The Woman in Black: Angel of Death - recensie

De immer boze geest uit haar woede op aloude manieren.

De Engelse studio Hammer hield in de vorige eeuw een naam hoog op het gebied van stijlvolle horrorfilms, waarmee het in de jaren vijftig en zestig goede zaken deed. Echter, de tijden veranderden en pogingen om te evolueren door haar kenmerkende product samen te smelten met andere filmgenres konden de studio niet redden van een bankroet. Toch heeft het bedrijf een imposant aantal horrortitels op haar naam staan, waarbij vooral het aantal vervolgdelen opvalt. Dat het onmogelijk is Hammer en horror los van elkaar te zien, bleek toen het bedrijf in 2007 dankzij investeringen van John de Mol een nieuw leven werd ingeblazen. Eens te meer richtte de studio de blik op het genre waar ze om bekend stond, waarbij de stijlvolle en doeltreffend enge spookhuisthrillerThe Woman in Black, met een vers ontpotterde Daniel Radcliffe in de hoofdrol, als eerste succesverhaal aangestipt kon worden. Uiteraard is ook het moderne Hammer Studios niet vies van het navolgen van eerdere glorie. De sequel,The Woman in Black: Angel of Death, blijkt echter aanzienlijk minder spannend en voelt grotendeels als een slappe herhalingsoefening.

Voor de veiligheid

Veertig jaar na de gebeurtenissen in het eerste deel blijkt iedereen het sinistere Eel Marsh House met haar kwade geest vergeten. De Tweede Wereldoorlog is aangebroken en Duitse bommenwerpers leggen Londen in de as. Voor hun veiligheid worden alle kinderen uit de hoofdstad geëvacueerd en op het platteland ondergebracht. Juf Eve (Phoebe Fox) reist samen met de strenge rectrix (de altijd puike Helen McCrory) en een groepje schoolkinderen af naar Eel Marsh House, waar de koters beschermd dienen te blijven tegen de gruwelen van de oorlog. Dat niemand in oorlogstijd de moeite nam de lugubere voorgeschiedenis van het huis na te trekken valt te begrijpen, maar dan nog kan de kijker slechts vraagtekens plaatsen bij het besluit om een groep kinderen in een vervallen landhuis zonder enige voorzieningen in de 'middle of nowhere' onder te brengen. Uiteraard gaat het in rap tempo mis, als de groep de boze geest van de getergde Vrouw in het Zwart doet ontwaken. Binnen onafzienbare tijd lokt zij de eerste onschuldige kindertjes naar hun dood.

Zielige types

Uiteraard komt Eve er al snel achter dat het huis met een verontrustend verleden kampt. Het spook bestaat wel degelijk en lijkt haar aandacht te centreren op één kind in het bijzonder, een zojuist verweesd jongetje voor wie de juf een zwak heeft. Het zielige, introverte weesje – van het type grote ogen en verlegen karakter – dat niet meer praat en alleen communiceert door te schrijven en enge tekeningen te maken, voorspelt vanaf de eerste minuut al niets dan onheil, maar de juf is vastbesloten het joch aan de klauwen van de volhardende geest te ontrukken. Aanvankelijk lijkt haar meerdere daarbij een obstakel te vormen, aangezien de strikte tante niet gelooft in spoken. Gelukkig vindt ze een luisterend oor in een knappe vliegenier (Jeremy Irvine) die ze onderweg naar het huis ontmoette en sindsdien een oogje in het zeil houdt, uiteraard meer voor zijn eigen doeleinden. Het gegriezel maakt een fletse romance goddank al snel onmogelijk, want niemand heeft tijd om te kleffen als een geestverschijning je op de hielen zit. Het scenario voorziet zowel de kinderjuf als de piloot van eigen onverwerkte trauma's die in de loop van hun confrontatie met het kwaad naar de oppervlakte komen. Het is een eerzame poging de verder nogal dertien-in-een-dozijn personages van extra emotionele uitdieping te voorzien, maar bar veel komt daar niet van terecht. Een horrorfilm is slechts zo doeltreffend als de gebruikte schrikeffecten, en vooral in dat opzicht schietAngel of Deathhoe langer hoe meer tekort.

De eersteWoman in Blackmaakte met succes gebruik van simpele maar beproefde tactieken om haar publiek schrik aan te jagen, aangevuld met een uitstekendunheimischebelichting en Gotisch decor.Angel of Deathlijkt aanvankelijk de formule van de voorganger te respecteren door dezelfde trucs toe te passen, maar blijkt al snel simpelweg niet meer dan dat in huis te hebben. Een schommelende stoel hier, een krakende deur daar; allemaal leuk en aardig, maar na een tijdje missen zulke schrikmomenten hun doel, omdat ze teveel in herhaling vallen. Ook de weergave van de titelfiguur als silhouet op de achtergrond wordt dusdanig vaak ingezet dat de griezel aan kracht inboet. De film lijkt het veilig te willen spelen door dezelfde tactieken te gebruiken die in het vorige deel zo effectief bleken, maar voelt daardoor al gauw gemakzuchtig en goedkoop aan. Aan het begin van de film stelt de dan nog goedgemutste juf dat 'je moet blijven lachen in het aangezicht van de gruwel'. Dit is helaas precies wat het publiek doet bij de zoveelste close-up van de krijsende geest. Deze Engel des Doods biedt domweg meer van hetzelfde en blijkt niet in staat ons angst aan te jagen met nieuwe kunstjes. Het spook blijkt het slachtoffer van de automatische piloot die ons routineus dezelfde schrikeffecten toe blijft dienen, want dat werkte voor de voorganger immers ook.

Gelukkig compenseert het visuele aspect de tekortkomingen van de inhoud nog enigszins. Net als het eerste deel trakteertAngel of Deathons op een fabuleuze achtergrond waar de gruwelen verder flets opgediend worden. Van de duistere plattelandsweggetjes en mistbanken op het naargeestige slijkstrand wordt optimaal gebruik gemaakt, en ook de vergane glorie van het majestueuze landhuis oogt heerlijk onheilszwanger. De afdeling kostuums kon zich uitleven en ook de setting van de oorlogsjaren geeft de visuele flair aanvankelijk een impuls. Als het gespook in het huis echter teveel wordt verkiezen de hoofdpersonen een wisseling van locatie en verweeft geschiedenis zich met fictie als ze op een namaakvliegveld, een afleidingsmanoeuvre tegen de Duitsers, hun toevlucht zoeken. Uiteraard reist de geest hen achterna, waarop blijkt dat haar steeds herhaalde tactieken beter tot hun recht komen op de al bekende locatie. En dan wordt des te meer benadrukt dat ongeacht de kracht van het decor, griezeleffecten slechts hun doel treffen als ze niet teveel herhaald worden. Hoewel de cast dit keer geen publiekstrekkende namen telt, houden de acteurs zich degelijk staande, maar ook zij zijn uiteindelijk evenmin als de toeschouwer opgewassen tegen de saaie uitdaging om elke keer te schrikken als de Vrouw in het Zwart heel hard 'boe!' in hun gezicht jakkert.

Conclusie

The Woman in Black: Angel of Deathborduurt helaas eenduidig voort op de voorganger, zonder bijster veel toe te voegen. Hoewel pogingen worden gedaan de nieuwe hoofdpersonages enige diepgang mee te geven en de gotische stijl respectabel gehandhaafd blijft, blijft de boze geest dezelfde oude trucs gebruiken. Wat werkte bij de vorige film, voelt hier slechts als een nodeloze herhaling van zetten. Mensen die de voorgaande film niet hebben gezien ondergaan misschien een schrikmoment of twee, maar voor de rest van het publiek blijkt dit kwaaie spook slechts een saaie bedoening.