Ritesh Batra gebruikt het format van de briefroman voor zijn eerste romantische drama.
The Lunchbox draait om twee zielen die via stom toeval met elkaar in contact komen. Wanneer huisvrouw Ila (Kaur) op een dag haar kookkunsten inzet om haar man op het werk een lekker maal voor te zetten (het India in de film is niet erg progressief), wordt de ‘lunchdoos’ verkeerd bezorgd. De zilveren opstapeling van kleine compartimenten wordt namelijk gedeponeerd op het bureau van Saajan Fernandes (Khan), een medewerker bij een groot bedrijf die op het punt staat met vervroegd pensioen te gaan. In zijn pauze wordt hij verrast door de onbekende lunchdoos, gevuld met heerlijk eten. Ondanks dat hij niet op de hoogte is waar het vandaan komt, maakt hij de doosjes tot op het glanzende metaal leeg. Hij besluit niet te klagen, maar hoopt dat de dag erna wederom een lekkernij op hem te wachten zal staan.
Lunchtijd
Zoals te verwachten was, duurt het niet lang voordat Ila in de gaten krijgt dat haar eten niet richting haar man gaat. Ze besluit daarom een briefje bij het eten mee te sturen, waarna de twee met elkaar in contact komen. Via het geschreven woord leren de twee elkaar en elkaars problemen steeds beter kennen. Zo bekent Ila dat haar huwelijk al een tijdje niet zo lekker meer loopt. Ze heeft weinig contact met haar man en wanneer ze hier wat aan probeert te doen, loopt hij weg met de opmerking dat ze eens wat minder vaak bloemkool moet maken, daar wordt hij winderig van. Ook Saajan voelt zich alleen. Zijn vrouw is al jaren geleden overleden en met zijn collegae heeft hij een weinig warme band. De lunchdoos biedt echter oplossing.
Samen alleen
Net als inLost in Translation komen twee onbekenden van sterk verschillende leeftijden nader tot elkaar, beiden met het gevoel alleen in de massa te zijn. Op zoek naar een thuis blijven Saajan en Ila het contact voortzetten, niet door de drukke straten van Tokyo, maar door een metalen cilinder. De twee blijven buiten elkaars gezichtsveld, maar de verhalen brengen ze nader tot elkaar. Het vuur wordt aangewakkerd door de luidruchtige, receptuur verstrekkende tante van Ila, waar ze alleen schreeuwend naar de bovenverdieping mee communiceert. Deze bijna goddelijke figuur is één van de leuke vondsten die het verhaal vanThe Lunchbox meer pit geeft. Zo ook de vindingrijkheid van de altijd (tot Saajans chagrijn) vrolijke stagiair Shaikh die Saajan zal moeten gaan vervangen na zijn pensioen: hij snijdt zijn groenten alvast in de bus op weg naar huis; scheelt thuis weer werk.
Afstand
Toch komt het drama nooit helemaal tot zijn recht. Het gegeven van de abnormale relatie tussen de personages is intrigerend, maar het spelen met de dissonantie blijft oppervlakkig. Zo zijn de verhalen die ze elkaar vertellen soms mooi, maar ze blijken vrijwel nergens meer dan een terugkerende voice-over die reactieshots begeleidt. Dit zorgt niet voor de meest boeiende cinema. Vormtechnisch blijft Batra hier te conservatief. Zowel Khan als Kaur zijn sterk in hun rol, maar ze blijven altijd op een zekere afstand. We zien ze, maar voelen ze niet.
Conclusie
Voor zijn eerste film heeft de Indiase Ritesh Batra op veilig gespeeld.The Lunchbox is een solide romantisch drama met een boeiend uitgangspunt. Hij weet het concept echter niet veel verder te verkennen dan de tagline, waardoor hij niet onder de huid weet te kruipen. Een wijsheid die de twee protagonisten in de film delen luidt als volgt: “Sometimes the wrong train will get you to the right station”. Dan moeten echter wel de juist wissels worden omgezet.
