Salmon Fishing in the Yemen - recensie

Een even zouteloze film als het water waarin de zalm zou moeten zwemmen.

Voor geld is alles te koop, moet een rijke sjeik in Yemen hebben gedacht. Als verwoed visser in zijn buitenverblijf in Schotland heeft hij het wilde idee opgevat om grote aantallen zalm naar zijn eigen land te laten brengen om zo ook daar te kunnen vissen. Een krankzinnig plan of een grootse visie?

Alfred Jones (Ewan McGregor) krijgt als een wat saaie overheidsmedewerker visserij de opdracht om dit samen met Harriet (Emily Blunt), de assistente van de sjeik, te realiseren. Alfred lijkt niet alleen in zijn werk vast te zitten in een sleur, maar ook in zijn huwelijk. Harriet twijfelt op haar beurt ook aan de keuzes die ze in de liefde en in haar leven heeft gemaakt. Als de band die ze samen krijgen tijdens het project verder begint te gaan dan alleen maar zakelijk, zet dat beiden aan het denken over wat ze nou eigenlijk met hun leven willen doen. Als metafoor zou je kunnen zeggen: net als de zalm bij paringstijd tegen de stroom in.

Salmon Fishing in the Yemenis gebaseerd op de debuutroman van Paul Torday uit 2006. Het boek is een mix van drama, romantiek en politiek. Deze laatste component zit wel in de film, maar op een zeer oppervlakkige manier. Kristin Scott Thomas speelt de perswoordvoerdster van de minister-president die tegenover een stroom aan negatief nieuws over Britse troepen in Afghanistan wat positief nieuws moet zetten. En wat is er dan mooier dan een door Engeland gesteund visproject? Scott Thomas speelt deze rol met verve door veel humor en overdrijving te gebruiken. Ondanks dit spelplezier neemt helaas de geloofwaardigheid snel af. Zo communiceert ze via de chat met ministers met wel zeer flauwe vraag- en antwoordspelletjes.

Het zwakke van de film is dat het kraak noch smaak heeft. Het zou in essentie genoeg stof bieden voor een venijnige politieke satire, maar wordt dat nergens. De verwikkelingen in het Midden-Oosten of het verbloemen van de fouten van de eigen regering worden nergens op de hak genomen. Wat soms satirisch is bedoeld, valt compleet in een zwart gat. En voor een drama mist het spanning en een dramatische opbouw. Dan blijft nog over een romantische komedie, waar de film het duidelijkst naar toe werkt. Helaas isSalmon Fishing binnen dit genre ook geen sterk voorbeeld. De romantische klik wordt nergens echt voelbaar, de chemie ontbreekt en de humor is vaak pijnlijk. Alleen Kristin Scott Thomas weet in haar rol door het overdrevene af en toe leuk uit de hoek te komen.

De van oorsprong Zweedse regisseur Lasse Hallström werkt inmiddels al vele jaren in Hollywood. Hij brak in 1985 door met de jeugdfilmMy Life as a Dog. In 1993, inmiddels twee jaar werkzaam in Amerika, regisseerde hijWhat’s Eating Gilbert Grape, inmiddels een klassieker met Johnny Depp en een jonge Leonardo DiCaprio. Later scoorde hij vooral hits met romantische films alsChocolat(2000) enDear John(2010). Helaas lijkt het met zijn nieuwe film er niet op dat hij zich goed meester van het genre heeft gemaakt. Ook het voorspelbaar gebruik van muziek en het vreemde gebruik van split-screens komt de film niet echt ten goede. Ewan McGregor heeft de laatste jaren een aantal sterke rollen neergezet (Perfect Sense, The Ghost Writer), maar speelt hier een vlak karakter. Emily Blunt liet inThe Devil Wears Pradazien over een feilloos komisch talent te beschikken, maar ook dat komt er hier niet echt goed uit. Alleen de beelden zijn aardig om te zien. Overigens is de film gedraaid in Marokko in plaats van Yemen, omdat daar de politieke situatie te instabiel was, wat wrang is als je kijkt naar de bedreigingen die de sjeik in de film over zich heen krijgt.

Salmon Fishing in the Yemenis in aanzet een aardig gegeven, maar strandt vervolgens in een matige uitwerking. Alle scherpe kantjes zijn zorgvuldig weggehaald, waardoor er een smaakloos maaltje overblijft. Een aardige rol van Scott Thomas en wat mooie beelden verbloemen niet dat de film na het kijken meteen vergeten kan worden.