Een filmervaring die de kijker in volstrekte verwarring achterlaat.
Op het eerste gezicht isWinter's Taleeen romantische tijdreisfilm zoals we die in diverse varianten wel vaker hebben gezien. Maar na het uitzitten van twee lange uren blijkt het een zeer curieuze mengelmoes van slecht acteren, een warrig verhaal vol plotgaten, goedkoop ogende special effects, eindeloze vioolmuziek en een wit paard met vleugels dat, net als het verhaal, de weg volkomen is kwijtgeraakt.
Debuut
Winter's Taleis het regiedebuut van Akiva Goldsman. Hij werd bekend met het winnen van een Oscar voor het scenario van A Beautiful Mind(2001), maar schreef daarnaast ook mee aan het script voor The Da Vinci CodeenAngels and Demons. Niet geheel toevallig ook twee voorbeelden van films waarbij het script de bodem onder de toch al flinterdunne fundering deed wegzinken. Ook produceerde hij werkjes alsDeep Blue Sea, Lone Survivoren de recenteParanormal Activityvehikels. VoorWinter's Tale, waar Goldsman ook het script voor schreef, baseerde hij zich op het gelijknamige boek van Mark Helprin uit 1983, dat door veel critici goed werd onthaald, iets wat van deze bewerking helaas niet kan worden gezegd.
City of Justice
De film begint met een voice-over die de profetische woorden "niets is wat het lijkt" uitspreekt. Vervolgens zien we zien hoe hoofdrolspeler Peter Lake (Colin Farrell) als kind in 1895 aankomt in New York, door zijn ouders als een Mozes-figuur in een klein scheepje te water gelaten. Een metalen plaatje met de tekst 'City of Justice' dat op het schip is bevestigd, zal als symbool nog ontelbare keren voorbij komen; subtiliteit is hier ver te zoeken. Peter groeit op als sympathieke crimineel die het aan de stok krijgt met de Ierse gangster Pearly Soames, gespeeld door Russell Crowe wiens accent geen enkel raakvlak vertoont met welke taal dan ook. Peter weet telkens te ontkomen en raakt verliefd op Beverly Penn (Jessica Brown Findlay), een jong meisje dat al snel sterft aan tuberculose. Dan maakt het verhaal ineens een sprong naar het New York van vandaag, waarbij Farrell opduikt - zonder ouder te zijn geworden - en een vrouw ontmoet die hij kan linken met het overleden meisje van decennia terug. Maar ook Crowe heeft de tijd onaangetast doorstaan en het kat-en-muis spel gaat gewoon weer door.
Stamelende teksten
Alle elementen worden recht in je gezicht uitgesmeerd: de semi-literaire hoogdravende teksten, de steeds weer terugkerende symbolen en een vliegend wit paard dat ineens opduikt en wel erg aan het logo van Sony Pictures doet denken, terwijl de film een Warner productie is. De film is een mengeling van drama, science-fiction en onromantische bakvissenliefde en wil daarmee alles zijn, maar is uiteindelijk niets. De cast speelt overduidelijk op de automatische piloot en de film is dichtgemetseld met violen en pianoklanken. Ook de goedkoop ogende special effects lijken op een oude computer te zijn gemaakt. Kers op de zure taart is Will Smith als Lucifer, de duivel zelve. Maar met een slick baardje en wat stamelende teksten is het vlammetje zo uit.
Conclusie
Winter's Taledoet een hartverwarmende romantische film vermoeden. Hij werd in Amerika dan ook als ultieme Valentijnsfilm uitgebracht. Helaas is een eventuele prille liefde na het zien van deze mislukking waarschijnlijk snel bekoeld en maakt plaats voor verwarring en ergernis. Op alle fronten schiet de film tekort: scenario, acteren, muziek en montage. En zelfs de special effects zien er uit alsof ze in 1895 zijn uitgevoerd. Misschien gebruikte de Warner Studio daarom wel het logo van de concurrent Sony/Columbia Tristar: het vliegende witte paard. Tevergeefs: dit sprookje laat zich in no-time doorprikken.
