Valentino - recensie

Niet grappig. Niet romantisch. Niet boeiend.

Dino Valentino, een snelle Italiaanse Maserati-verkoper, heeft het allemaal perfect voor elkaar: een mooie vriendin, een gave auto en kans op promotie in de zaak van zijn schoonvader. Behalve dan dat hij eigenlijk geen Italiaan is, maar Marokkaan. En dat gaat steeds meer wringen. Om de paar weken gaat Dino (Najib Amhali) zogenaamd in Italië op familiebezoek. In werkelijkheid voert de reis minder ver, zijn Marokkaanse familie woont in Rotterdam. Als Dino’s vader een hartaanval krijgt, belooft Dino om in zijn plaats aan de ramadan mee te doen. Dat maakt de zaak knap ingewikkeld. Want zijn vriendin Monique (Elise Schaap) heeft hem net ten huwelijk gevraagd, en schoonpapa (Derek de Lint) wil dat Dino zich extra gaat bewijzen in de zaak.

Meteen vanaf het begin is duidelijk dat Dino tegen de lamp zal lopen. Bijna de hele film is een weerslag van het kaartenhuis van leugens dat hij opstapelt. Met zijn trouwe bruine hondenogen komt Dino er nog een hele tijd mee weg. In de film althans, want de kijker zal maar moeilijk in de ban raken van de aandoenlijk bedoelde blik van Najib Amhali. Het ligt er allemaal te dik bovenop. Ook Elise Schaap komt weinig naturel over. Dat Dino de man van haar dromen is, geloof je geen moment. Maar echt kwalijk nemen kunnen we dat de hoofdrolspelers misschien niet. Zie maar eens overeind te blijven bij zo’n scenario. Plotwending na plotwending, het lijkt wel alsof de schrijvers (regisseur Remy van Heugten, Marco van Geffen en Don Duyns) van gekkigheid niet wisten wat ze moesten verzinnen om het verhaal rond te breien. Als kijker haak je pijlsnel af. Hoe vergezocht kan een verhaal zijn?

Dan de humor,Valentinois tenslotte een romantischekomedie. Op z’n best weten de grappen een flauwe glimlach te ontlokken, veel vaker zijn deze ronduit tenenkrommend. Triest dieptepunt? De volgende potsierlijke scène. We zien Dino en Monique bij de open haard, de sfeer is romantisch. Helaas, seks mag niet tijdens de ramadan, maar dat kan Dino haar natuurlijk niet vertellen. Hij hangt een smoes op over onthouding tot aan de bruiloft. ‘Maar vind je me dan niet meer aantrekkelijk?’ vraagt Monique. ‘Natuurlijk wel’, verzekert Dino. Om dat te bewijzen, kermt hij luid en kijkt er moeilijk bij. ‘Wat doe je?’ vraagt Monique. ‘Ik penetreer je in gedachten.’ Juist.

De opbouw van het kaartenhuis biedt dus weinig vertier, de manier waarop het uiteindelijk ineenstort is zo mogelijk nog minder boeiend. ‘Blijf trouw aan jezelf’, krijgen we nog ingewreven. Zeker een belangrijke levensles, maar om daar nou deze film voor uit te zitten?

Valentinois een romantische komedie over een snelle Marokkaanse autoverkoper die doet alsof hij Italiaan is en door de mand valt. Maar helaas geven een oninteressant en vergezocht verhaal, humor van een bedenkelijk niveau en slechte acteurs redenen genoeg om deze film over te slaan.