Een interessante stijloefening van een getalenteerde regisseuse, waarbij sfeer belangrijker is dan het verhaal.
De NTR, VARA, VPRO, het Mediafonds, het Nederlands Filmfonds en het CoBO maken zich sterk voor de ontwikkeling van film- en televisietalent en organiseren voor de zevende keer One Night Stand, een dramareeks voor nieuwe makers, bestaande uit 6 films van ongeveer 50 minuten. Deze week recenseert MovieSceneBoy.
Het leuke aan One Night Stand is dat ook minder bekende filmmakers de kans krijgen hun visie uit te werken tot een speelfilm. Regisseuse Tami Ravid had al wat korte films en een televisieserie op haar naam staan, maar metBoymaakt ze de eerste stap richting een volwaardige speelfilm. Haar manier van filmen doet eerder aan filmhuis denken dan aan commerciële hits, met tussen het verhaal door enkele prachtige shots van een eenzame illegaal in Amsterdam. Deze zijn vooral ingevoegd voor de sfeer en daarin stelt de regisseuse niet teleur. Het verhaal is minder spannend, maarBoymag gezien worden als een interessante stijloefening.
Boy is het verhaal van een homoseksuele illegaal in Nederland. Hij heeft een relatie met een egoïstische stripper die constant om geld verlegen zit. Als schoonmaker verdient hij wat geld dat hij naar zijn Filippijnse moeder stuurt. Bij de excentrieke schrijver Andre is hij nog het meest op zijn gemak. Met hem deelt hij de roddels die hij in andere huizen aantreft. Maar wanneer hij één van zijn werkgevers dood aantreft, komt zijn leven op zijn kop te staan.
Zoals gezegd is het verhaal ondergeschikt aan de sfeer van de film. Wie de synopsis leest, denkt misschien een spannend verhaal te treffen van een jongen die tot het uiterste moet gaan om verborgen te blijven, maar niets is minder waar. De beste omschrijving voorBoy is misschien nog wel ‘registratie’. We volgen simpelweg een periode in het leven van een jongen. Net als in het echte leven worstelt hij met bepaalde zaken en bestaat zijn dag uit pieken en dalen. De camera registreert dat zonder verder een oordeel te vellen. Verwacht dan ook geen ontknoping;Boybegint ergens en eindigt ergens anders, maar zonder conclusie. De reis is hier zonder twijfel belangrijker dan het einddoel.
Conclusie
Boyzal niet voor iedereen weggelegd zijn. Daarvoor gebeurt er simpelweg te weinig. Maar wie verder kan kijken dan een verhaal ontdekt een boeiende stijloefening van regisseuse Tami Ravid. Hopelijk kan zij haar talent gebruiken voor een volwaardige speelfilm. En als daar dan een interessant verhaal aan de basis staat, kan dat een zeer sterke film opleveren.
