Poetry - recensie

Magnifieke karakterstudie van een vrouw op leeftijd die op zoek is naar schoonheid in het leven.

Poetry van regisseur Lee Chang Dong speelde vorig jaar al in een bijzonder sterke Cannes competitie met concurrentie van films als Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives , Another Year en werk van andere gerenommeerde regisseurs. Toch deed Poetry niet onder voor andere films in de sterke competitie en nam Lee de prijs voor het beste scenario mee naar huis. Niet zo'n gekke bekroning als je bedenkt dat Lee eerder romans schreef, en destijds de onverwachte stap naar film nam.

Mija (Yoon Jeong-Hee) werkt als verzorgster voor een oude gehandicapte man, terwijl ze in haar eentje ook voor haar kleinzoon moet zorgen. Op een dag besluit ze een poëzieklas te gaan volgen op het moment dat ze als gevolg van alzheimer net woorden begint te vergeten. Als dan blijkt dat haar zoon mogelijk betrokken is bij een seksueel schandaal en de vaders van de andere daders het probleem met geld proberen op te lossen, is Mija ten einde raad. Ze kan zich alleen nog op dat ene gedicht concentreren dat ze voor het einde van haar poëzie klas af moet hebben.

Net als met zijn eerdere films toont Lee Chang-Dong zich een geëngageerd filmer. Zo waren de personages in zijn films hiervoor geestelijk gehandicapten, alleenstaande moeders en andere sociale buitenbeentjes. Bij Poetry kiest hij voor een oma; wederom een onzichtbaar personage in de maatschappij. Toch is de film eerder een karakterstudie dan slechts een film die de samenleving becommentarieert, en is daarin ook geslaagder dan bijvoorbeeld Lee's eerdere Peppermint Candy . Waar die film nog netjes binnen causaliteit (weliswaar omgekeerd chronologisch) en binnen genre conventies bleef, is Poetry zo verrassend en onvoorspelbaar als het leven zelf. De film overstijgt het melodrama waar het nog het meeste van weg heeft.

Lee heeft duidelijk een stap gezet in zijn kleine maar indrukwekkende oeuvre van vijf films, waarbij zijn roman-achtige scenariostructuur zich steeds beter heeft ontwikkeld. Voor nog meer vergelijkingsmateriaal kun je ook kijken naar Bong Joon-Ho's The Mother , dat vorig jaar uit kwam. Ook die film volgt een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd met een soortgelijk dilemma, alleen is zij is een heel ander soort personage. Bongs moeder twijfelt niet en heeft alles over voor haar zoon, wat puur een mechanisme is om het plot te laten werken. Lee's beschrijving van hetzelfde karakter is veel genuanceerder en leeft echt, wat haar een stuk geloofwaardiger maakt.

Deze genuanceerde portrettering van Mija heeft echter niet alleen te maken met de manier waarop het personage geschreven is. Het komt ook door de invulling van actrice Yoon Jeong-Hee die in het verleden al in honderden Zuid-Koreaanse films speelde. Officieel was ze al lang met pensioen, maar voor deze rol heeft ze al haar acteerervaring ingezet. Mija's excentrieke kledingstijl, haar gevoeligheid voor het dilemma waar ze voor komt te staan en haar worsteling met het schrijven van dat ene gedicht voor haar poëzieklas worden op briljante wijze vertolkt door Yoon Jeong-Hee.

Een belangrijk element van de film, de poëzieklas, die parallel loopt aan het dilemma van de schuld van Mija's kleinzoon, verdwijnt hierdoor niet naar de achtergrond. Integendeel, Mija's zoektocht naar schoonheid in het leven door middel van poëzie lijkt voor haar meer prioriteit te hebben dan de schuld van haar kleinzoon. Daar is ze vooral plichtmatig mee bezig door de vaders van de andere daders. Goed kijken is het belangrijkste om een gedicht te schrijven, is wat Mija's leraar haar in de poëzieklas vertelt, en die raad volgt Mija op, zoals blijkt in een overweldigend mooie climax aan het eind van de film.

Conclusie
Poetry is Lee Chang-Dong's eerste meesterwerk. Waar zijn vorige films nog wel eens in genre conventies bleven hangen of subtiliteit misten, is dit niet het geval bij het vrijere, karakter gedreven Poetry . Lee Chang-Dong levert met deze film een geslaagde karakterstudie van een vrouw die op zoek is naar schoonheid in het leven, en dat op een wel heel onverwachte manier vindt.

Lees hier het interview dat Frank Witkam had met regisseur Lee Chang-Dong.