Voor het eerst sinds 2008 is Clint Eastwood weer in de bioscoop te zien. Een welkome terugkeer?
De inmiddels al 82-jarige Clint Eastwood speelt voor het eerst in bijna twee decennia weer eens in een film die hij niet zelf regisseert. De man die enkele maanden geleden nog tegen een denkbeeldige Obama sprak op de Republikeinse conventie laat zich dirigeren door Robert Lorenz. Deze is geen vreemde voor Eastwood. Zo produceerde hij onder andere zijnMystic River, Gran Torino en recentelijkJ. Edgar. Het is echter de eerste keer dat hij de regiestoel induikt. Helaas lijkt de leerling niet veel van de meester opgestoken te hebben…
In de film speelt Eastwood honkbalscout Gus, een ervaren rot die tegen zijn pensioen aanhikt. Het bestuur van de Atlanta Braves wil nieuw bloed binnenhalen, dus zijn tijd zit erop. Hij krijgt nog een laatste opdracht om nieuw talent te vinden en zichzelf zo te bewijzen. De tijd heeft ook op Gus zelf zijn sporen achtergelaten. Zijn ogen zijn er de afgelopen jaren sterk op achteruit gegaan, een grote handicap voor iemand die voornamelijk bezig is met waarnemen.
Volg het geld
Belangrijk in de film is de groeiende invloed van computers in de sport. Iets wat wellicht een andere recente sportfilm in herinnering roept (Moneyball). Gus zou volgens zijn bazen nog niet eens een typemachine aan kunnen zetten, laat staan een computer. Nee, hij houdt liever zelf de statistieken bij door de kranten door te spitten. Op zijn laatste tripje komt hij de jonge scout van de nieuwe lichting tegen: Johnny (Justin Timberlake). Laatstgenoemde heeft zijn carrière als speler stop moeten zetten vanwege een overbelaste arm. De twee visies botsen wanneer beiden op zoek zijn naar een jong talent in North Carolina. Het duurt niet lang voordat Johnny interesse toont in de compagnon van Gus: zijn dochter Mickey (Amy Adams). Ze is meegekomen om haar oude vader te helpen nu zijn ogen hem in de steek laten. Hiervoor heeft ze een belangrijke kans in haar carrière deels moeten laten lopen. Adams en Timberlake spelen goed op elkaar in en de leukste momenten van de film zijn dan ook uit hun interacties afkomstig. Dit wordt helaas ruw verstoord door de toevoeging van een obligate laten-we-midden-in-de-nacht-spontaan-gaan-zwemmen scène. In een al even ergerlijke sequentie schenkt Eastwood een glas bier in voor het graf van zijn vrouw. Grommend begint hij ‘You Are My Sunshine’ te zingen. Sentimentaliteit is het gevolg en de scène werkt eerder op de lachspieren dan de traanbuizen.
Verteltechniek
Hier houdt het helaas niet op. De spanningen tussen vader en dochter zijn eveneens weinig origineel. Het is duidelijk dat er iets in het verleden is gebeurd waardoor er een muur tussen hen opgetrokken is. In de loop van de film probeert Mickey deze af te breken. Er lijkt weinig schot in de zaak te zitten, maar wanneer de gebeurtenissen dan eindelijk aan bod komen, is dit simpelweg even wat recapituleren van het verleden. Dat is geen film maken, dat is een samenvatting van het script geven. Dit soort lege, zielloze momenten nemen helaas een groot deel van de speeltijd in. En dan is er ook nog het honkbalelement. Hier speelt zich aan de zijlijn een vedette af tussen twee talentjes. Eerste kandidaat is een verwaande slagman die homerun na homerun slaat. De tweede is de underdog, die pinda’s verkoopt aan de rand van het veld. Verder wordt er aan dit subplot vrijwel geen context gegeven. Enkele slow motion beelden van slagmomenten zorgen daarnaast voor nog meer onbedoelde hilariteit. Uiteraard ondersteund door de nodige tranentrekkende strijkercomposities.
Conclusie
Dit soort momenten overheersen jammer genoeg het merendeel van de film. De chemie tussen Adams en Timberlake werkt verrassend en verfrissend, maar dit kan het geheel bij lange na niet dragen. Eén van de weinig genietbare elementen daarnaast is een kleine bijrol van John Goodman, inclusief indrukwekkende walrussnor. Het is treurig om te bedenken dat dit de enige film is waar Eastwood de afgelopen vier jaar in te zien is geweest.
