De meest recente film van Hammer Studios sluit zich aan bij de zoveelste ongeïnspireerde horror.
De Engelse studio werd in 1934 opgericht en in 2007 moest Hammer door middel van onze eigen John de Mol een doorstart maken, met als doel om het ouderwetse horrorgenre nieuw leven in te blazen. Hammer bracht al een paar titels uit die over het algemeen niet meteen serieus werden genomen. Echter kwam er in 2010 een geslaagde remake van de ZweedseLet the Right One In en in 2012The Woman In Black, die een indrukwekkende omzet van 127 miljoen genereerde.The Quiet Oneszal hoogstwaarschijnlijk niet dezelfde voldoening opleveren, doordat het bovenmatig onoprecht en oubollig aanvoelt.
‘Echt waar!’
Het gaat al mis wanneer de film ingeluid wordt met de zin: ‘Inspired by true events’. Een zin die herhaaldelijk wordt gebruikt in horrorfilms, maar over het algemeen heeft een sceptisch publiek meer nodig dan enkel een proloogzinnetje om overtuigd te worden hiervan. Dit is niet het enige wat voortkomt uit de gemakzuchtigheid van de makers. De onoprechte jump-scares zijn overmatig aanwezig en er wordt gebruik gemaakt van het meest uitgemolken horrorsubgenre van dit moment, found footage. Allemaal simpele trucjes om je als kijker te misleiden van het onoriginele verhaal, dat je veelal onbewogen laat.
Bezeten
The Quiet Ones speelt zich af in 1974. Professor Joseph Coupland- gespeeld door Jared Harris ( Mad Man, Sherlock Holmes: A Game of Shadows) geeft les aan een groepje studenten over buitengewone psychologie, maar in zijn vrije tijd voert hij onorthodoxe experimenten uit op Jane Harper, die ogenschijnlijk bezeten is door een demon genaamd Evey. Joseph gelooft echter dat Jane alles verzint doormiddel van haar telekinese krachten en door haar beter te maken, kan hij meerdere patiënten zoals haar redden. Joseph vraagt aan een aantal studenten om een helpende hand, waarvan onder andere een hobbyfilmmaker genaamd Brian McNeil - gespeeld door The Hunger Games: Catching Fire mooiboy Sam Claflin - zich aanbiedt. Hij moet de gehele ‘uitdrijving’ vastleggen met zijn camera, maar wanneer de subsidies voor het experiment door de universiteit worden stopgezet, moet hij samen met de professor en twee andere studenten verhuizen naar een goedkope villa buiten de stad.
Het gaat al mis wanneer de film ingeluid wordt met de zin: ‘Inspired by true events’. Een zin die herhaaldelijk wordt gebruikt in horrorfilms, maar over het algemeen heeft een sceptisch publiek meer nodig dan enkel een proloogzinnetje om overtuigd te worden hiervan. Dit is niet het enige wat voortkomt uit de gemakzuchtigheid van de makers. De onoprechte jump-scares zijn overmatig aanwezig en er wordt gebruik gemaakt van het meest uitgemolken horrorsubgenre van dit moment, found footage. Allemaal simpele trucjes om je als kijker te misleiden van het onoriginele verhaal, dat je veelal onbewogen laat.
Bezeten
The Quiet Ones speelt zich af in 1974. Professor Joseph Coupland- gespeeld door Jared Harris ( Mad Man, Sherlock Holmes: A Game of Shadows) geeft les aan een groepje studenten over buitengewone psychologie, maar in zijn vrije tijd voert hij onorthodoxe experimenten uit op Jane Harper, die ogenschijnlijk bezeten is door een demon genaamd Evey. Joseph gelooft echter dat Jane alles verzint doormiddel van haar telekinese krachten en door haar beter te maken, kan hij meerdere patiënten zoals haar redden. Joseph vraagt aan een aantal studenten om een helpende hand, waarvan onder andere een hobbyfilmmaker genaamd Brian McNeil - gespeeld door The Hunger Games: Catching Fire mooiboy Sam Claflin - zich aanbiedt. Hij moet de gehele ‘uitdrijving’ vastleggen met zijn camera, maar wanneer de subsidies voor het experiment door de universiteit worden stopgezet, moet hij samen met de professor en twee andere studenten verhuizen naar een goedkope villa buiten de stad.
Oppervlakkige bedoeling
Je voelt het al aankomen dat dit huis kraakt aan alle kanten. Het wordt helemaal storend dat dit horrorcliché niet het enige wat oppervlakkig bedoeld is om je bang te maken. Zo worden onder andere de experimenten vaak in een donkere kamer of 's nachts uitgevoerd en wordt je alleen wanneer er wat gebeurt waarvan je zou moeten schrikken, geconfronteerd met schokkerige found-footage beelden. Daarnaast zijn de personages erg zwak geschreven, waarvan Joseph de enige is die nog enigszins iets krijgt om mee te werken. Brian is overduidelijk de sceptische goodguy-die nog redelijk goed wordt neergezet- en tot slot heb je nog twee naïeve tieners waarvan je niet weet waarom ze eigenlijk op beeld verschijnen, behalve dat het blonde meisje zich soms waant in leuke pikante outfits.
Conclusie
The Quiet Ones sluit zich bij het rijtje horrorfilms aan die we al zo vaak in een jaar tegenkomen. Ze brengen niets nieuws onder de zon en lijken dat niet eens te willen proberen. Van de flauwe jump-scares tot de beperkt uitgewerkte karakters, alles lijkt magertjes overgedacht en voelt alsof je voor de vijfde keer achter elkaar door dezelfde spookhuis wandelt. De 1974 setting lukt weliswaar wel aardig en laten Sam Claflin en Jared Harris goed acteerwerk zien, maar helaas bekrachtigt het script nooit deze positieve punten. Hoe dan ook is The Quiet Ones geen teleurstelling, maar dat is enkel te danken aan de slechte gesteldheid van het horrorgenre.
Je voelt het al aankomen dat dit huis kraakt aan alle kanten. Het wordt helemaal storend dat dit horrorcliché niet het enige wat oppervlakkig bedoeld is om je bang te maken. Zo worden onder andere de experimenten vaak in een donkere kamer of 's nachts uitgevoerd en wordt je alleen wanneer er wat gebeurt waarvan je zou moeten schrikken, geconfronteerd met schokkerige found-footage beelden. Daarnaast zijn de personages erg zwak geschreven, waarvan Joseph de enige is die nog enigszins iets krijgt om mee te werken. Brian is overduidelijk de sceptische goodguy-die nog redelijk goed wordt neergezet- en tot slot heb je nog twee naïeve tieners waarvan je niet weet waarom ze eigenlijk op beeld verschijnen, behalve dat het blonde meisje zich soms waant in leuke pikante outfits.
Conclusie
The Quiet Ones sluit zich bij het rijtje horrorfilms aan die we al zo vaak in een jaar tegenkomen. Ze brengen niets nieuws onder de zon en lijken dat niet eens te willen proberen. Van de flauwe jump-scares tot de beperkt uitgewerkte karakters, alles lijkt magertjes overgedacht en voelt alsof je voor de vijfde keer achter elkaar door dezelfde spookhuis wandelt. De 1974 setting lukt weliswaar wel aardig en laten Sam Claflin en Jared Harris goed acteerwerk zien, maar helaas bekrachtigt het script nooit deze positieve punten. Hoe dan ook is The Quiet Ones geen teleurstelling, maar dat is enkel te danken aan de slechte gesteldheid van het horrorgenre.
