Het Amerikaanse gezinsleven is niet altijd ideaal, maar hoe ga je om met de oncontroleerbare krachten van het leven wanneer ze van zich doen spreken? Hoe vind je de weg terug naar jezelf?
Jake Scott, gerenommeerd regisseur van videoclips, komt nu met het drama Welcome to The Rileys . Het is een indringende film voor kijkers die geraakt worden door de gevolgen van een groot drama in een kleine film.
Verlies
Jaren na het plotselinge overlijden van hun tienerdochter gaan Doug Riley (James Gandolfini) en Lois Riley (Melissa Leo) nog steeds verdoofd door het leven. Zij heeft zichzelf van de buitenwereld geïsoleerd door geen stap meer buiten de deur te zetten. Hij probeert passie en liefde in een affaire te vinden. Wanneer zijn minnares onverwacht komt te overlijden, vlucht Doug met nog meer hartzeer op zakenreis naar New Orleans. Daar ontmoet hij de 16-jarige stripper Mallory (Kristen Stewart). Hij besluit in New Orleans te blijven en zoekt redding bij Mallory door zich over haar te ontfermen. Lois beseft dat dit haar kans is om het huwelijk te redden. Het onvermijdelijke moment om het heft in eigen handen te nemen, is aangebroken.
Cast
Hoe pijnlijk het verlies van een tienerdochter kan zijn, laat zich moeilijk beschrijven, maar de verstrekkende gevolgen die het verlies en de pijn met zich meebrengen, worden hier mooi neergezet. In deze film, die gedreven wordt door de personages, is de geloofwaardigheid van de acteurs van cruciaal belang. James Gandolfini ( The Sopranos ) was Scotts eerste en enige keuze voor de rol van Doug Riley. En terecht, want Gandolfini weet als geen ander de alfaman neer te zetten, die - hoe radeloos ook – blijft volharden in het volgen van wat hem goeddunkt in de hoop de weg terug naar zichzelf te vinden. Kristen Stewart, ten tijde van de casting nog niet bekend van Twilight (2008), is meer dan geloofwaardig als zwervertje en minderjarige stripper. De tragiek van een meisje dat naar eigen zeggen te oud is om nog iemands tienerdochter te zijn, kleeft onlosmakelijk aan alle facetten van Stewarts spel. Tegenspeelster Melissa Leo roemt Stewart in interviews dan ook voortdurend om haar 'method acting'.
Dezelfde Melissa Leo, Oscargenomineerde voor de film Frozen River (2008) , brengt haar eigen versie van kwetsbaarheid naar de set. Het is de pijn van een moeder. Maar ook bedoelde en bedoeld onbedoelde humor weet ze op de juiste manier neer te zetten. Het geeft de film de subtiliteit die het als geheel kloppend maakt. Welcome To The Rileys is dan ook nergens op een onzuiverheid te betrappen. Zoals de Amerikaanse schilder Edward Hopper de isolatie van het individu in typisch Amerikaanse decors toont, zo toont ook Jake Scott de eenzaamheid en daarmee de onmacht van zijn personages in een alledaags Amerikaans decor. New Orleans leent zich daar goed voor. Het is er kleurrijk, zelfs broeierig, en toch is er plaats voor diep persoonlijk leed. Dat leed wordt aangevoerd door muziek die uitstekend gedoseerd is. Naast eenvoudige piano- en gitaarmuziek zijn het voornamelijk de stiltes die het luidst van zich doen spreken.
Jake Scott
Jake Scott (1965), zoon van Ridley Scott en neefje van Tony Scott, is erin geslaagd om na Plunkett and Maclean (1999) een mooie tweede film neer te zetten. Het ontbreekt de familie Scott niet aan filmtalent, en dat Jake op jonge leeftijd al omringd was door grote filmmakers, zal zeker hebben bijgedragen aan zijn sterke regie. Hoewel het rondkrijgen van de financiering aanvankelijk voor problemen zorgde, hebben Jake Scott, scriptschrijver Ken Hixon en Argonaut Pictures door te blijven geloven in het project en vast te houden aan het script ervoor gezorgd dat de film uiteindelijk kon worden gemaakt. Toen Jake Scott in een interview gevraagd werd wat hij wilde dat de kijker na het zien van de film mee zou nemen, antwoordde hij: "Hoop".
Conclusie
Welcome To The Rileys is mede door een kleine maar goede cast die een uitstekende acteerprestatie aflevert, een ijzersterke film geworden. Wie van drama houdt waarin pijn, verdriet en machteloosheid op een verrassend stille wijze gebracht worden, moet zeker deze film op het grote doek gaan bekijken.
