Wreck-It Ralph - recensie

Als regisseur Rich Moore zo doorgaat, is Ralph lang niet game-over.

Rich Moore werkte eerder in zijn leven aan populaire televisieseries alsThe SimpsonsenFuturama, maar het zou ook zomaar kunnen dat hij een jarenlange, succesvolle carriere bij Disney of Pixar zou hebben gehad. MetWreck-It Ralphbewijst de regisseur nameljk veel meer te kunnen met popcultuur, maar tegelijkertijd heeft hij de Disney-spirit er helemaal in weten te houden.

Wreck-It Ralphis een 3D-animatiefilm waarin de gelijknamige hoofdrolspeler (John C. Reilly) een schurk speelt in een arcadegame. Elke keer slaat hij een 8-bit-gebouw aan gruzelementen, waarop de held in beeld verschijnt. Fix-It Felix (Jack McBrayer) wordt bestuurd door een kindje in de arcadehal en hij wint elke keer een medaille als het hem lukt. Als de arcadehal eenmaal sluit, dan vieren de gamepersonages feest in het pand, waarbij Felix bijna verafgood wordt, terwijl Ralph moet slapen onder een stapel bakstenen op de vuilnisbelt. Op een dag is hij het zat en besluit zelf eens op het feestje aan te kloppen, waarna de anonieme gamefiguren met hem een weddenschap aangaan. Als Ralph met een medaille weet thuis te komen, dan mag hij wonen in het penthouse van het pand. Uiteraard moet de vriendelijke bullebak daarvoor naar een andere game, want hij is in Fix-It Felix immers een slechterik. Hij raakt eerst verzeild in een Call of Duty-achtige oorlogsshooter in de ruimte en vervolgens belandt hij in Sugar Rush, een racespelletje dat roze schreeuwt en bestaat uit suikerzoete snoepjes, chocoladefontijnen, een cola-meer en ga zo maar door.

De film ziet er werkelijk fantastisch uit, de texturen van de snoepjes zijn geweldig nagemaakt en ook de personages bewegen heel natuurlijk, zeker als Ralph het glitch-meisje (ingesproken door Sarah Silverman) ontmoet. Ze is ondeugend, bijdehand en uitzonderlijk schattig en ze is waarschijnlijk de grappigste toevoeging aan deze film. De twee bouwen een bijzondere band die niet te overdreven weergegeven is, maar precies juist gedoseerd. Ralph mag dan wel nieuwe vrienden hebben gemaakt in een kartgame, ondertussen wordt de man door zijn mede-game-personages uit Fix-It Felix gemist, want zonder Ralph wordt de game ‘defect’ verklaard. Felix gaat op een zoektocht naar Ralph en ontmoet net als zijn vijand onderweg de grappigste, schattigste en stoerste gamepersonages.

Hoewel de film helemaal om videogames draait, is het echt niet nodig om op de hoogte te zijn van de laatste games. Er wordt teruggegrepen op retrospellen als Pac-Man en Frogger, maar ook als je nooit in je leven een game hebt gespeeld, dan isWreck-It Ralpheen geweldige familiefilm om met zijn allen om te grinniken. Juist omdat die werelden zo haarscherp en bijna tastbaar overkomen en de personages ontzettend sympathiek zijn en allemaal wel hun eigen moment hebben, lijkt Moore een bijna perfecte balans te hebben gevonden. De gamesindustrie is bovendien een onuitputtelijke bron van inspiratie. Wie weet in welke games Ralph volgende keer terecht komt? En misschien komt hij dan niet meer uit een arcadehal, maar is zijn game opgeschroeft naar iOS, PlayStation 3 of PC. Het kan nog alle kanten opgaan metWreck-It Ralphen het is als kijker voelbaar dat Moore nog wel wat achter de hand heeft gehouden. Niet dat de film niet compleet aanvoelt, maar in principe heeft hij het vrij klein gehouden. Er zijn slechts een paar games waar Wreck-It Ralph mee te stellen krijgt en ook valt het aantal ontmoetingen met nieuwe karakters erg mee.

Wreck-It Ralphvoelt als een heel rijke film door de prachtige graphics, de aandoenlijke personages en de ontzettend leuke humor. Zo zitten er veel woordgrapjes in, zoals een politieagent die Duncan Donut heet en bewakers die OREO in koor scanderen en wel erg lijken op die typisch Amerikaanse, ronde koekjes. Ook zit er een typische Disney-touch in die ervoor zorgt dat Ralph ook bepaalde emoties oproept en een moraal uitdraagt. Het smaakt in ieder geval naar meer en de verwachting is dat we dat nog wel gaan krijgen.