The Sapphires - recensie

Vier Australische Aboriginal meiden gaan zingen voor de Amerikaanse troepen in Vietnam. Dit levert aanstekelijke soul in een film vol levenslust op.

Australië, 1958, in het Cummeragunja Aboriginal reservaat. Vier meisjes, drie zusjes en hun nichtje, treden op voor het hele dorp. Ze heten de Cummeragunja Songbirds, ze zingen Country & Western en worden aangekondigd als de meest ‘dodelijke’ artiesten van Australië. Dat isslangvoor cool. Dan is het tien jaar later. De meiden gaan naar een talentenjacht. Hun optreden steekt met kop en schouders boven de rest uit, maar ze worden door het blanke publiek uitgescholden voor ‘apen’ en winnen niet. En dat terwijl ze voor de Amerikaanse troepen in Vietnam willen zingen. Talentscout Dave Lovelace (Chris O’Dowd) wil ze graag begeleiden. Maar dan moeten ze wel van de country & western af. Soul moet het zijn. 'Want 90% van de muziek is fout, en 10% is soul.' En het mag best wat minder lief. ‘Can you make it sound blacker?’

De film opent met een stukje geschiedenis. Tot 1967 werden Aboriginals niet als volwaardige burgers gezien en leefden in reservaten. Tot 1970 werden kinderen van Aboriginals meegenomen door blanken. Vooral de Aboriginal kinderen met een lichte huid waren gewild. ‘Gestolen generaties’ worden deze kinderen genoemd. Zo is het gekomen dat Kay (Shari Sebbens), het nichtje van de drie zussen, is opgegroeid in een blank gezin. In de groep wil ze graag zo zwart mogelijk zijn, zoals de anderen. En dat terwijl Aboriginals gediscrimineerd worden. Kay is de mooie meid van het stel en kan het best dansen. Julie (Jessica Mauboy), de Benjamin van de groep, is de leadzangeres. Ze heeft al een zoontje. Cynthia (Miranda Tapsell) is de verleidster, de losbol. Groepsoudste Gail (Deborah Mailman) is het type ruwe bolster, blanke pit. Ogenschijnlijk stug en met het hart op de tong.

De Songbirds gaan op auditie in Melbourne, weten de jury te overtuigen en mogen direct door naar Vietnam. ‘The Sapphires’ noemen zij zich voortaan, want bij een internationale carrière hoort een klinkender naam. Met 27 shows in 23 dagen wordt de tournee meteen stevig ingezet. De saffieren groeien in hun rol, gaan beter en beter zingen en dansen en staan steeds zelfverzekerder op het podium. Onderling is er soms wrijving, bijvoorbeeld als oud zeer en schuldgevoel rondom de ontvoering van Kay opborrelt. Ook in de liefde zijn er de nodige hobbels. Dave en Gail vallen voor elkaar, maar Dave blijkt nog getrouwd. ‘Als de Vietcong je niet afmaakt, doe ik het wel’, bijt Gail hem toe. Uiteindelijk overwinnen The Sapphires en Dave alles en komen er samen sterker uit. Dan raakt Dave zwaar gewond bij een bombardement.

The Sapphiresis gebaseerd op ware gebeurtenissen. De zoon van de echte Julie schreef mee aan het verhaal. Liefde, discriminatie, jeugdtrauma’s, zelfverwezenlijking, oorlog: er zitten nogal wat thema’s in deze film. Alles wordt keurig één voor één aangestipt, veel diepgang is er nergens. En dat het allemaal zo’n vaart niet loopt, weet je op voorhand. Want de toonzetting van de film is van meet of aan die van een schaamteloze feelgood. Op zich is daar niets mis mee, maar verwacht geen verrassende twists. De optredens van The Sapphires daarentegen zijn geweldig. Schitterende outfits, een waanzinnige podiumuitstraling, prachtige zang. De meiden bruisen van levenslust. Nooit klonk ‘I heard it through the grapevine’ swingender.

De aanstekelijke Soulmuziek maaktThe Sapphirestot een heerlijke film. Het feelgood verhaal is niet meer dan een kapstok waaraan de liedjes zijn opgehangen.