Een mix van cliché’s, mooie vrouwen en onwaarschijnlijkheden die vooral interessant is voor de paranormale incrowd.
De familie Wyrick heeft een huis met een daarbij behorend stuk land gekocht in de zuidelijke staat Georgia in de Verenigde Staten. Het huis, voorheen in het bezit van de bank, was voor een prikkie te koop en dochter Heidi, moeder Lisa en vader Andy zijn laaiend enthousiast over de nieuwe stek. Bovendien kan Heidi’s geluk niet op als ook haar tante Joyce, de zus van Lisa, besluit om zich bij de familie te voegen en zich te vestigen in de redelijk vervallen caravan die in de tuin staat. Al snel komen de Wyrick’s er achter dat ze niet de enigen zijn die het huis bewonen. Heidi heeft een man genaamd Mr. Gordy ontmoet en is de enige die hem kan zien. Stukje bij beetje komen ze oog in oog te staan met het afgrijselijke verleden wat zich in en rondom het huis afspeelt.
A Haunting in
The Haunting in Georgia is gebaseerd op de aflevering A Haunting in Georgia , onderdeel van de op Discovery Channel uitgezonden seriereeks A Haunting In, die verhalen van bovennatuurlijke gebeurtenissen door middel van interviews, voice-overs en reconstructies aan het publiek bracht. De film lijkt haast een hommage aan de echte Wyrick familie. Naast de foto’s van de echte Wyrick’s bij de eindcredits, zijn ook de namen van de personages overgenomen en een hoop scènes zijn rechtstreeks gekopieerd uit de Discovery aflevering.
Groter publiek
Vergeleken met de A Haunting In aflevering lijkt deze film toegankelijker te zijn gemaakt voor een groter publiek. Het zuidelijke accent is ingeruild voor beschaaft Amerikaans-Engels, Lisa en Joyce zijn nu twee oogverblindend mooie vrouwen (Abigail Spencer, Katee Sackhoff) en het verhaal gaat iets de diepte in door gebeurtenissen te linken aan een roerend verleden wat zich heeft afgespeeld rond het huis. Het acteerwerk lijkt wat geforceerd, maar passend bij het genre. Lisa en Joyce hebben de gave om het paranormale te kunnen zien en komen erachter dat Heidi deze gave ook bezit. Andy (Chad Michael Murry) blijkt meer het "If you can’t fix it with duct tape, use more duct tape" vaderfiguurtype en komt redelijk overeen met de originele Andy uit de A Haunting In Georgia aflevering.
Less is more
In het gros van de horrorfilms hebben de paranormale entiteiten, ofwel geesten dan wel bezetenen, een duidelijke motivatie om de tegenpartij tegen te werken, maar dit blijft bij The Haunting in Georgia een dun verhaal. Sterker nog, eigenlijk is het helemaal niet duidelijk waarom de Wyrick’s worden lastiggevallen. Misschien komt het door het grote aanbod aan paranormale films, waardoor we als kijker geneigd zijn om een duidelijk gegronde reden te eisen van paranormale entiteiten eer ze iemand lastigvallen. Een overkill aan geesten zorgt voor verwarring en schaadt de spanningsopbouw in de film. Ook al wordt er naar een climax toegewerkt, de aanloop hier naartoe is ronduit saai en het veelgebruikte gezegde ‘’less is more’’ wordt in The Haunting in Georgia wederom bevestigd, maar niet nageleefd.
Klein enthousiasme
Gelukkig zijn er ook nog een aantal elementen in The Haunting in Georgia die, in kleine vorm, wat enthousiasme kweken. Het horrorgenre is een goudmijn voor liefhebbers van geluid, want het is één van de genres die de meeste ruimte aan geluidsontwerpers en foley-artiesten biedt voor het creëren van paranormale, spookachtige of monstergrommende geluiden. The Haunting in Georgia bevat een aantal geluidseffecten die bij een audiofiel een kleine glimlach op het gezicht toveren. Het geluid waarbij Mr. Gordy de schouder van de kleine Heidi beetpakt is bijzonder effectief, maar ook het spel van vertraagde lage basgeluiden klinken over het geluidssysteem in een bioscoopzaal erg goed. Verder zijn de flashbacks erg fraai. Zwart-wit en sepiabeelden die vlot en desoriënterend zijn, uiteraard begeleid door sterke geluidseffecten, gelden als leuke visuele afwisseling.
Conclusie
Het geluidsontwerp van de film is een kwaliteitswerk, jammer genoeg halen het verhaal en de algemene visuele uitwerking, op een aantal scènes en beelden na, niet hetzelfde niveau. Iets zegt me - en nee dat is geen bovennatuurlijk stemmetje - dat de film vooral voor de paranormale incrowd, die zich massaal op online forums groepeert, een leuk werkje is om fictie en werkelijkheid te ‘ontleden’. Misschien is de film ook vooral voor hen bedoeld, want voor iedereen die daar niet toebehoort is de film niet voedzaam en vooral erg saai.
