Een groep gehandicapte daklozen in de donkere naargeestige straten van Freetown.
De Nederlandse documentairemaker Boris Gerrets zoekt voor zijn onderwerpen graag het afwijkende en ongewone op. Niet vreemd als je bedenkt dat hij zelf uit een Bulgaars-Duits gezin komt en heeft gewoond in Nederland, Spanje, Duitsland en Sierra Leone. In dit laatstgenoemde land volgde hij voor zijn nieuwste filmShado'manlange tijd een groep vrienden die in de hoofdstad Freetown dag en nacht op straat leeft.
Micro-niveau
Gerrets heeft een interesse in conflictgebieden en rafelranden, getuige ook zijn bezoeken aan Libanon en Irak in de jaren '90. Maar bovenal zoomt hij in zijn films vaak in op kleine gemeenschappen om zo op micro-niveau persoonlijke verhalen bloot te leggen. Shado'man begint met een prachtig beeld: een groep gehandicapte daklozen doemt als een leger langzaam op uit de mist richting de camera. Vervolgens wordt de groep ontrafeld en worden we meegenomen in de individuele levens van de hoofdpersonen en de relaties die ze met elkaar aangaan.
Vriendschappen
We zien vooral 's avonds en 's nachts hoe de daklozen de straten van Freetown afstruinen, op zoek naar eten en een plek om te slapen. Het is een divers gezelschap, waarbij de meesten het met z'n tweeën proberen te rooien. De een is blind, de ander is kreupel of zit in een rolstoel, maar samen proberen ze elkaar te helpen om de dagen en nachten door te komen. Het levert aangrijpende maar soms ook humoristische scènes op, over het vinden van een slaapplaats, vriendschappen en sex, maar altijd tegen een donkere en naargeestige achtergrond van krotten en modderige straten.
Schetsen
Shado'man is opgebouwd uit korte schetsen, afgewisseld met haast poëtische beelden van de straten van Freetown. Gerrets zit de personen dicht op de huid, maar blijft als maker letterlijk en figuurlijk buiten beeld. Wel weet hij met een uitgekiende montage de verschillende verhalen goed af te wisselen. Wat de film echter mist, is iets dat deze losse verhalen overstijgt. Het geheel wordt nooit meer dan de som van de losse delen.
Conclusie
Boris Gerrets weet metShado'maneen ontroerend en poëtisch beeld te schetsen van een groep daklozen die elkaar - soms letterlijk - op de been houdt in het chaotische Freetown. Camerawerk en montage zijn dik in orde, maar nergens stijgt de film boven zichzelf uit. Na het prachtige en ambitieuze beginshot is dat helaas wat teleurstellend.
