Hoe een filmregisseur ineens de regie volstrekt kwijt dreigt te raken.
Regisseur Sebastian trekt naar Bolivia om de film van zijn leven te maken. Daar aangekomen blijkt de lokale bevolking in opstand te komen tegen de overheid vanwege het gebrek aan water. Als de opstanden steeds gewelddadiger worden, dreigt de film van Sebastian in het water te vallen. Hij en zijn producent Costa reizen af naar Bolivia om een film te draaien over de aankomst van Columbus in Zuid-Amerika en de Spaanse priester Bartolomé de las Casas die het als enige van zijn collegae opnam voor de inheemse bevolking. Met deze benadering wil Sebastian de mythe over de komst van de westerse beschaving naar Amerika doorprikken. Sebastian wil aantonen dat Columbus niets dan goudkoorts, slavernij en geweld tegen de inheemsen bracht. Tijdens een casting voor extra’s komen er honderden Bolivianen opdagen, omdat ze allemaal in geldnood zitten. Sebastian selecteert een aantal van hen voor belangrijke rollen in de film, waaronder de opstandige Daniel. Via Daniel komt de filmcrew erachter dat er in het stadje Cochabamba watersnood heerst. De geprivatiseerde watervoorraad is verkocht aan een Amerikaanse multinational en dit leidt bij de bevolking tot onrust en geweld. Vijfhonderd jaar later gaat de strijd niet over goud, maar over water.
Icíar Bollaín
De Spaanse regisseuse Icíar Bollaín staat zowel voor als achter de camera. Ze was recentelijk nog te zien in Rabia (2009), een romantische thriller over een moordenaar op de vlucht. Zelf maakte ze in 2007 Mataharis. De film werd genomineerd voor vijf Goya’s (de Spaanse Oscars). De meeste roem verwierf ze echter met Te Doy Mis Ojos (2003). Deze prent over een vrouw die haar man verlaat met hun zoon in haar kielzog, won maar liefst zeven Goya’s. Eén van de hoofdrollen in Te Doy Mis Ojos wordt gespeeld door Luis Tosar, die in Tambien La Lluvia de rol van Costa vertolkt. Tosar is ook een graag geziene gast bij de Goya’s; hij won er drie, waarvan de laatste voor zijn rol in de briljante thriller Celda 211 . Tambien La Lluvia is de eerste samenwerking tussen Bollaín en Gael Garcia Bernal. Zijn laatste film Letters to Juliet was een smet op zijn blazoen. Hij speelde daarin een oppervlakkige en verwaarloosbare rol in tegenstelling tot de grandioze rollen die hij speelde in bijvoorbeeld Babel, La Mala Educacíon, Y tu Mama Tambien en The Motorcycle Diaries . Met zijn rol in Tambien La Lluvia lijkt hij zich weer op zijn oude pad te begeven; een Spaanstalige rol in een film met een maatschappijkritisch thema.
Dorstig
In 2000 vond er in Cochabamba Bolivia een serie protesten plaats tegen de inmenging van een grote multinational in de verdeling en de infrastructuur van de gemeenschappelijke watervoorziening. In deze protesten zag Bollaín een overeenkomst met het verhaal van Columbus en Bartolomé de las Casas; een treffend thema voor een film. Als je niet erg goed op de hoogte bent van de Zuid-Amerikaanse geschiedenis of de politieke situatie aldaar, dan kan het je enige moeite kosten om te begrijpen waarom die Cochabambanen zonder water zitten. Eerlijk gezegd wordt dat tijdens de film niet goed uitgelegd, maar het gegeven dat zij geen toegang tot water hebben is voldoende basisinformatie om de film te kunnen volgen. Een gedetailleerde uitwerking is vooral te vinden in de belichting en setting van de film. Prachtig uitgelichte acteurs en broeierige locaties zorgen ervoor dat de film een warm gevoel bij de kijker achterlaat. En dat is precies de bedoeling van Bollaín: zorgen dat de kijker dorstig wordt en naar water verlangt, zodat we met de hoofdpersonen mee kunnen leven.
Oppervlakkig
De film vertelt eigenlijk drie verschillende verhaallijnen: het drama van de filmcrew, de misere van de inheemsen en het historische verhaal van Bartolomé de las Casas. Deze verhalen gaan vloeiend in elkaar over: eerst lijken de verhalen met de rug naar elkaar toe te staan, maar als blijkt dat ze toch veel gemeen met elkaar hebben, draaien ze zich langzaam naar elkaar toe. Het karakter van Costa is daar een voorbeeld van. Hij is arrogant en even hebzuchtig als Columbus. Hij is een luxueus leven gewend en kan zich niet voorstellen hoe het is om zonder water te leven. Als de nood dusdanig hoog is, kan hij zich dat nog steeds niet indenken. Maar als hij zich gaat bekommeren om de dochter van Daniel, die een prominente rol heeft in de film, ontdekt hij dat ze een gemeenschappelijk motief hebben: zorgen dat haar niets overkomt. Zelfs in Columbus blijkt een Bartolomé te schuilen. Alhoewel er goed geacteerd wordt, zijn de personages wat oppervlakkig uitgewerkt. De motieven zijn eenzijdig en helder: de filmcrew wilt een film maken en de inheemsen willen water. Over de achtergrond van Sebastian en Costa komen we nauwelijks wat te weten en het lijkt erop dat zij geen enkel ander doel hebben dan het maken van de film. Ook Daniel focust zich op één ding: het voeren van de strijd om water.
Conclusie
Tambien La Lluvia laat vloeiend als water drie verhaallijnen bij elkaar komen die draaien om hetzelfde thema. De manier waarop Bollaín dat voor elkaar heeft gekregen, zien we vooral verdienstelijk terug in het gebruik van licht en de broeierige locaties. De achtergrondinformatie bij zowel de gebeurtenissen als de personages ontbreekt: de inheemsen hebben geen water meer, maar er wordt niet goed duidelijk gemaakt hoe dat heeft kunnen gebeuren. De personages zijn geprogrammeerd met een enkel motief waardoor zij aan de oppervlakte blijven drijven en weinig de diepte in gaan.
| Titel: | También La Lluvia |  |
| Genre: | Drama | |
| Regie: | Icíar Bollaín | |
| Cast: | Luis Tosar, Gael Garcia Bernal, Juan Carlos Aduvir, e.a. | |
| Première: | 12 mei 2011 | |
| Video: | Trailer |
