Snow White and the Huntsman - recensie

Het filmdebuut van Rupert Sanders verloopt sprookjesachtiger dan zijn film.

Het is Sanders allereerste lange film. Normaliter was de regisseur vooral bezig met televisiecommercials, waaronder die van videogameHalo 3: ODST. Nu heeft hij zich gewaagd aan een grootschalige Hollywood-productie waarin een erg bekend verhaal wordt verteld, namelijk dat van Sneeuwwitje.

De film is gemaakt voor 170 miljoen dollar en heeft inmiddels wereldwijd 183 miljoen dollar opgebracht. Er is zelfs al een tweede deel van de film gepland, dat wederom geregisseerd wordt door Sanders. InSnow White and the Huntsmanwordt uiteraard teruggegrepen op het sprookje zoals de gebroeders Grimm dat hebben geschreven en net als in de Disney Classic vinden we hierin giftige appels en een bijbels getal aan dwergen.

Nog voordatSnow White and the Huntsmanverscheen, werd er veel gespeculeerd over mogelijke Sneeuwwitjes en jagers. Riley Keough en Dakota Fanning werden eerst genoemd voor de rol van ‘de mooiste van het land’ en de rol van jager werd maar liefst door vier zeer bekende acteurs afgewezen: Johnny Depp, Viggo Mortensen, Tom Hardy en Hugh ‘Wolverine’ Jackman. Uiteindelijk waren hetTwilight-beroemdheid Kristen Stewart enThor-ster Chris Hemsworth die de rollen kregen.

Hoewel de titel anders doet vermoeden, is het eigenlijk een heel ander personage dat de film draagt. Charlize Theron, die de boze stiefmoeder Ravenna speelt, laat in deze film zien wat een goede actrice is; ze durft lelijk te zijn en laat zich gaan in haar rol. Van boze schreeuwmomenten tot kwetsbare stukjes, Theron laat ons alle hoeken van de persoonlijkheid van de duistere koningin zien.

Het maakt het extra jammer dat de reden van haar obsessie met jong zijn nogal wordt weggemoffeld in de film. Er wordt weliswaar middels een flashback getoond hoe haar moeder een spreuk over haar uitspreekt, maar de reden dat deze moeder haar dochter zo laat lijden en kwaad maakt wordt er helemaal niet duidelijk door.

Gelukkig is de rest van het verhaal aanzienlijk duidelijker. De film begint enorm duister, waarbij zowel de moeder als de vader van Snow White omkomen. Moeders door ziekte, maar vader wordt vermoord door de boze stiefmoeder die meteen naar de troon grijpt. Succesvol, want al gauw begint het land min of meer te vergaan in de donkerte van haar ziel.

Ondertussen heeft de feniks Sneeuwwitje opgesloten, maar die weet te ontkomen nog voor Ravenna haar jeugdigheid voor eeuwig afneemt. Ze wordt tijdens haar vluchtpoging geleid naar het Dark Forest, waarin vreemde mythische wezens als trollen bestaan en vooral een hoop giftige planten die niet het beste met Snow White voor hebben. Uiteraard is dit ook de plek waar ze de jager ontmoet.

Het mooiste aan deze film is het visuele. Het donkere woud kent indrukwekkende wezens, maar later zijn er scènes in een sprookjesachtig bos, inclusief huppelende konijntjes, vrolijke vogeltjes en andere gelukkige diertjes. Het zit hem ook in de details, zoals bijvoorbeeld Ravenna’s jurken die meestal uit ravenveren of ravendoodskoppen zijn opgebouwd.

Ook hoe de rest van de wereld is opgebouwd is imposant. Bijvoorbeeld de elfjes, die in tegenstelling tot menig Disneyfilm geen sexy vrouwenfiguurtjes zijn met glittervleugels maar een soort geslachtsloze wezens die in en uit dieren kunnen vloeien. Eigenlijk wordt aan alles van het standaard sprookje wel een gekke twist toegevoegd en dat is een genot om naar te kijken.

Helaas lijkt de focus daar iets teveel op te liggen, waardoor uitdieping van personages achterblijft. Vooral Sneeuwwitje en de jager zijn figuren die weinig diepgang kennen. Ze hebben wel een achtergrondverhaal dat wordt verteld, maar er wordt in de film niet echt een band opgebouwd tussen de kijker en de figuren op het witte doek. Bovendien worden die aparte aanpassingen zoals hierboven beschreven aan het eind losgelaten en dat maakt de film uiteindelijk wat het verhaal betreft weinig verrassend.

Snow White and the Huntsmanis een film die visueel zo goed in elkaar zit, dat het een goede afleiding is van de verder wat lege karakters. Toch zitten er genoeg interessante aanpassingen aan het klassieke verhaal in om de lijn in de film boeiend te houden. Voeg daar een fantastisch gespeelde boze stiefmoeder aan toe en een zeer aantrekkelijke, moderne versie van Sneeuwwitje is geboren.