Starbuck - recensie

Volwassen puber David blijkt als anonieme zaaddonor vader van 533 kinderen te zijn. Een vruchtbare premisse, of blijktStarbuck jammerlijk impotent?

Archetype mankind David Wozniak (Patrick Huard), lijkt geen probleem te hebben met een leven van mishandelingen door schuldeisers en het teleurstellen van zijn familie. Tot hij geconfronteerd wordt met een serie zaaddonaties van twintig jaar geleden, gedaan onder het pseudoniem ‘Starbuck’. Deze blijken hem 533 kinderen opgeleverd te hebben. 142 hiervan eisen bij het gerecht dat David zijn identiteit prijs geeft. Aanvankelijk wil hij niets met zijn nageslacht te maken hebben en probeert hij alles zo snel mogelijk achter zich te laten. Maar David ondervindt onverwachts de trots en het plezier van het vaderschap wanneer één van zijn kinderen profvoetballer blijkt te zijn. Als David hierna besluit zijn kinderen in het geheim te schaduwen, komt hij erachter dat ze niet allemaal zo goed terecht zijn gekomen, en dat hij als vader een verschil kan maken in elk van hun levens.

Starbuck begint als een geslaagde, vlotte komedie die we allemaal al eens gezien hebben: het onvolwassen ‘get your life together’ karakter is altijd een dankbaar onderwerp bij dit genre films enStarbuck lijkt aanvankelijk slechts een leuke variant van deze premisse. Maar na de bizarre ontdekking van dit immens aantal nakomelingen weet de film zich boven het genre te verheffen. Davids verschillende pogingen om als beschermengel vor zijn nageslacht te fungeren, zijn altijd vermakelijk en hartverwarmend. En net wanneer je denkt het geintje door te hebben, nemen zijn ondernemingen een bijzondere wending. Bijvoorbeeld wanneer één van Davids zoons zwaar verstandelijk gehandicapt blijkt te zijn. Deze interacties met zijn kinderen werken ook erg treffend om de naderende complicaties nog intenser te maken. De film bouwt in een lekker tempo naar een zeer bevredigende climax waar het gros van de andere komedies een puntje aan kunnen zuigen.

Met thema’s als vaderschap, verantwoordelijkheid en onvoorwaardelijke liefde heeftStarbuck op tal van momenten de mogelijkheid zich in het mierzoete te begeven. Waarin de film afwijkt van de rest is hoe regisseur en schrijver Ken Scott deze momenten met bijzondere finesse in beeld brengt. Het is opvallend bij hoeveel momenten ik persoonlijk achteraf bedacht hoe een mindere regisseur het zeker opdringerig of ongeloofwaardig afgehandeld zou hebben. Op een komische grote groepsknuffel na is er geen moment waaropStarbuck aandoet als gemaakt zoet en weten de regie van Scott en het spel van Huard het bijzonder smaakvol te houden. Bovendien wordt ook de voorgenoemde knuffelscène overschaduwd door een moment van verzoening dat garant staat voor kippenvel en waterige oogjes.

Gezien het feit datStarbuck in Canada bijzonder veel succes had en verschillende festival- en publieksprijzen heeft binnen gesleept, toonde Hollywood interesse. Om het Franstalige script aantrekkelijker voor het grote publiek te maken, heeft Dreamworks een Amerikaanse remake gepland. Hoewel Ken Scott en een groot deel van het creatieve team van het origineel het nieuwe project in handen hebben, is het maar de vraag of het net zo’n schot in de roos wordt als de eerste film. Maar ook als de nieuwe David Wozniak (Vince Vaughn) de rol niet op het niveau van Huard weet te vertolken of de studio met al haar wijsheid het scenario de vernieling in helpt, hebben we altijd het heerlijke origineel nog.

Starbuckis een verrukkelijke mix van buitengewone komedie en vertederend drama. Wat eerst aandoet als een prima, al dan niet voorspelbare komedie, ontstijgt het later het genre en bewijst meer in huis te hebben. Niet overdadig zoet maar bijzonder smaakvol bezorgtStarbuckmet treffende humor en uitstekende opbouw een heerlijke filmervaring.