To Rome With Love - recensie

Na Parijs is het nu de beurt aan Rome om als decor te fungeren voor een Woody Allen film over liefde, zelfwaardering en roem.

Volgens Woody Allen leent de stad Rome zich aan ontelbaar veel verhalen. Als je honderd Romeinen zou stoppen en hen hiernaar zou vragen, dan zouden ze zeggen dat ze een miljoen verhalen konden vertellen.To Rome With Lovelaat een fractie van die verhalen zien: een gepensioneerde operaregisseur die verwoede pogingen doet om een zingende begrafenisondernemer op het podium te krijgen, een Amerikaanse architect die per toeval een student ontmoet die op het punt staat verliefd te worden op een foute vrouw, een type Jan Modaal die plotsklaps door heel Italië aanbeden wordt en een pasgetrouwd Italiaans stel dat een romantische dag beleeft zonder elkaar.

De mozaïekfilm kent deze maand een opleving. Eerder deze maand kwam de dramafilm360uit met onder andere Anthony Hopkins en Jude Law. Nu komt Woody Allen met een komische variant van de mozaïekfilm. Allen is op 76-jarige leeftijd nog steeds een meesterbakker. De ene na de andere film komt uit zijn oven gerold en hij lijkt er voorlopig nog niet mee te stoppen. Dit tot grote tevredenheid van zijn grote publiek. Overal ter wereld wordt de man aanbeden door een flinke schare fans. En niet alleen het publiek loopt met Allen weg, ook de critici en op festivals hebben positieve connotaties bij zijn naam. Naarmate Allen en zijn films rijpen, krijgt hij het voor elkaar om kwaliteit te blijven leveren. Dat bleek ook uit het feit dat Allen vorig jaar een Oscar won voor Beste Scenario voorMidnight in Paris. Ook acteurs lopen met Allen weg. Het lijkt erop dat je pas meetelt in Hollywood als je een Allen film op je CV hebt staan. Nu komt hij wederom met grote namen als Alec Baldwin, Penelope Cruz, Ellen Page en Jesse Eisenberg. Een leuke verrassing is de aanwezigheid van Roberto Benigni, de Italiaanse acteur die ooit de show stal inLa Vita e Bella. Voor het eerst sinds 2005 verschijnt hij weer op het witte doek, in een ode aan de hoofdstad van zijn patria.

Na Londen, Barcelona en Parijs is het nu de beurt aan Rome om de eigenlijke hoofdrol te spelen in een Woody Allen film. Het door Allen zeer treffend weergegeven Rome is het toneel voor het blijspel dat zich er ontvouwt. Dat er sprake is van een blijspel wordt direct duidelijk in de openingsscène waarin een Romeinse verkeersagent zich direct richt tot de kijker in slecht en tenenkrommend Engels. En die blijven vervolgens bijna twee uur lang gekromd.To Rome With Lovedoet het cliché eer aan dat alle Italianen overdreven sprekers zijn. En niet alleen de Italianen in deze film gedragen zich alsof ze een toneelstuk voor kleuters opvoeren, ook de Amerikanen gebaren alsof hun levens er vanaf hangen, Allen daarbij vooropgaand.

De kluchtige speelstijl is duidelijk met opzet gedaan, maar op geen enkele manier is het grappig. Er zijn hier en daar wel wat leuke momenten, niet door het acteren, maar door enkele lichtpuntjes in het script zoals het zingen onder de douche. En dat is ook meteen één van de weinig goede dingen aan het script, want To Rome With Love lijkt al rondrijdend verdwaald te zijn in zijn eigen stad. De verhaallijnen gaan nergens heen, zijn ongeloofwaardig en soms zelfs saai. Zo is de rol van Alec Baldwin, hoe charmant hij deze ook tracht te spelen, volkomen verwaarloosbaar. Wat hij in Rome doet, is een raadsel. En ook de verhaallijn van Roberto Benigni lijkt eerder een vreemde droom dan een verhaal van zelfwaardering en liefde, want dat is waar het volgens Allen om draait in deze film.

Het enige echt interessante en goede aan deze film wordt benadrukt door Page in een interview:“De fundamentele behoefte van de mens om erkend te worden, vormt de basis van onze honger naar roem. We leven in een maatschappij waar roem wordt aanbeden.” Alhoewel de verhaallijnen nergens toe leiden, kan roem als gemene deler worden ontdekt. Elk verhaal gaat over roem of beroemd worden en de leuke en minder leuke kanten ervan. De manier waarop Allen dit thema in de film heeft verwerkt, is niet subtiel, maar wel goed gevonden. De kijker die dit thema ontdekt, zal wellicht de tenen een beetje kunnen strekken.

Allen weet raad met films over seks en relaties, maar met dit nieuwe thema ‘roem’ kan hij minder goed uit te voeten. Hoewel de boodschap interessant is, wordt deze overwoekerd door ridicuul acteerwerk, ongeloofwaardige en saaie verhaallijnen en een onduidelijk doel. Meesterbakker of niet, soms rolt er gewoon een film uit de oven die de smaak heeft van droog brood.