Snitch - recensie

Dwayne Johnson balt zijn vuist en kijkt met vastberaden blik in de verte. Achter hem hangt een dichte grijze mist. In de verte is een vrachtwagen te zien die met moeite een over de kop vliegende auto probeert te ontwijken. Dit speelt zich af op de poster vanSnitch, het nieuwe actiespektakel van The Rock. Althans…

In de nieuwe filmSnitch speelt Dwayne Johnson de eigenaar van een vrachtwagenmaatschappij, genaamd John Matthews. Hoewel de economie niet meewerkt, probeert hij zijn vrouw en zoon zo goed mogelijk te blijven onderhouden door hard te werken. Niet bepaald een rol die je zou verwachten van deze spiermassa die vaak omringd wordt door vuurwapens en ontploffingen in films alsFast Five enFaster. In plaats van een explosief avontuur of een komedie heeft hij ditmaal een meer dramatische rol gekregen. Toch duurt het niet lang voordat hij zijn actiereflexen weer uit de kast kan halen. Daar zorgt de drugshandel van de Mexicaanse kartels wel voor.

Er dient zich zich al snel een aanleiding aan om zijn ondernemersbestaan te verlaten. Zoonlief Jason zit namelijk in zijn experimenterende fase en besluit met wat verboden middeltjes te rommelen. Jasons vriend heeft echter grotere plannen. Het doorverkopen van de drugs zou namelijk een hoop geld opbrengen. Jason ziet de bui al hangen, maar voor hij kan protesteren heeft zijn vriend de telefoon al op de haak gegooid. Een paar dagen later komen de drugs netjes verpakt binnen, naast een verrassing. In de doos zit namelijk ook nog een apparaat met een onheilspellend rood knipperend lampje; het pakket wordt gevolgd door de DEA. Zijn vriend heeft hem erin geluisd om zijn eigen straf te kunnen verlagen met als gevolg dat Jason nu tien jaar cel boven het hoofd hangt. Maar dat laat papa John niet over zijn kant gaan. John weet namelijk en dealtje te sluiten met de aanklager. Als hij helpt met het opruimen van belangrijke kopstukken in het drugsnetwerk, zal de straf van zijn zoon worden verkort tot een jaar. Toevallig heeft één van de werknemers van zijn bedrijf een drugsverleden en samen trekken ze met de vrachtwagen de weg op.

De gehele sequentie hiervoor voltrekt zich met een verrassend serieuze toon. Af en toe lijkt het alsof Johnson het moeilijk heeft zijn gezicht in de plooi te houden, zichtbaar nog niet klaar voor zwaar drama. Ook Susan Sarandon (Thelma and Louise, The Rocky Horror Picture Show) en Michael Kenneth Williams (Gone Baby Gone,Boardwalk Empire) brengen weinig bijzonders, maar spelen veelal simpelweg de scène uit. Frappant detail bij laatstgenoemde is dat hij ditmaal een drugsdealer speelt, waar zijn bekendeThe Wire-karakter Omar Little juist dit soort figuren overviel. Verder is Barry Pepper (Saving Private Ryan, True Grit) als agent Cooper de enige die opvalt, helaas door een merkwaardig puntbaardje en niet door zijn acteerprestatie.

Maar het zijn niet de acteurs die de film breken. Het is voornamelijk het gebrek aan focus. Het eerste deel van de film pretendeert een serieus aangrijpend drama te zijn waarin de hoofdpersoon worstelt met de consequenties die het Amerikaanse rechtssysteem voor zijn leven heeft. Er wordt op zich genoeg gespeeld met dit idee, zo zien we John met zijn vrouw ruziën over de gevolgen van zijn keuze en even later toont hij zijn pijn wanneer hij zijn zoon in de gevangenis bezoekt. Nee, het is voornamelijk de dissonantie die ontstaat wanneer John even later in de bestuurdersstoel van een vrachtwagen andere auto’s van de snelweg probeert te duwen. Zowel deze actie-elementen als de dramatische wendingen zijn onderontwikkeld.

Snitchprobeert twee dingen tegelijk te zijn, maar uiteindelijk is het van beide niets. Het feit dat de cameraman overal erg dichtbij staat en geen vaste hand lijkt te hebben, helpt ook niet mee. Dit is een extra smet op een film die niet genoeg durft in te zetten op zijn eigen inhoud. Nee,Snitch is niet de film waarmee worstelaar annex actieheld The Rock de succesvolle overstap maakt naar het serieuze acteren.