Twee verschillende restaurants, letterlijk en figuurlijk lijnrecht tegenover elkaar, moeten met elkaar leren leven.
Regisseur Lasse Halstrom liet al eerder de magen knorren met zijn betoverende verfilming vanChocolat. Dit keer wederom een culinaire boekverfilming:The Hundred-Foot Journey, geproduceerd door niemand minder dan Steven Spielberg en Oprah Winfrey. Het is het verhaal van een immigrantenfamilie in Frankrijk, die hun hoop gevestigd hebben op hun nieuwe Indiase restaurant. Tot groot ongenoegen van de overbuurvrouw, die toevallig ook eigenaresse is van een restaurant.
De lange reis
Hassan Kadam (Manish Dayal) leeft voor eten. Het koken is hem met de paplepel ingegoten en hij lijkt een geboren aanleg te hebben voor fantastische gerechten en interessante smaken. Helaas treft het noodlot de familie Kadam, waardoor Hassen met zijn familie India verlaat en op zoek moet gaan naar een nieuwe plek die ze hun thuis kunnen noemen. Na een kort verblijf in Londen blijkt dat het niet de beste plek is om hun Indiase restaurant te beginnen. Met een gammel busje en hun laatste spaargeld op zak besluiten ze verder Europa in te trekken, tot het noodlot hen opnieuw besluit te treffen.
Smaken verschillen
Aangekomen in het kleine Franse plaatsje Saint-Antoin-Noble-Val wordt Papa Kadam (Om Puri) verliefd op de verse producten die het dorp te bieden heeft en een oud, vervallen restaurant aan een weg buiten het dorp. Het enige nadeel van deze droomlocatie is dat het recht tegenover restaurant ‘Le Saule Pleureur’ staat, een beroemd restaurant dat in het bezit is van een Michelinster. De eigenaresse, Madame Mallory (Helen Mirren), is niet gediend van nieuwe huurders, en al helemaal niet van een nieuw restaurant aan de overkant. Geïnspireerd door de rijke geschiedenis van de Franse keuken is Hassan vastberaden zijn kennis over eten uit te breiden. Daarbij wordt hij geholpen door Marguerite (Charlotte Le Bon), de charmante souschef van Le Saule Pleureur.
Een hap
De Indiase keuken verschilt in alle opzichten van de klassieke Franse keuken van 'Le Saule Pleureur', maar het talent van Hassan blijft niet lang onopgemerkt. Als hij zijn passie verder ontwikkelt begint zijn reis pas echt. Die reis brengt een hoop voorspoed, maar ook een hoop tegenslagen met zich mee. En met nieuwe vrienden en vijanden probeert Hassan zich staande te houden binnen de harde culinaire wereld. Zijn uiteindelijke doel is die van vele andere koks; een felbegeerde Michelinster binnenhalen. Maar dan moet hij wel eerst zijn grootste rivale overtuigen van zijn kunnen, en hij heeft maar een hap om dit te bereiken.
Culinaire cultuurverschillen
De film schetst een prachtig beeld van de verschillende manieren waarop culturen met voedsel omgaan. De Franse keuken is bedacht, klassiek en vol regels. De Indiase keuken is veel gepassioneerder, intuïtiever en met uitgesproken specerijen en kleuren. De parallellen die worden getrokken tussen de manieren waarop de beide eigenaren van de restaurants leven en de manier waarop ze koken, zijn duidelijk te ontdekken. De dertig meter tussen hen in, had net zo goed een halve wereldbol kunnen zijn. Maar het onbekende blijkt soms veel meer vertrouwd dan verwacht.
Conclusie
The Hundred-Foot Journey begint als een sprankelende vertelling over een familie, op zoek naar de perfecte plek om hun dromen waar te maken. De passie voor eten is wat de hoofdpersonen in de film tegen elkaar uitspeelt, maar ook hetgeen ze verbindt. Vastberaden zich te bewijzen op culinair vlak, vliegen de meningen over goed eten de kijker om de oren. Tot dan is de film enthousiast, kleurrijk en heeft voldoende humor. Het jammere is dat de film vrij lang duurt en in zijn verhaallijn ook steeds langdradiger wordt. Doordat de film in de tweede helft zijn tempo en deels zijn passie kwijt raakt, wordt er een kleine schaduw geworpen over de smakelijke eerste helft. Maar de setting, sfeer en prachtige beelden van het koken en de gerechten, zorgen er voor dat je naThe Hundred-Foot Journeymet een warm en hongerig gevoel de bioscoop verlaat.
