Peter de Jonge plunderde op jonge leeftijd wekelijks de videotheek leeg en kwam thuis met de meest slechte actiefilms, uitgekozen met goedkeuring van zijn vader. Diezelfde vader viel ooit ‘s avonds op de bank in slaap, waardoor Peter op negenjarige leeftijdThe Shiningal te zien kreeg. Sindsdien is zijn filmsmaak, naar eigen zeggen, sterk verbeterd.
Horroricoon Eli Roth ( Cabin Fever, Hostel ) komt eindelijk weer met een nieuwe horrorfilm, maar bij mij hoeft hij niet aan te kloppen.
Toen Eli Roth in 2002 zijn regiedebuut Cabin Fever uitbracht, had hij vast niet gedacht dat hij bekend zou komen te staan als een waar horroricoon. Drie jaar nadat de film uitgroeide tot een cult classic kwam Roth met Hostel, de film waarvoor de term ‘ torture porn ’ in het leven is geroepen (alhoewel erover te twisten valt of de film Saw van James Wan, die een jaar eerder uitkwam, niet al aan de term voldoet). Ik weet nog wel hoe ik met open mond en met handen voor mijn ogen heb gekeken naar een scène uit deze film waarin een Aziatische vrouw wordt gemarteld met een soldeerbrander. Nog niet eerder had ik zo’n schokkend en ziek tafereel gezien als in Eli Roth’s Hostel en alhoewel het een van de meest onaangename scènes uit een film is om naar te kijken, liet deze scène het bloed wel sneller stromen. Eli Roth zijn films zijn geen pretje om naar te kijken en daardoor als horrorfanaat juist de reden om wél te kijken, al is het met je handen voor je ogen. Vorige week verscheen een trailer van Eli Roth’s nieuwste film, Knock Knock , met in de hoofdrol Keanu Reeves. Wordt dat weer ouderwets genieten van een film van horroricoon Eli Roth?
Bij het zien van de trailer wordt gelijk duidelijk dat we met een echte Eli Roth-film te maken hebben. Een familieman (Keanu Reeves) die alleen thuis is wordt ’s avonds laat verleidt door twee bloedmooie vrouwen (Lorenza Izzo en Ana de Armas), die bij hem aankloppen met de vraag of ze van zijn telefoon gebruik mogen maken. Niet meer dan logisch, want zoals je weet uit alle horrorfilms zijn telefoons de meest onbetrouwbare apparaten ter wereld. De huisvader schiet de dames dan ook graag te hulp, niet wetende dat de avond zal uitlopen tot een heuse ménage à trois. Wat we verder zien doet vooral denken aan een film a la Funny Games van Michael Haneke, maar dan uit het brein van Eli Roth. Waar Haneke effect bereikt met het weglaten van expliciete beelden, doet Roth precies het tegenovergestelde. Tijdens de trailer kon ik eigenlijk maar aan twee dingen denken: Wat een belabberde acteur Keanu Reeves wel niet is en waarom wordt Eli Roth eigenlijk als een horroricoon beschouwd?
Want als je daadwerkelijk naar het oeuvre van Eli Roth kijkt, dan is dat nou niet bepaald bijzonder. Cabin Fever mag dan een financieel succes zijn, als (debuut)film op zich is het aardig at best. Vervolgens was daar Hostel, de film die Eli Roth voor mij definitief op de kaart zette en die nog veel meer geld in het laatje bracht. Vooral op basis van dit succes kreeg Roth naamsbekendheid en door slimme marketing en het verbinden van Roth zijn naam aan een zee aan andere horrorfilms (veelal als producer) is hij uitgegroeid tot ‘horroricoon’. Kijken we naar zijn volgende films, dan is daar het belabberde vervolg op Hostel en het (in Nederland) nog niet uitgebrachte The Green Inferno , welke met gematigd enthousiasme is ontvangen. Zo is dat rijtje aan (horror)films eigenlijk niet bijzonder indrukwekkend en realiseer je je ineens wat een knap stukje marketing wel niet met iemand zijn imago kan doen. Eli Roth een horroricoon? Not really.
Een regisseur van deze tijd die wat mij betreft wel aan het predicaat ‘horroricoon’ voldoet is James Wan. Met films als Saw, Dead Silence, Insidious en The Conjuring heeft Wan keer op keer bewezen dat hij het horrorgenre meer dan beheerst, hij is er de meester van. Met elke (horror)film die James Wan maakt lijkt hij het vak beter en beter te beheersen en dat is niet iets dat van Eli Roth gezegd kan worden. Misschien dat Roth het daarom maar bij acteren moet houden (hij is uitstekend in Inglourious Basterds), maar met een nieuwe horrorfilm hoeft Eli Roth niet meer bij mij aan te kloppen.
Een regisseur van deze tijd die wat mij betreft wel aan het predicaat ‘horroricoon’ voldoet is James Wan. Met films als Saw, Dead Silence, Insidious en The Conjuring heeft Wan keer op keer bewezen dat hij het horrorgenre meer dan beheerst, hij is er de meester van. Met elke (horror)film die James Wan maakt lijkt hij het vak beter en beter te beheersen en dat is niet iets dat van Eli Roth gezegd kan worden. Misschien dat Roth het daarom maar bij acteren moet houden (hij is uitstekend in Inglourious Basterds), maar met een nieuwe horrorfilm hoeft Eli Roth niet meer bij mij aan te kloppen.
