Ruud Stift houdt van taal in al haar verschijnings-vormen (boek, tv, film, muziek). Met als tweede passie voetbal (DHL veteranen 1) wil hij ook nog weleens tegen een paar schenen schoppen.
Controversieel zijn verkoopt. Films worden met pakkende one-liners aangeprezen en ook de politiek wordt tegenwoordig steeds meer verpakt in éénregelige statements. Hierbij refereer ik aan een uitspraak die een zeker hoogblond politiek persoon na de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen deed: Willen we meer of minder goede films in de bioscoop? En willen we blijven kijken naar films van regisseurs of acteurs die ooit verbaal een bedenkelijke uitglijder maakten? Mooi, dan kunnen we dat met z’n allen regelen. Wordt het zo’n grappig ‘crowd fun’ ding!
Herinneren we ons nog allemaal de onhandige uitspraken van de Deense regisseur Lars von Trier tijdens het filmfestival in Cannes? Met een zeer opgelaten actrice Kirsten Dunst naast zich. Von Trier die zich eerst bestempelde als een ‘new wave Jew’ en dat –vanwege zijn deels Duitse afkomst- enkele momenten later veranderde in het stellige: “Okay, I am a Nazi. We Nazis like to do things on a big scale. Maybe I could do the Final Solution (?!).” Lars vertrouwde het gretig meeschrijvende journaille nog meer toe. Zoals: “As for Hitler, I understand and sympathize with him.” Voor Hitler’s architect, Albert Speer, diste Von Trier een opmerkelijk compliment op: “Albert Speer I liked. He was one of God’s best children.” En passant vermeldde de regisseur dat “Israelis are a pain in the ass.” De arme Kirsten Dunst probeerde zich onzichtbaar te maken. Had ze er wel goed aan gedaan om ja te zeggen tegen een film, ‘Melancholia’, geregisseerd door deze man? Haar gezicht sprak boekdelen…
Herinneren we ons nog allemaal de onhandige uitspraken van de Deense regisseur Lars von Trier tijdens het filmfestival in Cannes? Met een zeer opgelaten actrice Kirsten Dunst naast zich. Von Trier die zich eerst bestempelde als een ‘new wave Jew’ en dat –vanwege zijn deels Duitse afkomst- enkele momenten later veranderde in het stellige: “Okay, I am a Nazi. We Nazis like to do things on a big scale. Maybe I could do the Final Solution (?!).” Lars vertrouwde het gretig meeschrijvende journaille nog meer toe. Zoals: “As for Hitler, I understand and sympathize with him.” Voor Hitler’s architect, Albert Speer, diste Von Trier een opmerkelijk compliment op: “Albert Speer I liked. He was one of God’s best children.” En passant vermeldde de regisseur dat “Israelis are a pain in the ass.” De arme Kirsten Dunst probeerde zich onzichtbaar te maken. Had ze er wel goed aan gedaan om ja te zeggen tegen een film, ‘Melancholia’, geregisseerd door deze man? Haar gezicht sprak boekdelen…
Deden deze uitspraken Von Trier de das om? Niet echt. In 2013 verscheen Nymphomaniac (part I en II) en ook hiermee (expliciete sex of een studie in menselijk gedrag?) wist die dekselse Lars het talrijk toegestroomde publiek op het verkeerde been te zetten. Ach ja, Lars. You love him or you hate him. Dat mag namelijk. Iedereen is vrij om zijn mening te uiten. Zoals topregisseur Oliver Stone deed, een aantal jaar geleden. Hij beschreef Hitler als ‘een gemakkelijke zondebok’. Hitler die in zijn ogen ‘meer Russische slachtoffers had gemaakt dan Joodse’. Ook haalde Stone de ‘Joodse dominantie in de media’ aan. Gelukkig verontschuldigde Oliver zich later voor zijn ‘tactloze’uitspraken.
Verplaatsen we de scène naar ene Mel Gibson, verketterd om zijn vermeende anti-semitische film (2004). Mel verdedigde zich als volgt: “Anti-Semitism is not only contrary to my personal beliefs but contrary also to the message of my film. I don't hate people and I certainly don't hate Jews; I have friends and partners who are Jewish.”
Hoe jammer was het dus dat Mel twee jaar later werd gearresteerd vanwege rijden onder invloed en zich verloor in een anti-semitische tirade tegen de politieagent: “Fucking Jews. The Jews are responsible for all the wars in the world. Are you a Jew?”
Mijn politiek correcte filmadvies? Kijk Milk (2008), The Ides of March (2011)of No (2012) voor een prachtige kijk op campagne voeren. En kijk daarna meteen de politieke satires Being There (1979, klassieker!) en In the Loop (2009, met James Gandolfini!). Kunnen jullie dat regelen?
