The Inbetweeners - recensie

Zuipen en neuken worden voor vier losers een primaire levensbehoefte.

The Inbetweeners is te beschouwen als English Pie; American Pie met Britse acteurs. Vier jongens gaan na highschool op stap naar Malia (Kreta) op zoek naar lust en in Simon's (Joe Cooper) geval naar zijn ex-vriendin. Will (Simon Bird) vertolkt het nerdy bijdehandje, Jay (James Buckley) de a-sociaal, Neil (Blake Harrison) de domme zak en Cooper de opportunistische romanticus. Uiteraard hebben schrijvers Iain Morris en Damon Beesley vrouwelijke tegenhangers in het verhaal gecreëerd waardoor deze heren uiteindelijk allemaal voorzien zijn van een sekspartner. Jazeker, deze film kent een happy end.

Het openingshot, waarin ingezoomd wordt op Will's huis en Anthony Head (Buffy The Vampire Slayer) zijn vader blijkt te zijn, is nog veelbelovend. Helaas gebeurt het vaker bij dit genre dat de makers de beste grappen in de intro stoppen om de kijker over te halen en minder kritisch te laten zijn naar het vervolg van de film. Natuurlijk kunnen grappen over poep niet ontbreken; zo treffen de jongens treffen een boudoir aan waar uiteraard de behoefte in moet worden gedaan (eeuwenoude grap) en reikt Jay antagonist James (Theo James) twintig euro uit zijn kontgat aan die hij kan gebruiken om cocaïne mee te snuiven. Grappen over piemels bestaan uit de zwembroek van Jay die door een Grieks jongetje naar beneden wordt getrokken en Simon die Will's rug insmeert met zonnebrandolie en er een piemel mee tekent. De nodige opmerkingen over seks, vagina's en tieten passeren de revue en zijn op een paar na erg deprimerend.

Het is enerzijds de voorspelbaarheid van het verhaal dat doet teleurstellen en anderzijds het slechte script. Zo slaapt de groep in een varkensstal in tegenstelling tot de meisjes die in een resort zitten en worden alle clichés van een uitgaansdorp als Malia getoond. Deze plaats kan zo worden ingeruild voor Blanes of het hier inmiddels overbekende Chersonissos met als enige verschil dat het hier toekomstige academici zijn die op reis gaan in plaats van mensen uit de arbeidersklasse. Dat is precies een punt van kritiek; het ontbreken van een moraal die symbool staat voor de Engelse jeugd. Daarmee isThe Inbetweeners niets meer dan een vulgair epos over Engels culturele uitingen op Kreta.

Morris en Beesley willen een verhaal vertellen dat coherent is, maar slagen er niet in om geloofwaardig te laten zien waarom de meest onaantrekkelijke jongen uit de groep het mooiste meisje krijgt. Desalniettemin kan je deze gebeurtenis van tien kilometer afstand zien aankomen, aangezien de signalen niet subtiel zijn; het script voorspelt wat jij als kijker dertig minuten later mag verwachten. Bovenal leidt de soundtrack met stampende en beukende muziek enorm af. Het memoreert naar de Amerikaanse House enUrbancultuur en is daarin alles wat je mag verwachten van zo'n vakantieoord. Overigens is dat Amerikaanse gehalte van deze film storend; zo lijkt een Engelse school op een highschool en lijken alle scènes te zijn gestolen uit Amerikaanse fil De acteurs vertolken bovendien tieners, maar lijken dat allesbehalve te zijn. Als deze acteurs representatief zijn voor de huidige Britse komedies, dan staat deze er wel heel slecht voor.

The Inbetweenersis een lange zit die voor ondergetekende een plichtmatig karakter kreeg. Beschouw deze film als beeldvullend materiaal. Humor is geengimmickmeer, maar een vastgelopen cd-speler met de meest foute muziek.