De actiehelden van weleer zijn terug: Sylvester Stallone, Jason Statham, Jet Li en vele andere knoestige knapen hebben hun krachten gebundeld als The Expandables; in te huren voor al uw vuile werk.
The Expendables is een clubje jongbejaarde huurlingen, maar wie denkt dat ze werkloos thuis sudoku spelen, heeft het mis. De oude rotten nemen nog steeds de meest gevaarlijke klussen aan die ze door hun eigen specialismen herhaaldelijk met succes weten af te ronden. Barney Ross (Sylvester Stallone) is de onbetwiste leider van de groep en bepaalt welke klussen ze aannemen. Als de mysterieuze Mr. Church (Bruce Willis) The Expendables vraagt om te infiltreren op het fictieve eiland Vilena, gaat Ross eerst op onderzoek uit met Lee Christmas (Jason Statham). Op het eiland aangekomen beseffen ze al snel dat het linke soep is. Terwijl de dochter van de president, Sandra (Giselle Itie), hen het eiland laat zien, worden ze aangevallen door het Vileense leger. Ross en Christmas moeten vluchten, Sandra op Vilena achterlatend. Eenmaal terug in de Verenigde Staten blijft het voorval aan Ross knagen; Sandra is aan haar lot overgelaten op het eiland en niemand zal haar redden. Ross besluit om in zijn uppie terug te gaan naar Vilena, maar The Expendables zouden The Expendables niet zijn als ze Ross op een solo-missie zouden laten gaan.
Ruwe Bolsters
De jaren '80 en de jonge jaren '90 waren de hoogtijdagen van de actiefilm met de ruwe bolster in de hoofdrol. Dit tijdperk bracht grote actiehelden voort die zich in rap tempo keihard omhoog wisten te knokken, maar in het midden van de jaren '90 net zo hard weer van de A-list verdwenen. Jean Claude van Damme, Steven Seagal en natuurlijk Arnold Schwarzenegger konden niet veel meer dan rake klappen uitdelen en one-liners opdreunen, en daarom was er voor hen geen werk weggelegd waarbij ook daadwerkelijk geacteerd moest worden. Het is dan ook opvallend dat juist deze drie heren geen plek op het erepodium van The Expendables hebben weten te bemachtigen. Natuurlijk, Schwarzenegger verschijnt even in een cameo, en vanwege politieke verplichtingen zal hij wellicht verstek hebben laten gaan. Seagal had een rol in Robert Rodriguez' Machete en natuurlijk moest hij komen opdraven in zijn geweldige serie Steven Seagal: Lawmen . Van Damme daarentegen, was wel benaderd door Stallone om mee te doen. Er schijnt alleen wat gekissebis te zijn geweest over centen en daarmee waren de kansen van Van Damme om een Expendable te worden, helaas verkeken. Stallone wist evengoed een indrukwekkende cast te verzamelen om het script, waar hij zelf al jaren aan had geschreven, tot leven te brengen. Stallone had altijd al in gedachten dat The Expendables een film moest worden die de actiehelden van weleer nog een keer zou doen gloriëren, een film waarin het draait om gevechten van man tot man en waarbij het verhaal vanzelfsprekend ondergeschikt is aan de actie.
De jaren '80 en de jonge jaren '90 waren de hoogtijdagen van de actiefilm met de ruwe bolster in de hoofdrol. Dit tijdperk bracht grote actiehelden voort die zich in rap tempo keihard omhoog wisten te knokken, maar in het midden van de jaren '90 net zo hard weer van de A-list verdwenen. Jean Claude van Damme, Steven Seagal en natuurlijk Arnold Schwarzenegger konden niet veel meer dan rake klappen uitdelen en one-liners opdreunen, en daarom was er voor hen geen werk weggelegd waarbij ook daadwerkelijk geacteerd moest worden. Het is dan ook opvallend dat juist deze drie heren geen plek op het erepodium van The Expendables hebben weten te bemachtigen. Natuurlijk, Schwarzenegger verschijnt even in een cameo, en vanwege politieke verplichtingen zal hij wellicht verstek hebben laten gaan. Seagal had een rol in Robert Rodriguez' Machete en natuurlijk moest hij komen opdraven in zijn geweldige serie Steven Seagal: Lawmen . Van Damme daarentegen, was wel benaderd door Stallone om mee te doen. Er schijnt alleen wat gekissebis te zijn geweest over centen en daarmee waren de kansen van Van Damme om een Expendable te worden, helaas verkeken. Stallone wist evengoed een indrukwekkende cast te verzamelen om het script, waar hij zelf al jaren aan had geschreven, tot leven te brengen. Stallone had altijd al in gedachten dat The Expendables een film moest worden die de actiehelden van weleer nog een keer zou doen gloriëren, een film waarin het draait om gevechten van man tot man en waarbij het verhaal vanzelfsprekend ondergeschikt is aan de actie.
PVC buis
Zie je een kleine versie van jezelf nog rondrennen door de versgebouwde wijken van je geboortedorp? Twee op elkaar geplakte PVC buizen deden dienst als uzi waarmee je feilloos witte bessen afvuurde op de vijand (lees; de buurjongen). Je was Rambo, Cobra en misschien wel GI Joe, en als iemand je vroeg wat je later wilde worden, had je je antwoord subiet paraat; actieheld. Zie je jezelf voor je? Mooi, dan schuilt er nog steeds in jou een Expendable. Blijft je geheugen rustgevend blanco en kun je je geen voorstelling maken van een schietende PVC buis? Dan zal elk nut van deze film je totaal ontgaan.
Het eerste shot is van opa Stallone die, zich hardnekkig vasthoudend aan die kleine versie van zichzelf, één bonk spier is met opgezette kloppende aderen. Alleen al dit eerste shot weet een gevoel te alarmeren dat de rest van de film blijft; plaatsvervangende schaamte. Nadat het statement gemaakt is dat oud ijzer niet roest, volgt er een gewelddadige scène met oneliners die vast en zeker nostalgisch bedoeld zijn, maar eerder aan de acteerprestaties van Steven Seagal doen denken. Tussen het afvuren van deze oneliners door, wordt er ook nog geschoten en gestoken. Dit wordt compleet vormgegeven met nostalgische technieken zoals Mortal Combat-achtige amputaties en dummy's met ketchup die tegen de muur aan vliegen. Alhoewel dit alles de iconische bedoeling van Stallone is, is het geheel niet om aan te zien voor iedereen die in de jaren '80 en '90 iets anders wilde worden dan actieheld.
Zie je een kleine versie van jezelf nog rondrennen door de versgebouwde wijken van je geboortedorp? Twee op elkaar geplakte PVC buizen deden dienst als uzi waarmee je feilloos witte bessen afvuurde op de vijand (lees; de buurjongen). Je was Rambo, Cobra en misschien wel GI Joe, en als iemand je vroeg wat je later wilde worden, had je je antwoord subiet paraat; actieheld. Zie je jezelf voor je? Mooi, dan schuilt er nog steeds in jou een Expendable. Blijft je geheugen rustgevend blanco en kun je je geen voorstelling maken van een schietende PVC buis? Dan zal elk nut van deze film je totaal ontgaan.
Het eerste shot is van opa Stallone die, zich hardnekkig vasthoudend aan die kleine versie van zichzelf, één bonk spier is met opgezette kloppende aderen. Alleen al dit eerste shot weet een gevoel te alarmeren dat de rest van de film blijft; plaatsvervangende schaamte. Nadat het statement gemaakt is dat oud ijzer niet roest, volgt er een gewelddadige scène met oneliners die vast en zeker nostalgisch bedoeld zijn, maar eerder aan de acteerprestaties van Steven Seagal doen denken. Tussen het afvuren van deze oneliners door, wordt er ook nog geschoten en gestoken. Dit wordt compleet vormgegeven met nostalgische technieken zoals Mortal Combat-achtige amputaties en dummy's met ketchup die tegen de muur aan vliegen. Alhoewel dit alles de iconische bedoeling van Stallone is, is het geheel niet om aan te zien voor iedereen die in de jaren '80 en '90 iets anders wilde worden dan actieheld.
Inhoudloos
Misschien is The Expendables wel hèt antwoord op Inception , want Stallone besloot het script vooral niet te ingewikkeld te maken. Het verhaal zou zeer goed dienstdoen als voorleesmateriaal in groep 3 want in een paar zinnen kun je de film van begin tot het einde vatten. Ook iconisch bedoeld zeker? Is er dan iets dat wel de moeite waard is aan The Expendables ? Natuurlijk bestaan er geen slechte films en zoals ik al zei, als je in de jaren '80 een plakboek van Rambo had, dan is The Expendables jouw film van 2010. Stallone wil zichzelf en het genre niet al te serieus nemen, en dat lukt hem heel af en toe. Wanneer dat gebeurt, kun je The Expendables bij vlagen grappig noemen. En ondanks de nostalgische technieken is het camerawerk dan wel weer verrassend, er wordt ondersteboven gefilmd en de camerahoeken zijn origineel gevonden. Hoe dan ook, er is niet voor niets een reden dat actiefilms aan populariteit inboetten halverwege de jaren '90; het waren inhoudsloze fil Nostalgie of niet, dat is precies wat The Expendables ook is.
Misschien is The Expendables wel hèt antwoord op Inception , want Stallone besloot het script vooral niet te ingewikkeld te maken. Het verhaal zou zeer goed dienstdoen als voorleesmateriaal in groep 3 want in een paar zinnen kun je de film van begin tot het einde vatten. Ook iconisch bedoeld zeker? Is er dan iets dat wel de moeite waard is aan The Expendables ? Natuurlijk bestaan er geen slechte films en zoals ik al zei, als je in de jaren '80 een plakboek van Rambo had, dan is The Expendables jouw film van 2010. Stallone wil zichzelf en het genre niet al te serieus nemen, en dat lukt hem heel af en toe. Wanneer dat gebeurt, kun je The Expendables bij vlagen grappig noemen. En ondanks de nostalgische technieken is het camerawerk dan wel weer verrassend, er wordt ondersteboven gefilmd en de camerahoeken zijn origineel gevonden. Hoe dan ook, er is niet voor niets een reden dat actiefilms aan populariteit inboetten halverwege de jaren '90; het waren inhoudsloze fil Nostalgie of niet, dat is precies wat The Expendables ook is.
Conclusie
The Expendables is voor jongens die opgroeiden in de jaren '80 en '90 wat Sex and the City is voor vrouwen die jong en single waren rond de eeuwwisseling. Deze constatering maakt The Expendables nog geen goede film; het simpele script en de Atari-achtige vormgeving doen je haarfijn herinneren waarom actiefilms als deze al jaren niet meer worden gemaakt. Stallone werpt zich op als de Patricia Paay van de actiefilm; waardoor we met plaatsvervangende schaamte moeten aanschouwen dat krakende botten heus nog wel voor een kaskraker kunnen zorgen.
The Expendables is voor jongens die opgroeiden in de jaren '80 en '90 wat Sex and the City is voor vrouwen die jong en single waren rond de eeuwwisseling. Deze constatering maakt The Expendables nog geen goede film; het simpele script en de Atari-achtige vormgeving doen je haarfijn herinneren waarom actiefilms als deze al jaren niet meer worden gemaakt. Stallone werpt zich op als de Patricia Paay van de actiefilm; waardoor we met plaatsvervangende schaamte moeten aanschouwen dat krakende botten heus nog wel voor een kaskraker kunnen zorgen.
