Met oprechte weemoed en vochtige ogen denk ik terug aan de tijd dat Martin Scorsese nog een regisseur was die vuur spuwde.
Voor Bob is de zevende kunst al lang geen hobby meer maar een verslaving. Niets leuker dan te ouwehoeren over de twee belangrijkste bijzaken in het leven: film en voetbal.
Zijn films deelden met de regelmaat van de klok een oplawaai van jewelste uit aan het filmminnend publiek. Die klappen bereikten mij weliswaar met enige jaren vertraging maar veranderden mijn kijk op het medium volledig. Op koude winteravonden kruip ik regelmatig onder een warme deken en plug ik trillend van opwinding de homecinema in. Met de grootste omzichtigheid schuif ik de special edition van Raging Bull in de dvd-lader en laat mij knock-out slaan. Deze onvervalste klassieker verdient zonder discussie een plaatsje in de top 10 aller tijden. Scorsese zelf behoort uiteraard tot de allergrootsten in filmland. Het is echter al sinds Gangs of New York geleden dat de man ons nog eens echt bij het nekvel greep. Met het verloop van de jaren lijken de scherpe kantjes er een beetje vanaf.
Van zijn laatste 3 films kon alleen The Departed min of meer overtuigen, met de kanttekening dat het origineel, de Hong Kong thriller Infernal Affaires , superieur is. Shutter Island was lang niet de ingenieuze legpuzzel waarvoor het door de kenners versleten wordt, met dank aan de alles verhullende trailer. De biopic over Howard Hughes smaakte naar een zoutloze snack. De kansen dat Scorsese ons ooit nog een meesterwerk à la Goodfellas of Taxi Driver serveert, zijn bijzonder klein. Zeker nu mijn geliefkoosde regisseur blijkbaar een kinderfilm heeft opgenomen. In fucking 3D dan nog.
We markeren met opzet Raging Bull . Niet alleen omwille van de meesterlijke cinematografie, maar vooral door de aanwezigheid van ene Robert De Niro die met dierlijke passie de rol van zijn leven neerzet. Het personage van Jake LaMotta is daarom even imponerend als Travis Bickle. De Niro was jaren de fetisj-acteur van Martin Scorsese. Hun creatieve collisie zorgde voor een frequente tsunami aan kippenvelmomenten. De carrières van beiden zijn duidelijk onlosmakelijk met elkaar verbonden. De Ying en Yang van de film.
Maar waar Scorsese op een waardige manier ouder wordt, spoort de acteur al lang niet meer. De rolkeuze van De Niro in het laatste decennium is bijzonder dubieus te noemen. Het is alweer van 1997 geleden dat Bob zich nog eens van zijn beste kant liet zien. In Jackie Brown maakte hij indruk als Louis Gara in een weliswaar kleine rol. Daarna verzoop hij alleen maar in de bagger met als dieptepunt de flikkenfilm Righteous Kill die vooral een schoolvoorbeeld was van typecasting. Twee stervende zwanen, De Niro en Pacino (ook niet goed bezig de laatste tijd) spelen een koppel uitgebluste flikken. Dat het hen allemaal niet meer boeit, kan je zo van hun verweerde koppen aflezen. Ook het geklooi van De Niro met The Fockers bezorgde onze wenkbrauwen overuren. Het kan niet anders dan dat de dementie dit monument ondertussen al half heeft opgevreten. Hoe verklaar je anders dat een tweevoudige Oscarwinnaar moet opdraven als sidekick van Jason Statham? Scorsese heeft zijn vroegere partner in crime ondertussen met rede vervangen door Leonardo DiCaprio.
Marty mag voor mij nog wel enige tijd doorgaan, ook al blijven de mokerslagen uit. Robert De Niro daarentegen moet dringend met pensioen gaan. En liefst voor dat hij zijn opgebouwde status helemaal naar de filistijnen helpt. Bob, je begint meer en meer op Jake LaMotta te lijken. Stop gewoon. Voor je het weet moet je in één of ander bedenkelijk etablissement, op een krakkemikkig podium, de paljas uithangen. Laat nog een beetje van de magie over.
