The Maze Runner - recensie

Juist door het geheimzinnige verhaal isThe Maze Runner één van de sterkere Young Adult boekverfilmingen.

Wes Ball'sThe Maze Runner, een verfilming van het populaire James Dashner boekDe Labyrintrenner, windt er geen doekjes om. De film opent met een enorm kabaal, als het hoofdpersonage Dylan O'Brien) wakker wordt in een griezelige goederenlift, die met net iets te veel vaart naar boven gaat. Wie hij is, waar hij heen gaat en wat hij gaat doen weten we niet. Hij weet het zelf namelijk ook (nog) niet; hij kan zich nergens iets van herinneren. Plots stopt de lift en wordt hij in een vallei, omsingeld door een imposant en intimiderend labyrint, ontvangen door een groep jongens. Wat is hier aan de hand?

Het fijne aanThe Maze Runneris dat alles voor een geruime tijd zo lekker onduidelijk blijft. Uiteindelijk leren we wel de naam van ons hoofdpersonage – de naam Thomas schiet hem plots weer te binnen-, maar waarom dat enorme labyrint daar staat en wat de jongeren, die in harmonie er binnenin leven er mee moeten doen blijft lang een raadsel. Voordat Thomas naar boven werd gestuurd met de lift (door wie is ook lang niet duidelijk) probeerden de jongens het labyrint in kaart te brengen –een taak voor de sterke en snelle 'labyrintrenners' - om een uitweg te vinden; een onderneming zonder resultaat. Thomas heeft echter iets te maken met het labyrint (via vage flashblacks in zijn dromen krijgen we er flarden over te weten) en zijn nieuwsgierigheid ernaar zorgt ervoor dat het plot langzaam in gang wordt gezet.

Hollandse animatie

Als Thomas tegen wil en dank het labyrint in schiet, wat door de groep verboden wordt, zien we eindelijk de echte ster vanThe Maze Runnerin volle glorie. Het labyrint is prachtig in zijn kilheid: grote, met klimop behangen betonnen muren (een teken dat het labyrint er al een geruime tijd staat) vormen eindeloze gangen, waar achter elke hoek gevaar kan schuilen. Het grote gevaar in dit labyrint (want elk labyrint heeft een monster nodig) komt in de vorm van deGrievers; half mechanische, half organische reuzenspinnen uitgerust met een dodelijke giftige naald, die ’s nachts patrouilleren door het doolhof. Al deze creaties zijn deels te danken aan Hollandse filmanimator Erik Jan de Boer, die vorig jaar nog een Oscar won voor zijn bijdrage aan Ang Lee’sThe Life of Pi. Vooral dankzij dit sterke animatiewerk weetThe Maze Runnerandere films voor dezelfde doelgroep (denk aanDivergent,The Philosophers en de toch net wel betereThe Hunger Games filmreeks) te benaderen of zelfs te overstijgen.

Houterige wolf in schaapskleren

In het betonnen doolhof weet Thomas een van die Grievers dood te maken en vindt daardoor een apparaatje wat eventueel kan werken als een sleutel. Zodoende heeft hij een mogelijkheid gevonden om uit het labyrint te ontsnappen, maar zijn tegenspeler Gally (Will Poulter) wil er niets van weten. Hij vormt een kamp dat in de vallei blijft en de plannen van Thomas probeert te dwarsbomen. Het is in deze scenes datThe Maze Runner haar tekorten laat zien. Het acteerwerk van zowel de hoofd- als de bijrollen (zeker Will Poulter speelt te houterig om te overtuigen als wolf in schaapskleren) is niet sterk genoeg om het opgevoerde drama van voldoende kracht te voorzien. Dat het plot op het einde dan ook zo opgeblazen moest worden (letterlijk en figuurlijk zelfs) is jammer, want de kracht vanThe Maze Runnerschuilt juist in diens eenvoudige opzet. De opzet naar deel twee (we hebben immers weer met een trilogie te maken) ziet er hierdoor in ieder geval al een stuk minder veelbelovend uit.

The Maze Runner heeft veel te bieden: een geheimzinnig plot, knap gechoreografeerde actie en indrukwekkende beelden. Het is jammer dat gedurende de film ook mindere elementen erin sluipen, waardoor het einde aan kracht verliest. Toch magThe Maze Runnerzich bij een van de betere films voor adolescenten voegen.