Ted - recensie

Een typisch Amerikaanse alles-komt-goed film.

De achtjarige John Bennett valt buiten de boot, zelfs de paria's in zijn buurt zien hem niet zitten. Op kerstochtend ontvangt John een aaibare teddybeer, en hij besluit te wensen dat ze voor altijd beste vrienden zullen zijn. Hierop wordt Ted tot leven gewekt met als gevolg dat deze nieuwgeboren beer John's ouders de stuipen op het lijf jaagt.

Het grootste gedeelte vanTedspeelt zich af in het heden, waarin de 35-jarige John (Mark Wahlberg) moet kiezen tussen zijn serieuze relatie met Lori (Mila Kunis) of zijn dierbare, van wietlucht blauwstaande vriendschap met Ted (Seth MacFarlane). Tedis grotendeels een geesteskind van Seth MacFarlane die vooral bekend is als peetvader vanFamily Guy waarin hij de stem van Peter Griffin vertolkt. MacFarlane verzorgt voor het eerst in zijn carrière de regie in een speelfilm en nam tevens verschillende producerende en schrijvende rollen op zich. De kijker kan dus enigszins verwachten welke humor MacFarlane inTedetaleert. MacFarlane staat immers bekend om messcherpe absurde humor en een ingenieuze timing. De humor is dan ook de kracht vanTed. De dialoog tussen Ted en John staat bol van toespelingen op scheten, seks en andere ogenschijnlijk irrelevante dingen uit het dagelijks leven. Lori speelt hierin de spelbreker, die van John verlangt dat hij nu eens volwassen wordt.

MacFarlane's film lijkt op het eerste gezicht authentiek, de relatie tussen een teddybeer en een mens lijkt ronduit surrealistisch. In de eerste vijftien minuten van de film wordt echter verklaard dat Ted op jonge leeftijd werd beschouwd als een wonder, maar nu in de vergetelheid is geraakt. Deze plotwending lijkt wel erg opportunistisch; hierdoor kan Ted geportretteerd worden als een menselijk wezen dat in zekere zin geaccepteerd is door zijn omgeving. Dat is iets dat in ieder geval op deze wereld onwaarschijnlijk lijkt. Door Ted te vermenselijken, heeft MacFarlane zijn project niet geoptimaliseerd, hij had veel meer met Ted's verhoudingen tot de mensenwereld kunnen doen.

De meest komische momenten uitTedwaren al zichtbaar in de trailer, met als gevolg dat de leuke scènes uitTedals losse eilandjes om elkaar heen drijven. Dat geldt ook voor de rol van Rex (Joel McHale uitCommunity) die als handtastelijke baas van Lori een gigantische klootzak neerzet. Giovanni Ribisi (Donny,Boiler Room) treedt samen met zijn grootgeschapen zoon Robert (Aedin Mincks,The Hangover Part II) op als de akelige stalkers van Ted. Deze rollen leiden tot op zichzelf staande humoristische momenten die binnen het verhaal plichtmatig ogen. De rollen van McHale en Ribisi lijken alleen in het script te zijn gewerkt om bepaalde gestes of dialogen te kunnen tonen. Daardoor lijktTedsoms meer op standup komedie, dan op een coherente speelfilm.

Uitsluitend de scherpe humor lijkt inTedcentraal te staan. Alhoewel het verhaal beter had kunnen worden uitgewerkt en het geheel wat onsamenhangend lijkt, zijn het de zinsneden van MacFarlane dieTedonderscheiden van andere komedies.