Une Heure de Tranquilité - recensie

Soms wil je gewoon even een vertrouwd, voorspelbaar geluid horen.

Elke fervente verzamelaar van vinyl weet hoe het voelt om zo'n verse plaat in je handen te hebben. Je wilt hem zelf uit de hoes halen en voorzichtig met een paar vingers op de draaitafel leggen. Als de naald dan eenmaal door de eerste groeven glijdt en je in een luie stoel zit, met gesloten ogen, wil je niks anders dan rustig naar die plaat luisteren. Zalige rust … En precies op dát moment gaat de telefoon of wordt je intieme muziekmomentje door iets anders verstoord. Dat is in een notendopUne Heure de Tranquilité.

Michel (Christian Clavier) is een drukbezet arts, die al bellend over een antiekmarkt loopt en dan opeens die ene plaat ontdekt die hij altijd al zo graag wilde hebben. Hij trekt 50 euro uit zijn portemonnee, spoedt zich naar huis, onderweg een patiënt afpoeierend, en wil vanaf nu nog maar één ding: in zijn chique Parijse appartement naar zijn nieuwste aanwinst luisteren. Zijn omgeving denkt er uiteraard anders over. Zijn beste vriend wil langskomen, zijn vrouw wil praten en zijn maîtresse wil óók praten. De aannemer krijgt het voor elkaar om uitgerekend deze middag de waterleiding lek te stoten. De onderbuurman houdt het daardoor ook niet droog en komt vriendelijk, doch dringend vragen of er wellicht iets aan de wateroverlast gedaan kan worden.

Me, Myself and I

Kortom, iedereen lijkt het op de verstoring van zijn muzikale quality time gemunt te hebben. Steeds als de eerste tonen van die fabuleuze jazzopnames door de kamer schallen, staat er iemand klaar om de boel te verzieken, en intussen moet Michel meerdere ballen omhoog houden. Alles draait daarbij uiteindelijk om hemzelf. Het jazzalbum, van de fictieve Neil Youart, draagt de veelzeggende titelMe, Myself and I. Michels wens om in alle rust te genieten is in beginsel sympathiek, maar krijgt al snel heel vervelende trekken. Al zijn dierbaren moeten wijken voor dat ene doel: une heure de tranquilité. Tot het eind blijft de prangende vraag of hij zijn gedrag nog zal veranderen en de mensen om hem heen weer zal gaan zien.

Prangend

Hoewel, van "prangend" kun je nauwelijks spreken. Er komen wat themaatjes aan de orde, zoals immigratie, maar echt indringend wordt het nooit. De film lijkt helaas ook geen enkele poging te ondernemen om in de hoofden van de hoofdrolspelers te kruipen. Regisseur Patrice Leconte, die eerder toch ijzersterke films alsMonsieur Hire neerzette, blijft metUne Heure de Tranquilitéhangen in een kluchtige verfilming van het gelijknamige toneelstuk van Florian Zeller. Voor mooie cinematografie of leuke filmische trucjes is geen ruimte. Bijna alle scènes spelen zich in één appartement af, maar beklemmend wordt dat nergens, hoewel zo'n beperking van de ruimte zich daar heel goed voor zou lenen - zeker in een film. Absolute pluspunten zijn het solide acteerwerk en de prettige soundtrack. Los daarvan isUne Heure de Tranquilitévooral een heel middelmatige comedy: met 80 minuten precies lang genoeg om vermakelijk te blijven, maar het had ook niet langer moeten duren.

Al met al isUne Heure de Tranquilitézeker geen briljante film. Dat is ook niet zo erg. Het merendeel van de films is tenslotte ook bedoeld voor luchtig vermaak, niet om over de diepste zaken des levens te filosoferen. VoorUne Heure de Tranquilitéga je soms juist naar de bioscoop. Het is alsof je een verzamelalbum van Glenn Miller op de platenspeler legt. De lp is een beetje grijsgedraaid en er zijn iets te veel exemplaren van gedrukt, maar wat maakt het uit? Soms wil je gewoon even een vertrouwd, voorspelbaar geluid horen. Daarvoor ben je bij deze film aan het juiste adres.