Visueel vermakelijke, maar verder beroerde horrorkomedie die gezien kan worden als het misvormde Amerikaanse broertje van Shaun Of The Dead .
Amerika heeft te kampen met een zombie-epidemie. Haar inwoners zijn getransformeerd in spastisch rondbanjerende, mensenvlees vretende bleekneuzen. De onzekere puber Columbus (Jesse Eisenberg) – nog steeds maagd natuurlijk, hij computert liever - heeft zich staande weten te houden in ‘The United States of Zombieland’ door zich vast te klampen aan een aantal, door hem opgestelde en strak nageleefde regels; dubbelcheck je zombieslachtoffer en schiet voor de zekerheid altijd een extra kogel in zijn of haar schedel, je weet immers maar nooit. De tot op heden onbekende regisseur Ruben Fleischer laat deze basisregels consequent in blokletters in beeld verschijnen. Een aardige stijltruc.
Vieren
Columbus blijkt niet de enige overlevende te zijn. Al vroeg in de film vindt hij een metgezel in de vuilbekkende en lukraak rondknallende vrijbuiter Tallahassee (Woody Harrelson), die er zijn missie van heeft gemaakt om de laatste Twinky te vinden, en ondertussen met zichtbaar genoegen iedere zombie de dood in helpt. Aan regels houdt hij zich niet; hij schiet liever of gebruikt een heggenschaar. In een supermarkt maken deze twee onwaarschijnlijke kompanen kennis met de oplichterszusjes Wichita (Emma Stone) en Little Rock (Abigail Breslin). Met z’n vieren gaan ze op zoek naar zombievrij gebied. Het brengt ze onder andere bij Bill Murray, die zijn eigen manier heeft gevonden om te overleven in Zombieland.
Huilen met de pet op
Op visueel vlak heeft Zombieland nog wel het één en ander in huis. Geregeld lijken de in ultra-slowmotion afgespeelde camerabeelden rechtstreeks uit een shoot ‘m up-game te komen. Ook de soundtrack is fraai; een samenraapsel van klassiek (Mozart, Strauss), country (Hank Williams, Willie Nelson) en rock (The Black Keys, Doves), maar op ieder ander denkbaar vlak is het huilen met de pet op. Enkel zoveel mogelijk zombies op gruwelijke wijze afslachten, was voor regisseur Fleischer kennelijk niet genoeg. Tussen de bedrijven door wil hij ook nog van alles kwijt over Grote Onderwerpen als adolescentie, het hebben van een thuishaven, omgaan met het verlies van naasten en, natuurlijk, de liefde. Het komt allemaal behoorlijk misplaatst over. Zombieland is een klassiek geval van: schoenmaker, blijf bij je leest.
Personages
Ook met de personages en het acteerwerk zit het allerminst snor. Op papier is de nerdy student die zijn angsten overwint, wijze lessen in het leven leert, zich vervolgens ontpopt tot held en er met het mooie meisje van doorgaat, misschien een aardig gegeven, maar bangig kneusje Eisenberg wekt op geen enkele manier sympathie op bij de kijker. Wat ook niet helpt, is dat de andere hoofdrolspeler, Woody Harrelson, tegenwoordig in bijna iedere film grofweg hetzelfde karakter speelt; de prettig gestoorde ruwe bolster, die diep van binnen een blanke pit blijkt te zijn. Zijn rol in Zombieland doet dan ook enorm obligaat aan. En erger nog, hij is zelden komisch.
Conclusie
En daarmee zijn we aangekomen bij het grootste manco; Zombieland is simpelweg niet spannend en niet grappig genoeg. Waar Sam Raimi eerder dit jaar met Drag Me To Hell liet zien hoe een perfecte horor-komedie gemaakt dient te worden, namelijk door een mix van goed getimede slapstickhumor, gore en ijzingwekkende suspense, doet regisseur Fleischer precies het tegenovergestelde. Alles wat in Drag Me To Hell , maar ook in het Britse Shaun Of The Dead uit 2004, eveneens een komedie over een zombie-epidemie, wel werkt, komt in Zombieland aanzienlijk minder goed uit de verf. De enige lichtpuntjes zijn het visuele bombast en de bijrol van Bill Murray als zichzelf. Maar ja, hoe vaak hebben we dat ondertussen al gezien?
