Chop Shop - dvd recensie

Met Chop Shop kruipen we dicht op de huid van het straatschoffie Alejandro, die zijn dagen bezigt met het repareren van auto’s aan de rand van Queens.

Cineast Ramin Bahrani keert na Man Pushing Cart in 2005 weer met zijn camera terug om het leven van de jonge Alejandro te documenteren zonder dat hij Chop Shop letterlijk een documentaire laat zijn.

Chop Shop
De jonge Alejandro is een straatwees die leeft en werkt in een autoreparatiebedrijf, een waar autokerkhof, dat is gevestigd aan de rand van Queens, New York. In zijn vrije tijd gaat hij met Carlos om, ze verdelen hun tijd verdelen tussen keten op straat en geld proberen bij te verdienen. Tevens probeert Alejandro een beter leven te creëren voor zichzelf en zijn 16-jarige zus Isamar.

Chop Chop, Heling Shop
Een chop shop is een soort garage waar gestolen auto-onderdelen verhandeld worden en zo voor een goedkopere prijs verkocht kunnen worden. Een soort variatie van heling. De garage waar Alejandro werkt is dan geen officiële chop shop, maar een kennis van hem verandert in de diepe nacht zijn garage in zo’n shop.

Docudrama
Hoewel Chop Shop een speelfilm betreft, is de scheidinglijn naar documentaire erg klein. Alle acteurs gebruiken hun reële naam voor hun personages en vele mensen in de film wonen en werken ook echt waar de film wordt neergezet. Zo is Alejandro’s werkgever Rob ook echt eigenaar van die garage en is zijn werkwijze dezelfde. In een interview met regisseur Ramin Bahrani hoor je dat het script vaak herschreven is om zo de authentieke taal en handelingen van de buurt kloppend over te laten komen. Ook heeft Chop Shop weinig narratief. Hierdoor wordt het documentaire gehalte nog groter. Er zitten wel filmische obstakels in die Alejandro tegenkomt en moet verwerken, zoals het moment dat hij erachter komt dat zijn zus geld verdient door zich te prostitueren. Hierdoor wordt het geheel niet al te ontspannen aan de kijker gepresenteerd. Maar het documentaire aspect is zo sterk dat de film bijna als zodanig gepresenteerd had kunnen worden.

We zitten als kijker zo’n tachtig minuten op de huid van straatschoffie Alejandro; we zien hoe hij zijn geld verdient door het werken in de garage, in zijn vrije tijd omgaat met zijn vriendje Carlos en zijn plezier heeft met zijn zus Isamar. Alejandro is bijna in elk frame van de film te zien, en heeft hierdoor de taak om de hele film te dragen. Een erg grote verantwoordelijkheid voor een jonge acteur. Als kijker heb je nooit het moment dat je naar een acteur kijkt die een script voorleest, maar waar alles diep uit zijn hart komt. Meer dan dat hij acteert, speelt hij voor een groot deel zijn eigen leven. Maar dat zou je ook kunnen zeggen over Mickey Rourke in Darren Aronofsky's . Toch heeft dit niet voorkomen dat laatstgenoemde oude rot onder een regen van prijzen is gekomen. Ditzelfde kan gezegd worden over Alejandro, die een ontzettend authentiek personage vormgeeft.

Ramin Bahrani
Na Strangers in 2000 en Man Pushing Cart in 2005, levert Bahrani met Chop Shop in 2007 zijn derde speelfilm. In 2008 zou hij nog Goodbye Solo maken. Ondanks zijn niet al te uitgebreide filmografie, laat Bahrani zich met Chop Shop zien als een meesterfilmmaker. Hij weet in Chop Shop perfect wat hij wel en niet moet laten zien. Ook door het authentieke registreren van de zelfkant van de maatschappij weet hij een interessante vervaging tussen speelfilm en documentaire te presenteren. Hierdoor kan soms een vergelijking gemaakt worden met de Iraanse cineast Abbas Kiarostami, bij wie realiteit en fictie niet meer te onderscheiden zijn. Hier moet ook de vergelijking met Cidade de Deus ( City of God ) genoemd worden, die het qua sfeer nog meer benadert. Ook deze deed aan als een documentaire, maar was feitelijk een speelfilm waarin echte karakters zichzelf speelden. Hierdoor kwam het geheel als een authentieke documentaire over, terwijl het meeste in scène was gezet.

Extra’s
Los van een aantal trailers staat er op de dvd een interview met Ramin Bahrani van ongeveer twintig minuten. Hij verteld over het maakproces en biedt een aantal leuke anekdotes. Wat een beetje vreemd overkomt, is dat Bahrani tijdens het interview steeds even met zijn ogen naar beneden staart, alsof hij een spiekbriefje heeft voor wat hij moet zeggen. Hoewel zijn stem gewoon vlot doorpraat, doet het iets af aan het spontane karakter van het interview.

is een fascinerende film die balanceert tussen de sociale drama’s van Ken Loach door de ogen van Spike Lee, het extreem realisme gehalte van Abbas Kiarostami’s films en Fernando Meirelles’ . Hoofdrolspeler Alejandro Polanco laat een geweldige indruk achter en zal binnenkort op filmfestivals te bewonderen zijn in Jeremy Engle’s korte film . Neem hierbij een interessant interview met de regisseur en je hebt een dvd die een must is voor mensen die zich tot bovengenoemde cineasten aangetrokken voelen.