Un Amour de Jeunesse - recensie

Un Amour de Jeunesse, ofwel: de moderne variant op Romeo en Julia.

Dit Franse drama introduceert als eerste het mannelijke hoofdpersonage Sullivan (Sebastian Urzendowsky). Fietsend door Parijs kruist hij het pad van zijn grote liefde: de vijftienjarige Camille (Lola Créton). Zij kan niet zonder Sullivan en wilt haar hele leven bij hem blijven. De keuze van Sullivan om tien maanden op reis te gaan, valt haar dan ook zwaar. Na een beladen afscheid besluit Sullivan om een rondreis door Zuid-Amerika te maken. Camille is zo van hem bezeten, dat ze het geen plekje kan geven. Maandenlang schrijven ze elkaar brieven, tot Camille plotseling een lege brievenbus aantreft. Ze zet zich over Sullivan heen en vindt een nieuwe liefde in de wereld van architectuur. Ze kan eindelijk weer ergens anders aan denken. Na jaren lang gelukkig geleeft te hebben, komt Camille echter weer in contact met Sullivan. De vraag is of hun liefde nu stand zal houden.

Mia Hansen-Løve is de 30-jarige maakster en schrijfster van de film. Haar doorbraak kwam met Le père de mes enfants(2009). Dit Franse drama dat ook de Nederlandse bioscoop haalde, liet toen voor het eerst zien wat de eigenheidse visie is van deze jonge regisseuze: een combinatie van heersende vrouwen, duidelijke verhaallijnen en veel dramatiek. Er zijn in Hansen-Løve’s manier van schrijven lichte invloeden uit de vroege Franse film (zoals deNouvelle Vague) te herkennen. Hierbij is er veel drama en is een vrouw niet een typische huismoeder, maar iemand die gelijk is aan het mannelijkse personage. Al deze elementen komen ook terug in Un Amour de Jeunesse.

De film heeft een duidelijke structuur met een herkenbaar begin, midden en slot. Het middenstuk duurt het langst en is ook het beste van de hele film. De verhaallijnen en ontwikkeling van Camille worden heel goed weergegeven. Je herkent haar verdriet, leeft met haar mee en gaat begrijpen wie zij is. Het scenario is in dit deel echt een meesterwerk, zowel de dialogen als ontwikkelingen zijn verbluffend mooi en authentiek geschreven. Het begin en einde van de film zijn helaas niet te vergelijken met het middenstuk. Deze stukken moeten juist veel emotie oproepen en laten zien hoeveel ze wel niet van elkaar houden. Dit doen deze delen ook, alleen te veel. De dialogen tussen de twee zijn erg zwak en clichématig. Het is bijvoorbeeld niet te vergelijken met de sterke dialogen in een film als deTitanic(James Cameron). De dialogen in deze film voegen iets toe aan de dramatiek. In Hansen-Løve’s drama zijn de dialogen over de top en maken het té dramatisch. De geloofwaardigheid wordt hierdoor minder. Het gaat zelfs zo ver, dat er één keer verwezen wordt naar deze filmklassieker. Dit gebeurt wanneer Camille een naakte pose op een bank aanneemt (net zoalsRosedeed in deTitanic) en Sullivan in de weer is met zijn schildergerei. Vervolgens komen er een paar clichézinnen die alleen maar op de lachspieren werken. Daarnaast geeft de regisseuze hun liefde voor elkaar te vaak letterlijk weer. Zo bedrijven Camille en Sullivan de liefde wel tien keer, wat uitgebreid gefilmd is. Op zich erg vermakelijk, maar niet efficiënt. Zonder deze scènes is het al duidelijk genoeg wat de twee personages voor elkaar voelen. Het heeft geen betekenis en had net zo goed niet in de film hoeven zitten. Hierdoor zou de film compacter en minder overdreven zijn geworden.

Ondanks een slecht begin en matig einde zit de film vol verwijzingen waardoor er toch een goed en compleet verhaal ontstaat. Deze verwijzingen zijn vaak gebeurtenissen die eerder in de film plaatsvonden en later pas betekenis krijgen. Zo fietst Sullivan in het begin vaak door de stad, wat verwijst naar het feit dat hij een echte avonturier is, een reizer. Camille is maar één keer fietsend te zien, wanneer zij haar nieuwe liefde heeft gevonden en Sullivan achter zich heeft gelaten. Ze wordt zo neergezet als iemand die ook iets anders kan dan alleen maar van één persoon houden. Een andere verwijzing en duidelijk motief in de hele film, is het feit dat Sullivan rookt. Camille is maar één keer rokend te zien, wanneer Sullivan haar voor de eerste keer verlaten heeft. Het roken geeft hierbij aan dat er iets ontbreekt bij de persoon. Sullivan wist altijd al diep van binnen dat hij niet oud zou worden met Camille, terwijl zij dit pas later erkende. Er zijn zo nog veel meer verwijzingen op te noemen die de film erg goed doen. Onbewust dragen deze ontwikkelingen bij aan het begrijpen van en inleven in het verhaal.

Un amour de jeunesseis een film met meesterlijke ontwikkelingen en een goed te volgen verhaal. Alleen is het middenstuk het sterkste deel van de film, het begin en einde verzwakken een hoop. De niet Romeo and Juliet-waardige-dialogen zorgen er voornamelijk voor dat het cijfer maar net ruim voldoende is.