InRun & Jumpworden goede, sympathieke acteurs opgezadeld met een zwak en ongefocust script.
Will Forte was een van de verrassingen van het afgelopen filmjaar. Hij begon zijn carriere in Hollywood als schrijver van David Letterman'sLate Night Show, maar kreeg pas echt bekendheid als vast castlid vanSaturday Night Live. Toen Alexander Payne hem dan ook castte inNebraskaals de zoon van de norse Woody Grant (Bruce Dern) had Forte amper ervaring met dramatische rollen. Dat bleek echter geen enkel probleem te zijn. Forte kreeg veel lof voor zijn rol en hield zich moeiteloos staande naast acteerveteraan Dern. Forte's acteerprestatie in Run & Jump, dat hij nog voorNebraskahad opgenomen, is echter misschien nog wel indrukwekkender, ondanks het feit dat het scenario van Steph Green en Ailbhe Keogan amper enige geloofwaardige invulling aan zijn personage geeft. Desondanks weet Forte onze sympathie op te wekken. En het zelfde kan eigenlijk gezegd worden van zijn tegenspeelster Maxine Peake.
Ted
Forte speelt Ted, een in Ierland werkende Amerikaanse hersenchirurg die voor twee maanden bij de familie Casey intrekt. Conor Casey (Edward Macliam) is namelijk een bijzondere patient. Hij heeft een beroerte gekregen die de meeste van zijn lotgenoten niet zouden overleven. Na enkele maanden in coma te hebben gelegen, is hij echter nu ontwaakt en moet nu zijn oude leven met zijn vrouw Vanetia (Maxine Peake) en twee kinderen weer oppakken. Dat gaat echter niet zomaar. Zijn hersens functioneren nog niet heel goed, en zijn persoonlijkheid lijkt een beetje veranderd te zijn. Met de hulp van Ted moet hij, zo goed als dat kan, weer de oude worden. Bovendien is Conor, vanwege zijn zeldzame genezing, een interessante case-study. Door zijn gedrag te observeren, hoopt Ted tot inzichten te komen die de neurowetenschap vooruit zouden kunnen helpen. Met toestemming van de Caseys loopt Ted daarom de hele tijd met een camera achter Conor aan. Ondertussen wordt, in een ontwikkeling die we in de eerste vijf minuten al zagen aankomen, Ted een soort surrogaatvader voor Connor's kinderen en beginnen hij en Vanetia gevoelens voor elkaar te krijgen.
Forte speelt Ted, een in Ierland werkende Amerikaanse hersenchirurg die voor twee maanden bij de familie Casey intrekt. Conor Casey (Edward Macliam) is namelijk een bijzondere patient. Hij heeft een beroerte gekregen die de meeste van zijn lotgenoten niet zouden overleven. Na enkele maanden in coma te hebben gelegen, is hij echter nu ontwaakt en moet nu zijn oude leven met zijn vrouw Vanetia (Maxine Peake) en twee kinderen weer oppakken. Dat gaat echter niet zomaar. Zijn hersens functioneren nog niet heel goed, en zijn persoonlijkheid lijkt een beetje veranderd te zijn. Met de hulp van Ted moet hij, zo goed als dat kan, weer de oude worden. Bovendien is Conor, vanwege zijn zeldzame genezing, een interessante case-study. Door zijn gedrag te observeren, hoopt Ted tot inzichten te komen die de neurowetenschap vooruit zouden kunnen helpen. Met toestemming van de Caseys loopt Ted daarom de hele tijd met een camera achter Conor aan. Ondertussen wordt, in een ontwikkeling die we in de eerste vijf minuten al zagen aankomen, Ted een soort surrogaatvader voor Connor's kinderen en beginnen hij en Vanetia gevoelens voor elkaar te krijgen.
Cultuurverschillen
Run & Jump is geregisseerd door Steph Green. Dit is haar eerste speelfilm, maar zij werd al in 2009 genomineerd voor een Oscar voor haar korte film New Boy , over de eerste schooldag van een Afrikaans kindje in Ierland. Een andere korte film van haar gaat over een Ierse graffiti-artiest en een Chinese Tai Chi-meester die met elkaar moeten leren omgaan. Hieruit blijkt dat ze de botsingen tussen twee verschillende culturen interessant vindt. Run & Jump zou dan ook vermoedelijk een betere film zijn als het zich puur zou focussen op de opbloeiende relatie tussen de introverte Amerikaanse wetenschapper Ted en de extroverte Ierse Vanetia. Forte en Peake weten goed over te brengen waarom hun personages tot elkaar aangetrokken zouden zijn, en waarom ze elkaar nodig zouden kunnen hebben. Het is jammer dat deze relatie niet wat beter uitgewerkt is. Het had een leukere en betere film op kunnen leveren.
Run & Jump is geregisseerd door Steph Green. Dit is haar eerste speelfilm, maar zij werd al in 2009 genomineerd voor een Oscar voor haar korte film New Boy , over de eerste schooldag van een Afrikaans kindje in Ierland. Een andere korte film van haar gaat over een Ierse graffiti-artiest en een Chinese Tai Chi-meester die met elkaar moeten leren omgaan. Hieruit blijkt dat ze de botsingen tussen twee verschillende culturen interessant vindt. Run & Jump zou dan ook vermoedelijk een betere film zijn als het zich puur zou focussen op de opbloeiende relatie tussen de introverte Amerikaanse wetenschapper Ted en de extroverte Ierse Vanetia. Forte en Peake weten goed over te brengen waarom hun personages tot elkaar aangetrokken zouden zijn, en waarom ze elkaar nodig zouden kunnen hebben. Het is jammer dat deze relatie niet wat beter uitgewerkt is. Het had een leukere en betere film op kunnen leveren.
Geen focus
Dat de film niet werkt, komt doordat Green teveel wil. Ze wil dat Vanetia zo lang mogelijk zowel verliefd blijft op haar man als op Ted, waardoor ze op het einde met een dilemma te maken krijgt. Hierdoor mist ze de kans om op een realistische, en eerlijke manier naar de levens van deze drie personages te kijken. Dat geldt niet alleen voor Vanetia en Ted, maar ook voor Conor. Hij wordt nooit een erg geloofwaardige patiënt, omdat zijn toestand lijkt te verbeteren of te verslechteren, puur op basis van wat het plot nodig heeft. En dan is er ook nog een volstrekt mislukt subplotje over Lenny, het zoontje van Conor en Vanetia, die worstelt met zijn homoseksualiteit. De film weet niet goed duidelijk te maken of Lenny nou worstelt met het feit dat hij echt homo is, of met het feit dat zijn vrienden en familie denken dat hij homo is. Tot slot weet de film ook niet zo goed hoe het comedy en drama moet combineren. Er vinden enkele zeer dramatische ontwikkelingen plaats in de film, die vaak opgevolgd worden met een vrolijke, volstrekt niet toepasselijke, montage, vergezeld door een al even ontoepasselijk up-beat muziekje.
Dat de film niet werkt, komt doordat Green teveel wil. Ze wil dat Vanetia zo lang mogelijk zowel verliefd blijft op haar man als op Ted, waardoor ze op het einde met een dilemma te maken krijgt. Hierdoor mist ze de kans om op een realistische, en eerlijke manier naar de levens van deze drie personages te kijken. Dat geldt niet alleen voor Vanetia en Ted, maar ook voor Conor. Hij wordt nooit een erg geloofwaardige patiënt, omdat zijn toestand lijkt te verbeteren of te verslechteren, puur op basis van wat het plot nodig heeft. En dan is er ook nog een volstrekt mislukt subplotje over Lenny, het zoontje van Conor en Vanetia, die worstelt met zijn homoseksualiteit. De film weet niet goed duidelijk te maken of Lenny nou worstelt met het feit dat hij echt homo is, of met het feit dat zijn vrienden en familie denken dat hij homo is. Tot slot weet de film ook niet zo goed hoe het comedy en drama moet combineren. Er vinden enkele zeer dramatische ontwikkelingen plaats in de film, die vaak opgevolgd worden met een vrolijke, volstrekt niet toepasselijke, montage, vergezeld door een al even ontoepasselijk up-beat muziekje.
Conclusie
Er gebeurt van alles in Run and Jump . Helaas is echter geen van de plotontwikkelingen overtuigend, daarvoor mist het scenario te veel focus en zijn de personages niet goed uitgewerkt. Dat is vooral jammer voor Will Forte en Maxine Peake die met veel warmte acteren en onze sympathie weten op te wekken. Als Green hun relatie wat beter uitgewerkt had, was dit een veel betere film geweest.
Er gebeurt van alles in Run and Jump . Helaas is echter geen van de plotontwikkelingen overtuigend, daarvoor mist het scenario te veel focus en zijn de personages niet goed uitgewerkt. Dat is vooral jammer voor Will Forte en Maxine Peake die met veel warmte acteren en onze sympathie weten op te wekken. Als Green hun relatie wat beter uitgewerkt had, was dit een veel betere film geweest.
