliché. Tyler en Ally zijn als twee balonnen; opgeblazen en vol lucht. Wanneer Tyler tijdens een uitje aan Ally vraagt of zij een leuke tijd heeft, antwoordt zij: "I had a good time", waarop hij zegt: "Had or having a good time, because if you are having a good time there is no need to end it now." De leegte van de karakters is hier funest en doet terug verlangen naar films zoals Serendipity, When Harry Met Sally, of Frankie and Johnny, films met personages die te doorgronden zijn en gespeeld door voortreffelijke acteurs. In Remember Me ontbeert het Pattinson en De Ravin aan kracht een rol te kunnen dragen, intiem zijn met elkaar is één aspect, maar invulling geven aan je rol is een tweede. Pattinson doet in zijn voorkomen denken aan Matt Dillon in Rumble Fish , alleen is Matt Dillon charismatisch en een goed acteur. Pattinson (nog) niet.
Ook is de film in opzet voorspelbaar en dat gaat ten koste van het vermaak. Wanneer bijvoorbeeld Ally bij Tyler dineert, gooit Tyler, tijdens het afwassen, water in haar gezicht. Ally pakt daarop de met pastaresten bevlekte pan en giet deze over Tyler heen. Wanneer Tylers vriend Adain het tweetal vervolgens betrapt, zegt hij: 'What just happened in the kitchen, it looks like somebody's water broke'. Aardige tekst voor in een film zoals American Pie, maar hier typeert het de onmacht interessante karakters te kunnen schrijven. De verhaallijn van Tyler en Ally is leeg; jongen verzint smoes om meisje uit te nodigen. Meisje hapt. Jongen neemt het meisje mee uit. Jongen en meisje dineren. Meisje wilt niet zoenen. Jongen slaat uiteindelijk alsnog toe. Het is een makkelijk en vervelend cliché. Tyler en Ally zijn als twee balonnen; opgeblazen en vol lucht. Wanneer Tyler tijdens een uitje aan Ally vraagt of zij een leuke tijd heeft, antwoordt zij: "I had a good time", waarop hij zegt: "Had or having a good time, because if you are having a good time there is no need to end it now." De leegte van de karakters is hier funest en doet terug verlangen naar films zoals Serendipity, When Harry Met Sally, of Frankie and Johnny, films met personages die te doorgronden zijn en gespeeld door voortreffelijke acteurs. In Remember Me ontbeert het Pattinson en De Ravin aan kracht een rol te kunnen dragen, intiem zijn met elkaar is één aspect, maar invulling geven aan je rol is een tweede. Pattinson doet in zijn voorkomen denken aan Matt Dillon in Rumble Fish , alleen is Matt Dillon charismatisch en een goed acteur. Pattinson (nog) niet.
Maffia accent
Ook is de rol van Charles Hawkins (Pierce Brosnan), Tylers vader, hilarisch idioot. Zijn New York accent is zo dik aangezet dat deze in een maffia film niet zou misstaan. Het doet terugverlangen naar de tijd dat Brosnan James Bond gestalte gaf; hier lijkt het alsof hij in een verkeerde film zit. Wanneer Tyler in het kantoor van zijn vader een discussie aangaat over de verwaarlozing van zijn zusje, barst hij in woede uit. Wanneer vervolgens de aan een ronde tafel zittende collega's van Charles opstaan, ogenschijnlijk om het tweetal alleen te laten, schreeuwt Brosnan met een overacterend, dik New York accent: "Sit the fuck down!". Het gaat helemaal nergens over. De daaropvolgende scène is voorts misplaatst en over the top; een ruzie tussen vader en zoon over de verwaarlozing van Tylers zusje, niets meer dan oppervlakkig hanengekraai. Het andere uiterste is Neil Craig (Chris Cooper), de met het trauma van zijn vermoorde vrouw geplaagde, en tot alcoholist verworden, karakter dat wel overtuigt, maar dan is het al te laat. Het door de scenarist verzonnen einde behoeft omwille van spoilers geen uitleg, maar verdient wel aandacht. Talking about being at the wrong place at the wrong time.
Ook is de rol van Charles Hawkins (Pierce Brosnan), Tylers vader, hilarisch idioot. Zijn New York accent is zo dik aangezet dat deze in een maffia film niet zou misstaan. Het doet terugverlangen naar de tijd dat Brosnan James Bond gestalte gaf; hier lijkt het alsof hij in een verkeerde film zit. Wanneer Tyler in het kantoor van zijn vader een discussie aangaat over de verwaarlozing van zijn zusje, barst hij in woede uit. Wanneer vervolgens de aan een ronde tafel zittende collega's van Charles opstaan, ogenschijnlijk om het tweetal alleen te laten, schreeuwt Brosnan met een overacterend, dik New York accent: "Sit the fuck down!". Het gaat helemaal nergens over. De daaropvolgende scène is voorts misplaatst en over the top; een ruzie tussen vader en zoon over de verwaarlozing van Tylers zusje, niets meer dan oppervlakkig hanengekraai. Het andere uiterste is Neil Craig (Chris Cooper), de met het trauma van zijn vermoorde vrouw geplaagde, en tot alcoholist verworden, karakter dat wel overtuigt, maar dan is het al te laat. Het door de scenarist verzonnen einde behoeft omwille van spoilers geen uitleg, maar verdient wel aandacht. Talking about being at the wrong place at the wrong time.
Conclusie
Remember Me is te leeg om de aandacht lang vast te kunnen houden als kijker. Na een sterke openingsscène vervalt de film een mierzoet liefdesverhaal zonder echte gedenkwaardige scènes. Chris Cooper krijgt één ster, het einde een halve.
Remember Me is te leeg om de aandacht lang vast te kunnen houden als kijker. Na een sterke openingsscène vervalt de film een mierzoet liefdesverhaal zonder echte gedenkwaardige scènes. Chris Cooper krijgt één ster, het einde een halve.
