Toegetakeld door de Liefde - recensie

‘’Op de halte van mijn leven zag zij mij niet staan. En nooit zal ik vergeten, de eerste keer dat ik haar zag.’’

Ari Deelder, dochter van de vlinderbrillen dragende nachtburgemeester van Rotterdam, maakt haar debuutfilm metToegetakeld door de Liefde. Logischerwijs ging de film eerder dit jaar in première op het International Film Festival in Rotterdam. Rotterdam, de stad die tevens de thuishaven van Deelder is, is ook de plek waar de film zich afspeelt. Arie (Raymond Thiry) kampt met een writers block. Als hij onderweg is naar zijn uitgever pakt hij de tram, waar hij zijn muze vindt in de roodharige, rockabilly-achtige trambestuurster Sonja. Meteen wordt duidelijk dat Arie stapelverliefd is op deze vrouw. Bovendien is ze een inspiratiebron voor Arie, want er komen eindelijk weer woorden op papier. Het gaat mis als Arie erachter komt dat er een andere man ('De Dikke') tussen hem en zijn grote liefde in staat en dan wordt ook nog eens de tramlijn van Sonja opgeheven. Hier begint de toetakeling van Arie, toegetakeld door de liefde.

Wat als eerste opvalt in de film is de poëtische lading dieToegetakeld door de Liefde heeft. Niet alleen horen we wat Arie opschrijft in zijn boek, maar ook is er met veel zorgvuldigheid gekeken naar dialogen en monologen, die ons zo nu en dan meetrekken in de dromen van Arie. Vooral de monologen zijn op zichzelf staand kunstwerkjes. ‘’Dikke met z’n toverviool!’’, ‘’De Bolle’’en ‘’Die dikke darm’’ zijn enkele van de synoniemen voor Stefaan Degand, in de cast aangegeven als ‘De Dikke’, die dankzij zijn gelaat met borstelige wenkbrauwen perfect is voor zijn rol. Verder speelt Leny Breederveld de powerwoman Esther, die net als de Huisbaas (Hans Dagelet) het wachten op Arie zat wordt. Ook zijn er leuke cameo’s van Jules Deelder en de New Cool Collective big band.

De continue stroom van jazz in de film, afkomstig van de New Cool Collective, zorgt voor volledige concentratie bij de kijker. Bewust of onbewust is het een knipoog naar de onuitwisbare link die de naam Deelder met jazz heeft en misschien zelfs een knipoog naar Luc Godard, die begin jaren zestig in de Nouvelle Vague beweging jazz gebruikte voor hetzelfde doel. Wat ook opvalt is het veelvuldig wederkeren van de kleur rood, die natuurlijk symbool staat voor de liefde. Cinematografisch gezien een mooie techniek om bepaalde kleuren opvallend aanwezig te laten zijn en inToegetakeld door de Liefdeheel toepasselijk uitgewerkt. De surrealistische scènes zijn bovendien heel fraai geanimeerd en zorgen voor een goede verhouding tussen werkelijkheid en droom zonder dat het saai of vervelend wordt.

Ondanks dat alle pijlen naar Rotterdam wijzen inToegetakeld door de Liefde, mist er toch iets wat het écht een Rotterdamse film maakt. Wellicht is het de ‘t’ (lees: zou dattut kennen wezen?!) die we toch een beetje missen in de film en wel in bijvoorbeeldDe Marathonmeekregen. Overigens, wie bijDe Marathondoor de cast heimwee kreeg naar de ouderwetse Villa Achterwerk zondagen (Loenatik!)zal dit ook bijToegetakeld door de Liefde ervaren. Naast Raymond Thiry, de fervente stoeprandenverzamelaar uit de doldwaze serieRoos en haar Mannen, heeft ook Raymonde de Kuyper een klein rolletje in de film.

Deelder levert een sterke debuutfilm af metToegetakeld door de Liefde. De film is indrukwekkend geanimeerd, voelt poëtisch aan en is een kunstwerkje op zich. Er mist alleen iets wat het écht Rotterdams maakt, maar misschien is dit bij uitstek dé reden om de film in één van de Rotterdamse bioscopen of filmhuizen te kijken, waar je - als je geluk hebt - omringd wordt door een lichte geur van groene zeep en Van Nelle zware shag.