Duistere nachtmerrie op onheilspellend eiland.
Shutter Island is alweer de vierde film waarin Martin Scorsese en Leonardo DiCaprio hun krachten bundelen. Alleen voor zijn hoofdrol in The Aviator in 2005 werd DiCaprio genomineerd voor een Oscar, maar won niet. Scorsese won wel een Oscar voor The Departed in 2007. Werpt deze combinatie nu zijn vruchten?
U.S. Marshal Teddy Daniels (Leonardo DiCaprio) is onderweg naar een klus op Shutter Island, een psychiatrisch ziekenhuis voor zware criminelen, als hij zijn nieuwe partner Chuck (Mark Ruffalo) ontmoet. Als de twee Marshals de mysterieuze verdwijning van de patiënte Rachel Solando (Emily Mortimer) willen oplossen, komen de twee mannen in een web van leugens en geheimen terecht van Dr. Cawley (Ben Kingsley) die alles behalve hulpvaardig is. Teddy Daniels heeft deze klus niet zonder reden heeft aangenomen, hij vermoedt dat de pyromaan die de brand aanstak, waar zijn vrouw bij omkwam, op Shutter Island te vinden is. Als door een storm de elektriciteit uitvalt en de beveiliging op zijn gat ligt komt Teddy langzaam achter de waarheid. Die is alleen veel ingewikkelder en gruwelijker dan hij in eerste instantie heeft kunnen vermoeden.
Hoge verwachtingen
De eerste scènes zijn adembenemend. Alsof je in de surrealistische wereld van Hitchcock, of een schilderij van Hopper bent gestapt. Scorsese maakt weer verbinding met de film noir uit de jaren dertig zoals eerder bij hem te zien was. Hier is duidelijk een grootmeester aan het opereren die zijn huiswerk heeft gedaan. Bombastische muziek en buitengewoon gedetailleerde shots scheppen hoge verwachtingen. De spanning is te snijden terwijl je nog geen idee hebt wat er staat te gebeuren. Je wordt in de film gezogen en kruipt meteen in de huid van de twee Marshals. Een ding is duidelijk; je hebt absoluut geen idee waar je aan begonnen bent.
Subtiliteit
Een 'breinbreker' als Shutter Island bouwt op het principe dat de kijker en de personages denken te weten wat er aan de hand is, waarna het plot 360 graden draait. Alle gedachten moeten zich in je hoofd omkeren. Je raakt verstrikt in het web van leugens omdat je twee seconden met je ogen knipperde. Het moet een film zijn die je meteen nog een keer wilt kijken om alles te begrijpen. Het meest funeste voor zo'n film is slechte timing en voorspelbaarheid. Shutter Island is helaas veel te voorspelbaar en de timing klopt van geen kanten. De aanwijzingen die de 'waarheid' voorspellen zijn niet subtiel, maar als een olifant in een porseleinkast. Zodra Teddy Daniels het Ashecliffe Ziekenhuis binnenstapt krijgt hij een witte jas aan en medicijnen toegediend. Hoe duidelijk kun je het maken?
Zwak acteerwerk
De gelaagdheid van het hoofdpersonage Teddy Daniels is toch zeker aanwezig. Hij begeeft zich op de grens van waanzin, maar wordt nooit slachtoffer van de situatie omdat hij blíjft vechten. Een rol die DiCaprio op het lijf geschreven is. Toch is dit zeker niet zijn beste acteerprestatie tot nu toe. Naast bekende trucjes zie ik vooral een acteur die zich opblaast. Oftewel, veel geschreeuw en weinig wol. Gelukkig is hij een kwalitatief goede acteur en komt hij er, ook dankzij het goede script, mee weg. Ben Kingsley en Mark Ruffalo zijn zwak in de ondersteunende rollen, blijven erg plat en op afstand. Misschien missen ze de lichtheid en de humor die juist nodig is bij zo'n zware film.
Conclusie
Een film wordt spannend als bepaalde zaken niet getoond worden. Scorsese neemt de kijker teveel bij de hand, waardoor je nooit de controle verliest. De ontknoping veroorzaakt daardoor niet zijn gewilde effect, maar helaas alleen een opluchting dat de film afgelopen is. Shutter Island blijft wel het werk van een groot regisseur met een goeie cast, en dat is te zien.
