Een portret van een geïsoleerd tienerleven.
Pete (Joseph Mawle) en zijn 17-jarige dochter Shell (Chloe Pirrie) runnen een pompstation in de Schotse Hooglanden, ver weg van de bewoonde wereld. Hij doet de autoreparaties, zij helpt het handjevol klanten dat komt tanken: in de winter minder dan één auto per week. Niet direct een stimulerende omgeving voor een levenslustige tiener, al verveelt Shell zich niet: zij heeft haar handen vol aan de zorg voor haar vader. Shells moeder verliet het pompstation toen Shell vier was en in de loop der jaren heeft Shell de rol van echtgenote overgenomen. Zij kookt, doet de was en probeert Pete te kalmeren als hij een epilepsie-aanval heeft. En als Pete te lang in de kroeg heeft gezeten, spreekt Shell hem streng toe.
Jeans
Shell hunkert naar genegenheid, maar heeft tegelijkertijd alleen oog voor Pete. Zij krijgt aandacht van Adam, die in de naburige houtzagerij werkt, en van de gescheiden vader Hugh. Na lang aandringen gaat zij ondanks zichzelf in op de avances van Adam, maar heeft daar meteen weer spijt van. Als Hugh komt tanken lijkt Shell dat gezellig te vinden, al houdt zij hem steeds op afstand. Dolblij is ze met de echte Levi’s jeans die Hugh op een dag voor haar meebrengt, maar haar voornaamste gedachte is daarbij wel wat Pete van haar nieuwe broek zal vinden. Pas na een tragische gebeurtenis kan zij zich losmaken van haar vader.
Surrealistisch
Debuterend regisseur en scenarioschrijver Scott Graham gooide metShellhoge ogen op verschillende filmfestivals; hoofdrolspeelster Chloe Pirrie ontving een prijs voor beste nieuwkomer.Shellis in alle opzichten een minimalistische vertelling: er zijn weinig personages, de film speelt zich hoofdzakelijk op het pompstation af, er gebeurt weinig - het villen van een hert is de meest opwindende gebeurtenis – en er wordt nog minder gezegd. Hierdoor maakt de film een wat surrealistische indruk. Alles draait om het gevoelsleven van de hoofdpersonen. Graham heeft een genuanceerde kijk op de symbiotische relatie tussen vader en dochter en neemt de tijd om die te ontrafelen. Dat vraagt wat geduld van de kijker.
Conclusie
Shell heeft een mooie genuanceerde kijk op de ingewikkelde vader – dochter relatie, maar is wel wat aan de trage kant. Er gebeurt ogenschijnlijk weinig, maar onderhuids des te meer. In een haast wat onwerkelijke sfeer wordt het gevoelsleven van de personages neergezet, al blijft het isolement altijd aanwezig.
