Een onhygienische film die met schwung buiten de lijntjes kleurt.
Dit boek zou nooit verfilmd mogen worden. De filmVochtige Streken opent met een passage uit een anonieme brief over het gelijknamige boek van Charlotte Roche. Deze mening wordt gedeeld door vele anderen, die het spraakmakende boek van de fris ogende Duitse schrijfster onacceptabel vinden.Vochtige Streken (ofFeuchtgebiete, zoals de oorspronkelijke titel luidt) is een aanklacht tegen de hygiënemaatschappij. Roche heeft daarbij geen blad voor de mond genomen en omschrijft tenenkrommende situaties tot in elk misselijkmakend detail, doordrenkt met een merkwaardig gevoel voor humor. Het verhaal over de bijzondere Helen Memel (in de film gespeeld door Carla Juri) is er één dat niet geschikt is voor een breed publiek, maar wie zich er voor open stelt zal aangenaam verrast worden.
Hygienevrees
Slanke naakte meisjesvoeten die zich zonder schroom een weg banen door een overstroomd openbaar toilet. De toon voor van Vochtige Streken is snel gezet . Niet veel later maakt ook de rest van hoofdpersoon Helen Memel zich aan het publiek bekend in de vorm van een sympathieke tomboy die haar dagen slijt met het verkennen van haar grenzen op zowel seksueel als hygiënisch gebied. Zonder twijfel baant Helen zich een weg door de korte anekdotes die haar schaamteloze leven vormen. Als de kijker kennis heeft gemaakt met haar voorkeuren op voornamelijk seksueel gebied, brengt Helen zichzelf in een benarde situatie doordat ze zich op een zeer onfortuinlijke plek verwondt tijdens het scheren. Eenmaal opgenomen in het ziekenhuis schroomt ze wederom niet om haar persoonlijke voorkeuren op het gebied van lichaamsvocht kenbaar te maken. Bijgestaan door haar charmante verpleger Robin (Christop Letkowski) bedenkt ze een plan op haar gescheiden ouders te verenigen aan haar ziekbed, ongeacht de stappen die ze moet ondernemen om dit voor elkaar te krijgen.
Avocadoplanten
Vanaf de eerste scène wordt vrijuit gesproken over de lichamelijke ongemakken van Helen. Zo wordt het onderwerp aambeien uitgebreider besproken dan menig persoon ooit zal doen in zijn leven. Helen glijdt gemakkelijk door het leven, legt snel contacten ondanks haar onderscheidende karakter en houdt er zo haar eigen ideeen op na over hoe ze het beste mannen kan benaderen. Eén van de weinige hobby's die ze koestert, is het planten van avacodopitten, een voorliefde die is ontstaan uit haar vreemde fascinatie voor gladde oppervlakken. Ze maakt dan ook weinig onderscheid tussen verschillende seksen en groentesoorten in haar erotische gedachtengang. Weinig dingen gaan Helen te ver en haar nieuwsgierigheid wint het dan ook keer op keer van haar moraal, voor zover die aanwezig is. Toch is Helen een personage vol tegenstellingen. Het ene moment ligt ze met haar naakte billen gespreid naar de ingang van haar kamer, het andere moment twijfelt ze of ze zich wel om moet kleden voor de ogen van haar verpleger. Want hoe schaamteloos Helen ook lijkt te zijn, ze blijft een meisje van achttien met de nodige onzekerheden. Ondanks dat ze zich weinig aan lijkt te trekken van haar omgeving, komt er overduidelijk een kwetsbare kant naar boven op het moment dat het haar dierbaren betreft. Ze kan moeilijk omgaan met de blijvende veranderingen in zowel haar familie als in de relatie met haar beste vriendin, waarbij ze weigert zich aan te passen aan de nieuwe omstandigheden en eerder alles op alles zal zetten om de situatie aan te passen zodat het beter aansluit op haar ideale situatie.
Slanke naakte meisjesvoeten die zich zonder schroom een weg banen door een overstroomd openbaar toilet. De toon voor van Vochtige Streken is snel gezet . Niet veel later maakt ook de rest van hoofdpersoon Helen Memel zich aan het publiek bekend in de vorm van een sympathieke tomboy die haar dagen slijt met het verkennen van haar grenzen op zowel seksueel als hygiënisch gebied. Zonder twijfel baant Helen zich een weg door de korte anekdotes die haar schaamteloze leven vormen. Als de kijker kennis heeft gemaakt met haar voorkeuren op voornamelijk seksueel gebied, brengt Helen zichzelf in een benarde situatie doordat ze zich op een zeer onfortuinlijke plek verwondt tijdens het scheren. Eenmaal opgenomen in het ziekenhuis schroomt ze wederom niet om haar persoonlijke voorkeuren op het gebied van lichaamsvocht kenbaar te maken. Bijgestaan door haar charmante verpleger Robin (Christop Letkowski) bedenkt ze een plan op haar gescheiden ouders te verenigen aan haar ziekbed, ongeacht de stappen die ze moet ondernemen om dit voor elkaar te krijgen.
Avocadoplanten
Vanaf de eerste scène wordt vrijuit gesproken over de lichamelijke ongemakken van Helen. Zo wordt het onderwerp aambeien uitgebreider besproken dan menig persoon ooit zal doen in zijn leven. Helen glijdt gemakkelijk door het leven, legt snel contacten ondanks haar onderscheidende karakter en houdt er zo haar eigen ideeen op na over hoe ze het beste mannen kan benaderen. Eén van de weinige hobby's die ze koestert, is het planten van avacodopitten, een voorliefde die is ontstaan uit haar vreemde fascinatie voor gladde oppervlakken. Ze maakt dan ook weinig onderscheid tussen verschillende seksen en groentesoorten in haar erotische gedachtengang. Weinig dingen gaan Helen te ver en haar nieuwsgierigheid wint het dan ook keer op keer van haar moraal, voor zover die aanwezig is. Toch is Helen een personage vol tegenstellingen. Het ene moment ligt ze met haar naakte billen gespreid naar de ingang van haar kamer, het andere moment twijfelt ze of ze zich wel om moet kleden voor de ogen van haar verpleger. Want hoe schaamteloos Helen ook lijkt te zijn, ze blijft een meisje van achttien met de nodige onzekerheden. Ondanks dat ze zich weinig aan lijkt te trekken van haar omgeving, komt er overduidelijk een kwetsbare kant naar boven op het moment dat het haar dierbaren betreft. Ze kan moeilijk omgaan met de blijvende veranderingen in zowel haar familie als in de relatie met haar beste vriendin, waarbij ze weigert zich aan te passen aan de nieuwe omstandigheden en eerder alles op alles zal zetten om de situatie aan te passen zodat het beter aansluit op haar ideale situatie.
Dicht op de huid
'Iedereen die vies is van zweet, zaad of speeksel, kan maar beter niet aan seks beginnen', aldus Helen. Eigenlijk geldt dit ook voor Helen's verhaal. Mensen met een afkeer voor alle vloeistoffen die het menselijk lichaam kan uitscheiden, in welke vorm dan ook, zullen het moeilijk vinden de film door te komen zonder regelmatig een hand voor de ogen te moeten slaan. De film maakt veel gebruik van close-ups, van de dingen die de kijker soms liever niet zou zien. Het mooie van de interpretatie die David Wnendt ( Kriegerin ) regisseerde, is dat de nadruk helemaal niet sterk op seks ligt. Hoewel seks een belangrijk thema is binnen het verhaal, wordt zelden de seksuele handeling expliciet in beeld gebracht. Erotische scènes worden met vindingrijke uitsnedes opgelost, maar de kijker wordt vooral gepakt door de emotionele reactie van de acteurs. Met extreme close ups van de mimiek van de hoofdpersonen en goed gekozen beelden van bepaalde handelingen heeft de film een zeer erotische lading, zonder dat het echt de pornografie raakt. Het sensuele zit hem dan ook meer in het karakter van Helen dan de situaties waar ze zich in bevindt, die vaak banaal en ongemakkelijk lijken voor de kijker. Gepaard met kleurrijke, vrolijke beelden en een zeer optimistische soundtrack is het geen verrassing dat je halverwege de film toch begint te vallen voor de charme van Helen. De luchtigheid en ongegeneerdheid waarmee ze het leven benadert is te bewonderen. Maar zelfs achter de optimistische Helen schuilt een minder prettig verleden dat haar niet kan loslaten.
Conclusie
Vochtige Streken zal niet veel kijkers ongemoeid laten. Zoals de regisseur zelf zei: 'Het is net zoals bij het boek: of je vindt het geweldig, of je vindt het helemaal niets'. Vochtige Streken is punk in filmvorm, het gaat tegen alle taboes en vastgestelde principes in, maar doet dat met een flinke dosis humor. De eigenzinnigheid van het verhaal sijpelt van alle kanten uit de film. Niet alleen is het kleurrijk, dynamisch en onderscheidend, Vochtige Streken is ook ontzettend sympathiek. De film plaatst zich met gemak in het rijtje moderne coming-of-age verhalen met een sterk seksueel en rebellerend karakter, naast films als Ken Park en Spring Breakers. Het grootste onderscheid is echter te ontdekken in het optimisme dat de film ademt, ondanks de wat ongemakkelijke onderwerpen. Het behaagt de kijker in sfeer en beeld, maar schroomt niet om de meer shockerende momenten grafisch in beeld te tonen. Degenen die het boek gelezen hebben, kunnen zich bij een aantal passages vast indenken waarom deze niet geschikt zijn voor alle kijkers. Hetgeen Vochtige Streken echt boven de shockfactor laat uitstijgen, is de intelligente humor waarmee deze ongemakkelijke situaties lichter en verteerbaarder worden gemaakt. Geen film voor alle leeftijden of ieder publiek, maar voor wie zich er aan durft te wagen zeer zeker een aanrader.
'Iedereen die vies is van zweet, zaad of speeksel, kan maar beter niet aan seks beginnen', aldus Helen. Eigenlijk geldt dit ook voor Helen's verhaal. Mensen met een afkeer voor alle vloeistoffen die het menselijk lichaam kan uitscheiden, in welke vorm dan ook, zullen het moeilijk vinden de film door te komen zonder regelmatig een hand voor de ogen te moeten slaan. De film maakt veel gebruik van close-ups, van de dingen die de kijker soms liever niet zou zien. Het mooie van de interpretatie die David Wnendt ( Kriegerin ) regisseerde, is dat de nadruk helemaal niet sterk op seks ligt. Hoewel seks een belangrijk thema is binnen het verhaal, wordt zelden de seksuele handeling expliciet in beeld gebracht. Erotische scènes worden met vindingrijke uitsnedes opgelost, maar de kijker wordt vooral gepakt door de emotionele reactie van de acteurs. Met extreme close ups van de mimiek van de hoofdpersonen en goed gekozen beelden van bepaalde handelingen heeft de film een zeer erotische lading, zonder dat het echt de pornografie raakt. Het sensuele zit hem dan ook meer in het karakter van Helen dan de situaties waar ze zich in bevindt, die vaak banaal en ongemakkelijk lijken voor de kijker. Gepaard met kleurrijke, vrolijke beelden en een zeer optimistische soundtrack is het geen verrassing dat je halverwege de film toch begint te vallen voor de charme van Helen. De luchtigheid en ongegeneerdheid waarmee ze het leven benadert is te bewonderen. Maar zelfs achter de optimistische Helen schuilt een minder prettig verleden dat haar niet kan loslaten.
Conclusie
Vochtige Streken zal niet veel kijkers ongemoeid laten. Zoals de regisseur zelf zei: 'Het is net zoals bij het boek: of je vindt het geweldig, of je vindt het helemaal niets'. Vochtige Streken is punk in filmvorm, het gaat tegen alle taboes en vastgestelde principes in, maar doet dat met een flinke dosis humor. De eigenzinnigheid van het verhaal sijpelt van alle kanten uit de film. Niet alleen is het kleurrijk, dynamisch en onderscheidend, Vochtige Streken is ook ontzettend sympathiek. De film plaatst zich met gemak in het rijtje moderne coming-of-age verhalen met een sterk seksueel en rebellerend karakter, naast films als Ken Park en Spring Breakers. Het grootste onderscheid is echter te ontdekken in het optimisme dat de film ademt, ondanks de wat ongemakkelijke onderwerpen. Het behaagt de kijker in sfeer en beeld, maar schroomt niet om de meer shockerende momenten grafisch in beeld te tonen. Degenen die het boek gelezen hebben, kunnen zich bij een aantal passages vast indenken waarom deze niet geschikt zijn voor alle kijkers. Hetgeen Vochtige Streken echt boven de shockfactor laat uitstijgen, is de intelligente humor waarmee deze ongemakkelijke situaties lichter en verteerbaarder worden gemaakt. Geen film voor alle leeftijden of ieder publiek, maar voor wie zich er aan durft te wagen zeer zeker een aanrader.
Genre: Komedie
Release datum:10-04-2014
