This Is 40 - recensie

Pete en Debbie kenden we al vanKnocked Up(2007). InThis is 40 heeft regisseur en scenarioschrijver Judd Apatow hen, inmiddels 40, tot hoofdpersonen gemaakt. Zijn film over midlifecrisis blijft echter ergens steken tussen comedy en drama.

Pete (Paul Rudd) en Debbie (Leslie Mann) worden in dezelfde week 40 en tuimelen daarmee in een midlifecrisis, die 134 minuten voortsuddert. Pete kan niet van de cupcakes afblijven. Hij is platenproducent (belegen pop vanGraham Parker & The Rumour), maar de zaken gaan slecht, wat hij verzwijgt voor zijn vrouw. Hij vertelt haar ook niet, dat hij zijn vader (Albert Brooks), die nog een vierjarige drieling te onderhouden heeft, geld toestopt. En dan heeft hij nog te stellen met zijn twee dochters, van wie er een net in de puberteit zit en haar jongere zusje niet kan luchten of zien. Bovendien kibbelt hij voortdurend met zijn vrouw Debbie, een behoorlijke controlfreak, die niet van de sigaretten kan afblijven en grote sommen geld ziet verdwijnen uit haar boetiek, waarvan ze een mooie en zwoele medewerkster (Megan Fox) verdenkt. Ook zij heeft problemen met haar vader, een rugchirurg (John Lithgow), die na zeven jaar stilte weer op het verjaardagsfeestje opduikt en onmiddellijk belaagd wordt door de vader van Pete: "Dus elke keer als ik iemand zonder bochel zie, word jij rijker".

Een huwelijkscrisis, financiele problemen, veel aandacht vragende dochters, de angst om ouder te worden, ruzie op de school van de kinderen. Herkenbare moeilijkheden genoeg, toch is het geen film waar je in mee gaat. Daarvoor is het verhaal te weinig compact. Er is niet echt een dramatische plot. Het geheel is te veel een aaneenrijging van op zichzelf staande scènes boordevol personages en losse grappen die niet verankerd zijn in een onderliggende dramatische structuur. Bovendien kun je moeilijk geloven in de problemen van Pete en Debbie, wanneer ze gewoon blijven wonen in hun luxe huis en hun dure leventje blijven voortzetten.

Er wordt goed geacteerd, ook door de beide dochters die in werkelijkheid de kinderen zijn van de regisseur en hoofdrolspeelster. Er zitten soms humoristische scènes in, zoals die waarin Pete en Debbie een zogenaamd luchtig gesprek voeren over hoe ze elkaar zouden vermoorden. Of de monoloog van de boze schoolmoeder (Melissa MCCarthy vanBridesmaids) die ontaardt in een oridinaire scheldpartij aan het adres van de formele schooldirectrice. Daaruit blijkt het humoristisch talent van Judd Apatow. Maar deze op zichzelf leuke scene past weer niet bij de rest van de film en het is veelzeggend dat een gedeelte ervan - eindigend in een blooper - onder de aftiteling herhaald wordt.

Kenners van Amerikaanse films, tv-series, acteurs en muziekhits kunnen hun hart ophalen, want er wordt zeer vaak naar verwezen. De serieLost is populair bij de dochters. Maar op den duur gaan al die referenties ook vervelen. De film is eigenlijk veel te lang. Van de andere kant is het laatste half uur het beste. Echt veel gelachen heb je tot dat moment nog niet en pas dan komen een aantal zaken bij elkaar, worden een paar grappen ook echt humoristisch en voel je als toeschouwer iets van medeleven. De film wil maar geen comedy worden en geen drama. Soms lijkt het alsof je zit te kijken naar een satire, waarin een modern gestresst gezin op de hak wordt genomen, maar ook dat is het niet.

Judd Apatow is van melige humor overgestapt naar meer drama in zijn films, maar de juiste balans heeft hij nog niet gevonden. InThis is 40 wordt goed geacteerd, maar de film is te halfslachtig en duurt te lang.