Een vrouw met een missie, een strakke gele jurk en geen hulpmiddelen: de opzet vanWalk of Shameis minimaal en de humor derhalve eenzijdig, gewikkeld rondom een dubieus vrouwenbeeld.
Elizabeth Banks,magna cum laudeafgestudeerd, is een begenadigd actrice met een sterk gevoel voor komische timing en een redelijk divers resumé, die bovendien ook het produceren en regisseren niet schuwt. Precies het type vrouw dat je in een platvloerse komedie in een truttig jurkje op straat anderhalf uur lang in de penarie wil zien raken. Dat is althans het uitgangspunt vanWalk of Shame.
Kater
Banks speelt Meghan Miles, een starre nieuwslezeres die zich hoofdzakelijk richt op haar carrière en minder op de goede dingen des levens. Als ze na een sollicitatiegesprek, waarbij ze zich overduidelijk beter voordoet dan ze is, afgewezen wordt voor promotie, halen haar vriendinnen haar over een avondje stevig door te zakken om het leed te smoren. Uiteraard loopt ze daarbij een fijne kerel (James Marsden) tegen het aantrekkelijke lijf, waarop een nacht vol drank en seks eindigt in een fikse kater. Daar komt ze natuurlijk niet ongestraft mee weg, als ze vervolgens bericht krijgt dat ze haar felbegeerde baan alsnog kan krijgen als ze op tijd is voor een gesprek aan de andere kant van de stad. Daarop moet Meghan een sterk staaltje zelfredzaamheid aan de dag leggen zonder de hulpmiddelen van de moderne tijd, aangezien ze haar auto, telefoon en identiteitsbewijs kwijt is geraakt na de roes van haar one-night stand. Het is zowel een race tegen de klok als een opvoering van alle denkbare vooroordelen die een schaars geklede vrouw in nood alleen op straat kunnen tegenwerken.
Banks speelt Meghan Miles, een starre nieuwslezeres die zich hoofdzakelijk richt op haar carrière en minder op de goede dingen des levens. Als ze na een sollicitatiegesprek, waarbij ze zich overduidelijk beter voordoet dan ze is, afgewezen wordt voor promotie, halen haar vriendinnen haar over een avondje stevig door te zakken om het leed te smoren. Uiteraard loopt ze daarbij een fijne kerel (James Marsden) tegen het aantrekkelijke lijf, waarop een nacht vol drank en seks eindigt in een fikse kater. Daar komt ze natuurlijk niet ongestraft mee weg, als ze vervolgens bericht krijgt dat ze haar felbegeerde baan alsnog kan krijgen als ze op tijd is voor een gesprek aan de andere kant van de stad. Daarop moet Meghan een sterk staaltje zelfredzaamheid aan de dag leggen zonder de hulpmiddelen van de moderne tijd, aangezien ze haar auto, telefoon en identiteitsbewijs kwijt is geraakt na de roes van haar one-night stand. Het is zowel een race tegen de klok als een opvoering van alle denkbare vooroordelen die een schaars geklede vrouw in nood alleen op straat kunnen tegenwerken.
Hoer
Wat volgt is een reeks voorspelbaar ranzige en doorwerkte misverstanden met als voornaamste stramien dat de arme meid gezien haar onthullende kleding een prostituee moet zijn. Een eerste confrontatie met een corpulente taxichauffeur, die seksuele gunsten verlangt in ruil voor hulp, geeft al meteen aan in welke richting we de rest van de situaties kunnen zoeken. Vervolgens ziet Meghan zich in haar hopeloze trektocht 'downtown' geconfronteerd met de voorspelbare trits van drugsdealers, gettobewoners, hitsige tieners en onbehulpzame politieagenten. De film werkt het lijstje denkbare obstakels netjes af, waarbij de misvatting dat een verfomfaaide vrouw in een sexy jurk per definitie een hoer is de onwrikbare rode draad in het geheel vormt. Ondertussen gaan Meghans vriendinnen – de één overdadig assertief, de ander wulps en dommig; gebalanceerd geschreven vrouwenrollen is niet iets waar deze film zich van bedient – samen met haar nieuwe hunk (een opvallend karakterfoutloze en integere kerel) op zoek naar hun verdwenen kameraad, die ze natuurlijk telkens net mislopen.
Wat volgt is een reeks voorspelbaar ranzige en doorwerkte misverstanden met als voornaamste stramien dat de arme meid gezien haar onthullende kleding een prostituee moet zijn. Een eerste confrontatie met een corpulente taxichauffeur, die seksuele gunsten verlangt in ruil voor hulp, geeft al meteen aan in welke richting we de rest van de situaties kunnen zoeken. Vervolgens ziet Meghan zich in haar hopeloze trektocht 'downtown' geconfronteerd met de voorspelbare trits van drugsdealers, gettobewoners, hitsige tieners en onbehulpzame politieagenten. De film werkt het lijstje denkbare obstakels netjes af, waarbij de misvatting dat een verfomfaaide vrouw in een sexy jurk per definitie een hoer is de onwrikbare rode draad in het geheel vormt. Ondertussen gaan Meghans vriendinnen – de één overdadig assertief, de ander wulps en dommig; gebalanceerd geschreven vrouwenrollen is niet iets waar deze film zich van bedient – samen met haar nieuwe hunk (een opvallend karakterfoutloze en integere kerel) op zoek naar hun verdwenen kameraad, die ze natuurlijk telkens net mislopen.
Bitch from the news
Van een doordacht plot of genuanceerde personages moet Walk of Shame het overduidelijk niet hebben. De film koestert weinig pretenties meer te zijn dan een stuk leedvermaak over een vrouw die steeds verder in de piepzak belandt, na zich een keertje te hebben bezondigd aan een avond vol passie. Wat overblijft is een reeks kluchtige toestanden met kleurrijke, onsubtiele personages die gelukkig met voldoende komisch vakmanschap vertolkt worden om de film niet als volslagen miskleun aan te duiden. Over het uitgangspunt en de gemakzuchtige uitwerking van de film kan getwist worden, maar de film blijft desondanks niet verstoken van enkele hilarische momenten. Het is daarbij een beetje lullig voor Banks om te zeggen dat haar nogal eenzijdige hoofdpersonage voornamelijk de grappen aanreikt, die vervolgens door de diverse bijfiguren uitgewerkt worden, gelukkig met verve. De leukste momenten zijn voor rekening van een trio drugsnegers – stereotypen genoeg in deze film – dat ondanks hun aanvankelijk grove taal en gedrag een hartje van goud blijkt te hebben en zich als enige het lot van deze 'bitch from the news' aantrekt. Daarbij steekt Meghan zelf maar schril af, terwijl de morele boodschap die zij gaandeweg leert, het belang van jezelf wezen, tenenkrommend flets wordt uitgewerkt en al vanaf de eerste minuut te voorzien was.
Van een doordacht plot of genuanceerde personages moet Walk of Shame het overduidelijk niet hebben. De film koestert weinig pretenties meer te zijn dan een stuk leedvermaak over een vrouw die steeds verder in de piepzak belandt, na zich een keertje te hebben bezondigd aan een avond vol passie. Wat overblijft is een reeks kluchtige toestanden met kleurrijke, onsubtiele personages die gelukkig met voldoende komisch vakmanschap vertolkt worden om de film niet als volslagen miskleun aan te duiden. Over het uitgangspunt en de gemakzuchtige uitwerking van de film kan getwist worden, maar de film blijft desondanks niet verstoken van enkele hilarische momenten. Het is daarbij een beetje lullig voor Banks om te zeggen dat haar nogal eenzijdige hoofdpersonage voornamelijk de grappen aanreikt, die vervolgens door de diverse bijfiguren uitgewerkt worden, gelukkig met verve. De leukste momenten zijn voor rekening van een trio drugsnegers – stereotypen genoeg in deze film – dat ondanks hun aanvankelijk grove taal en gedrag een hartje van goud blijkt te hebben en zich als enige het lot van deze 'bitch from the news' aantrekt. Daarbij steekt Meghan zelf maar schril af, terwijl de morele boodschap die zij gaandeweg leert, het belang van jezelf wezen, tenenkrommend flets wordt uitgewerkt en al vanaf de eerste minuut te voorzien was.
Heks
Wat boodschappen betreft laat de representatie van de vrouw te wensen over. Meghan is een sociaal onaangepaste career girl die een broodnodige reality check krijgt, terwijl haar voorspelbare romance met Marsden geen illusie laat over waar deze relatie naar toe zal gaan. Het is de weg die zij daarheen moet aflopen die aan lijkt te geven dat een vrouw met haar oog op een carrière zich niet straffeloos aan al te menselijke slippertjes over kan geven zonder direct het stigma 'hoer' op te lopen. Het beeld van een vrouw in weinig verhullende kleding als prostituee is daarnaast een oud gegeven waar de film zowel tegen ageert als puur voor sensatie om draait. Een confrontatie met orthodoxe Joden die Meghan als verleidelijke heks willen kastijden, kan gezien worden als een aanklacht tegen de onderdrukking van vrouwen door een kortzichtige mannencultuur alsook een gemakzuchtig inkoppertje om nog wat grappen uit de beperkte premisse van de film te slepen. Wanneer Meghan ontsteekt in een terechte tirade die de vooringenomenheid van de maatschappij over het uiterlijk van vrouwen veroordeelt, kan de kijker beamen dat die houding Walk of Shame zelf eveneens typeert, als zij het gegeven op hypocriete wijze uitmelkt voor overwegend flauwe grappen. Maar toch, de tirade is tenminste aanwezig.
Wat boodschappen betreft laat de representatie van de vrouw te wensen over. Meghan is een sociaal onaangepaste career girl die een broodnodige reality check krijgt, terwijl haar voorspelbare romance met Marsden geen illusie laat over waar deze relatie naar toe zal gaan. Het is de weg die zij daarheen moet aflopen die aan lijkt te geven dat een vrouw met haar oog op een carrière zich niet straffeloos aan al te menselijke slippertjes over kan geven zonder direct het stigma 'hoer' op te lopen. Het beeld van een vrouw in weinig verhullende kleding als prostituee is daarnaast een oud gegeven waar de film zowel tegen ageert als puur voor sensatie om draait. Een confrontatie met orthodoxe Joden die Meghan als verleidelijke heks willen kastijden, kan gezien worden als een aanklacht tegen de onderdrukking van vrouwen door een kortzichtige mannencultuur alsook een gemakzuchtig inkoppertje om nog wat grappen uit de beperkte premisse van de film te slepen. Wanneer Meghan ontsteekt in een terechte tirade die de vooringenomenheid van de maatschappij over het uiterlijk van vrouwen veroordeelt, kan de kijker beamen dat die houding Walk of Shame zelf eveneens typeert, als zij het gegeven op hypocriete wijze uitmelkt voor overwegend flauwe grappen. Maar toch, de tirade is tenminste aanwezig.
Conclusie
Ondanks halfslachtige pogingen niet misogyn over te komen, kan Walk of Shame niet ontzegd worden het concept sletvrees schaamteloos uit te buiten voor plat vermaak. De twijfelachtige invalshoek en het sterk vertrouwen van de film op het inzetten van allerhande stereotypes daargelaten, kunnen tegelijk niet verhullen dat de film wel degelijk komische momenten en degelijk gespeelde rollen kent. Dat het daarbij vooral de bijfiguren zijn die de meeste lachers op hun hand krijgen is een beetje jammer van het talent van Elizabeth Banks, wier personage blijft steken in oppervlakkigheid. Desondanks gaat het te ver om te zeggen dat Banks zich voor haar deelname moet schamen, want wie hoopt op anderhalf uur ongegeneerd gniffelen krijgt zo'n beetje wat hij of zij verwacht. Vooral als er een oogje wordt dichtgeknepen omtrent het discutabele vrouwenbeeld dat Walk of Shame voorschotelt.
Ondanks halfslachtige pogingen niet misogyn over te komen, kan Walk of Shame niet ontzegd worden het concept sletvrees schaamteloos uit te buiten voor plat vermaak. De twijfelachtige invalshoek en het sterk vertrouwen van de film op het inzetten van allerhande stereotypes daargelaten, kunnen tegelijk niet verhullen dat de film wel degelijk komische momenten en degelijk gespeelde rollen kent. Dat het daarbij vooral de bijfiguren zijn die de meeste lachers op hun hand krijgen is een beetje jammer van het talent van Elizabeth Banks, wier personage blijft steken in oppervlakkigheid. Desondanks gaat het te ver om te zeggen dat Banks zich voor haar deelname moet schamen, want wie hoopt op anderhalf uur ongegeneerd gniffelen krijgt zo'n beetje wat hij of zij verwacht. Vooral als er een oogje wordt dichtgeknepen omtrent het discutabele vrouwenbeeld dat Walk of Shame voorschotelt.
