Het Amerikaanse regiedebuut van de Belgische Michaël R. Roskam, met Tom Hardy en de intussen overleden James Gandolfini, pakt prima uit: een film in Brooklyn-setting met subtiele Europese touch.
Met de misdaadfilmRundskop(ofBullhead zoals de Amerikanen het noemen) vestigde Roskam zijn naam als regisseur en maakte hoofdrolspeler Matthias Schoenaerts grote indruk. VoorThe Dropdeed Roskam wederom een beroep op Schoenaerts, die hiermee ook zijn Amerikaans debuut beleeft.
Onderwereld
The Dropis gebaseerd op de novelle ‘Animal Rescue’ van de auteur Dennis LeHane (Mystic River, Gone Baby Gone, Shutter Island). De film heette oorspronkelijk ook ‘Animal Rescue’, maar door de verkeerde associaties werd besloten tot een naamsverandering. Eentje die veel beter bij de film past.
The Drop gaat over de eenzame, ietwat wereldvreemde barkeeper Bob Saginowki (Tom Hardy) die met zijn werkgever, en tevens neef, Marv (James Gandolfini) geld wegsluist voor de onderwereld van Brooklyn. De enveloppen met geld worden letterlijk in een soort brievenbusgleuf onder de bar gestopt, gedropt. Op een avond wordt de bar overvallen en raken Bob en Marv verstrikt in een web van intriges tegen de achtergrond van persoonlijke drama’s en criminele afrekeningen.
Schijn bedriegt
Het is niet gelijk duidelijk wie wel of niet te vertrouwen is, al lijkt Bob de enige echte goedzak te zijn. Zijn levensmotto is bijna ‘hear no evil, see no evil’; iemand die geen problemen zoekt en ook geen problemen wil veroorzaken. Iemand die zijn emoties zover mogelijk heeft weggestopt, maar die toch enig blijk geeft van menselijk gevoel wanneer hij een gedumpte puppie in een vuilnisbak vindt. En daarmee ook in contact komt met de emotioneel getekende Nadia (Noomi Rapace) met een getroebleerd verleden.
Overtuigende acteerprestaties
De sterkste troef in The Dropis, naast het superschattig hondje, de Britse acteur Tom Hardy. Hij zet hier een personage neer, die je nieuwsgierigheid wekt. Is hij echt zoals hij lijkt: een stille, rustige en onschuldige man? Hardy voegt schijnbaar moeiteloos met ‘zijn’ Bob Sagonowski weer een nieuwe, overtuigende rol aan zijn repertoire toe. Als kijker heb je direct sympathie voor deze schijnbaar zachtaardige barman. Noomi Rapace speelt, sinds de alom geprezenMillennium trilogie, weer een mooie rol met diepgang. NaMillenniumleek zij telkens te vervallen in een herhaling van haar Salander-mimiek. Maar hier levert ze weer een mooie prestatie door Nadia’s gecompliceerd karakter uit te beelden zonder te vervallen in clichés.
Soprano-light
James Gandolfini, in zijn allerlaatste filmrol, heeft de minst ingewikkelde rol. De rol van Marv, als uitgerangeerde zware jongen, daagt Gandolfini niet uit tot uitzonderlijk acteerwerk. Het is een soort een Soprano-light versie die bij de kijker (helaas) niet beklijft. Matthias Schoenaerts heeft de dankbare taak om de dreigende ‘bad guy’ te spelen. Met zijn imposante postuur, feilloze Brooklyn accent en quasi-nonchalante mimiek maakt Schoenaerts indruk: een goede keuze van Roskam om zijn landgenoot voor deze rol te kiezen.
Conclusie
De kracht van The Dropis dat het geen doorsnee misdaadfilm is. Integendeel, het is eerder een verhaal over mensen die bepaalde keuzes in het verleden hebben gemaakt en dagelijks met de consequenties daarvan worden geconfronteerd. Michaël R. Roskam heeft, door camerawerk en de juiste keuze van acteurs, ervoor gezorgd dat je The Dropop sommige moment bijna als een Europese arthouse film ervaart, met een rustige opbouw, tijd én oog voor detail waarbij sommige beelden bijna rustig en poëtisch overkomen. De acteurs zijn erg goed op elkaar afgestemd en hun personages komen echt tot leven. Tom Hardy steelt de show met wederom een zeer overtuigende rol. Maar Matthias Schoenaerts biedt mooi tegenspel en kan wellicht nieuwe aanbiedingen voor Amerikaanse films tegemoet zien. Een mooi vooruitzicht voor Schoenaerts, maar ook voor de filmliefhebber.
