Total Recall - recensie

Meer dan twee decennia na dato waagt Hollywood zich aan een remake van de Paul Verhoeven actie/sci-fi klassieker Total Recall . Blijkt deze update een verbeterde herinnering, of moeten we het bij die uit ons geheugen houden?

Nog voordatThe Matrix de bioscoopganger hun wereld in twijfel liet trekken, had Arnold Swarzenegger al problemen met de werkelijkheid van illusies te onderscheiden. In 1990 kwam het door Paul Verhoeven geregisseerdeTotal Recall uit, geïnspireerd door het korte verhaalWe Can Remember it For You, Wholesaledoor Phillip K. Dick. Het sci-fi spektakel eindigde op nummer één in de boxoffice, kreeg veelal lovende kritieken en werd voor veel mensen één van die dierbare filmherinneringen. Met al deze ingrediënten en het overduidelijke tekort aan originele ideeën was het natuurlijk maar een kwestie van tijd:Total Recall moest blijkbaar opnieuw.

Na de verwoestingen van de Derde Wereldoorlog is de aarde grotendeels onbewoonbaar, slechts twee grote gebieden zijn niet besmet met dodelijke vervuiling: De machtige natie UFB beslaat het vroegere Europa en de onderdrukte Colony’s bevinden zich op Australië. Deze staan met elkaar in contact door een megalift dwars door de aardkern genaamd ‘The Fall’. Douglas Quaid (Colin Farell) baalt van zijn saaie leventje in de Colony. Na de nodige alcohol besluit Quaid, in plaats van een vlinder tattoo te laten zetten, bij het louche bedrijf Rekall kunstmatige herinneringen van een spannender leven te laten inplanteren. Wanneer een verleden als geheim agent op het punt staat in zijn geheugen geprint te worden, slaan de machines op hol en trapt een SWAT team de deur in. En als Quaid op onverklaarbare manier een dozijn gewapende mannen weet uit te schakelen, is het hem duidelijk dat er iets niet in de haak is. Zijn eens liefhebbende vrouw Lori (Kate Beckinsale) bevestigt dit wanneer zij hem ook koud probeert te maken. In zijn zoektocht naar antwoorden ontrafelt Quaid een complot waarvan hij zelf het middelpunt blijkt te zijn.

Nu hoor ik de fans denken: waar is Mars gebleven? Als jeTotal Recall met oordoppen zou kijken is het moeilijk te zien dat dit gebaseerd is op de film uit 1990, of zelfs Dicks korte verhaal. Door de trend van realistische cinema zijn de meeste originele ideeën uit Verhoevens versie geschrapt: de Mars koloniën zijn nu Australië, weg zijn de mutanten, er is geen zuurstof monopolie én geen JohnnyCab. Ook is Quaids voorname achtervolger Richter eruit geschreven en vervangen door echtgenote Lori. De verschillende verwijzingen naar het origineel die er wel in zitten, kloppen ook niet meer (waarom heeft die vreemde dame drie borsten?) In het licht van de serieuze aard en toon van de remake zijn deze aanpassingen logisch: wie kan Colin Farell nu met zijn action-face in een JohnnyCab zien springen en tegelijk de ernst van de situatie ter harte nemen? Het probleem van het missen van deze elementen is dat er gaten in het verhaal ontstaan die opgevuld moeten worden. Helaas is dit gebrekkig gedaan.

Een doorsnee actiefilm hoeft natuurlijk geenCitizen Kanete zijn - de originele Total Recall was ook geen cinematisch meesterwerk en op veel vlakken gewoon een plat verhaal. Wel nodig om de ene na ander achtervolging boeiend te houden, is een sterke motivatie. De karakters in de nieuweTotal Recall hebben geen duidelijkedrive, waardoor het verhaal verwarrend is en de actie saai blijft. Waar het bij Richter al te duidelijk was waarom hij Quaid dolgraag dood wilde, blijft Lori’s gestoorde gedrag onverklaard. Melina (Jessica Biel) dient geen hoger doel dan een chauffeur en Mattias (Bill Nighy) draagt zijn mystieke rol minder overtuigend dan zijn voorganger Kuato (misvormd baby mutant-tumor). Boven alles werkt het naderende onheil van de invasie op het toch al bezette 'The Colony' lang niet zo sterk als het voorzien van een gehele planeet van zuurstof.

Met alle updates komt natuurlijk ook een nieuwe visuele stijl en het is duidelijk dat hier regisseur Ken Wisemans focus lag. De effecten inTotal Recall zijn spectaculair en de futuristische wereld is een lust voor het oog. Met name de Chinatown-sloppenwijk sfeer in ‘The Colony’ en de verwoeste wereld van de ‘No-Zone’ zijn bijzonder indrukwekkend. Meer dan de huidige twintig minuten screentime voor deze zorgvuldig vormgegeven omgevingen zouTotal Recall goed gedaan hebben. Uiteindelijk blijft deze art-direction zonder pakkend verhaal als een zak friet waaraan je na het eten ervan slechts een leeg gevoel overhoudt. Dat het grootste deel hiervan is vol gepropt met lensflares en misselijkmakend hectisch in beeld is gebracht, helpt ook niet.

Door alle aanpassingen isTotal Recall moeilijk te herkennen als remake en slaat als alleenstaande film de plank mis. Door alle charme uit het origineel weg te schrijven, blijft er niet veel meer over dan een saaie achtbaanrit die geen uiteindelijk doel lijkt te hebben. De versie die we ons herinneren blijft dus bij uitstek de ware.‘Or is it?’