Game of Thrones S5E8: Hardhome – recap

Go hard, or go home.

Zoals ik vaak in mijn recaps door heb laten schemeren, behoor ik tot het kamp dat denkt datGame of Thrones op haar sterkst is als het intrige de boventoon voert. Op dit gebied was het dit seizoen vooral smullen om Cersei, Olenna, de High Sparrow en Petyr Baelish te zien proberen elkaar steeds weer te slim af te zin. Wanneer er van deze politieke spelletjes opeens geknipt wordt naar een scène met vuurspuwende draken is de overgang soms wat ruw. Ineens worden we vanuit het gemompel in achterkamertjes naar een wereld van mythen en legenden gesjord. Dat deze elementen hard clashen kan wellicht gewijd worden aan het feit dat in vergelijking met de boeken al behoorlijk geknipt is in het aantal fantasy-elementen. Een logische keuze, aangezien het voorGame of Thrones belangrijker is om het budget te besteden aan sets die de omgevingen tot leven wekken, dan nog meer dure scènes met de CGI-draken.

Dat gezegd hebbende: het is niet alsof het mystieke een recente toevoeging is. In de allereerste scène van de show werden we al voorgesteld aan de White Walkers. Voordat we überhaupt van Ned Stark, Jon Snow of Tyrion Lannister gehoord hadden wisten we af van het bestaan van deze ijzingwekkende verschijningen; en de draken werden geboren voordat Stannis überhaupt gecast was. De elementen die de showrunners hebben behouden zijn echter vrijwel nooit puur ter decoratie ingezet, maar vooral om het drama tussen de personages te vergroten. De draken hielpen Dany op weg, maar dwongen haar ook om te reflecteren op wat dergelijke wapens betekenen voor haar rol als bevrijder ten opzichte van hen die zich aan haar voeten wierpen. De White Walkers zijn een fysieke dreiging, maar hun aanwezigheid komt vooral ten uiting in de onenigheid tussen de vluchtende Wildlings en de volhardende Night’s Watch, evenals de conflicten die binnen deze groepen ontstonden.

Een oude vriend

Hardhome voorspelt dat de fantasy-elementen in de toekomst een belangrijker deel van de serie uit zullen maken dan ze vooralsnog deden. Dit is in lijn met de plaats die magie in het universum zelf inneemt. Zowel de Walkers als de draken behoren voor het overgrote deel van de bevolking tot het rijk der fabelen, de belangrijkste reden dat de Night’s Watch zo weinig gesteund wordt. Langzaamaan blijkt magie echter terug te vloeien in de wereld, waarbij de oorzaak hiervoor nog in schaduwen gehuld is. Net als voor de Westerosi bevolking zelf, was de dreiging uit het noorden voor ons als publiek tot nu toe weinig voelbaar. De laatste keer dat ze echt gevaarlijk leken was in het laatste shot van seizoen twee, waarbij Sam getuige was van hun mars richting de Fist of the First Men. Daarna zagen we ze slechts twee keer: toen eentje op zoek was naar Gilly’s zoontje, en wanneer we erachter kwamen dat ze Crasters zonen gebruiken om nieuwe leden te winnen. Dat ze daadwerkelijk door de jaren heen langzaamaan steeds dichterbij kwamen, moesten we voornamelijk vernemen doordat personages elkaar – en ons in het verlengde – hieraan herinnerden. En alsHardhome iets duidelijk maakt, is het dat de dreiging geen fabeltje is.

Beyond the Wall

In deze aflevering besteden we dan ook de meeste tijd in het Noorden. À laThe Lion and the Rose enThe Laws of Gods and Menspeelt de laatste helft van de aflevering zich af op een enkele locatie. Na Stannis’ aanval op de Wildlings is het overgrote deel van de Wildlings naar het kleine nederzetting Hardhome gevlucht, hopend op het vinden van een uitweg of schuilplaats. Inmiddels is de winter daar in al zijn hevigheid op komen zetten en is het voedsel opgeraakt. Met behulp van Tormund probeert Jon hen te evacueren, maar halverwege de operatie blijken de Walkers hen te hebben bereikt. Wat volgt is een twintig minuten durende actiescène die zich kan meten met die uitWatchers on the Wall. Zoals gezegd vind ik het ergens jammer dat het politieke aspect op de achterbank wordt geplaatst, maar het is fijn om te zien dat de serie ook op het vlak van actie zijn mannetje kan staan. Vrijwel alles werkt aan de uitwerking: de onheilspellende sneeuw die uit het niets over de richel komt golven; het langzaam intenser wordende getik van de soundtrack, die opeens plaats maakte voor een ijzingwekkende stilte; de paniekerige Wildlings die de poort dichtgooien, honderden buitengesloten achterlatend; en een macabere eindsequentie waarin alleen het ruisen van de wind en het kabbelen van het zilte water hoorbaar is, terwijl de Night’s King in stilte de gevallen slachtoffers bij zijn gevolg voegt. De scène vloeit soepel over van melodrama, naar horror, naar actie en weer terug. Miguel Sapochnik knutselt van een hoopje sneeuw, een paar houten gebouwtjes en een hoop Wildlings één vanGame of Thrones’meest memorabele scènes.

Hardhome is echter niet de enige locatie die we bezoeken in de gelijknamige aflevering. Tijdens de eerste vijfentwintig minuten krijgen we korte updates vanaf alle locaties behalve Dorne en het kamp van Stannis. Op al deze fronten komt eenzelfde eigenschap naar de voorgrond, dezelfde eigenschap die de helft van de Wildlings onder leiding van de Lord of Bones (door wie Jon in seizoen twee gevangen werd genomen) ervan weerhoudt te vertrouwen op Jon: trots. De hulp van de in zwart gehulde indringers te accepteren, voelt als het verraden van alle vrienden en familie die in het nutteloze conflict het leven hebben gelaten. Hoewel een deel pragmatischer reageert, en start met de evacuatie, zorgt het gevoel van trots er vanaf beide zijden voor dat er meer slachtoffers vallen dan nodig was geweest. Ook bij Castle Black werd Jons voorstel namelijk snel en hard neergeslagen, waardoor hij later arriveerde dan mogelijk was geweest.

Net als veel van de Wildlings en leden van deNight’s Watch kan ook Cersei haar trots niet opzij zetten. In de duistere cel ziet ze er inmiddels even gehavend uit als Margaery, smekend om een bezoek van Tommen of Kevan. Ondertussen vertikt ze het om dan ook maar een enkele stap richting hen die haar gevangen houden te doen, met als gevolg dat het haar aangeboden water op de grond belandt. Wanneer de deur weer in het slot valt, vliegt ze naar voren om het vocht van de koude keien te kunnen likken, meer vernederd dan we haar ooit gezien hebben. “Strip away the gold and the ornaments, knock down the statues and the pillars, and this is what remains: something simple… solid… and true” zei de High Sparrow vorige week over het verwijderen van de extravagante rijkdommen van zijn geloofsgemeenschap. Maar hetzelfde geldt voor Cersei, die nu tot haar meeste elementaire hardvochtige zelfingenomenheid teruggedrongen wordt. Het is dezelfde trots die Daenerys laat twijfelen in Tyrions nut, als lid van één van de families die bijdroeg aan de ondergang van haar eigen dynastie. Maar in tegenstellig tot Cersei, ziet zij in dat er een tijd en plaats is om dit instinct te laten varen.

Arry

Arya’s reis draait al sinds het eerste seizoen om het wegzetten van trots, of soms zelfs om de afwezigheid hiervan. Al snel werd duidelijk dat ze sterk verschilde van Sansa, die een leven aan het hof zag als hoogst haalbare. Net als Brienne zag Arya zich liever met een zwaard in de hand, altijd worstelend met de genderrol die haar aangemeten werd. Haar familienaam achter zich laten kwam alleen moeilijk omdat ze het gevoel had hiermee ook haar familieleden in de steek te laten, niet om het aanzien dat het adellijke geslacht haar zou kunnen geven. Al in seizoen twee verliet ze King’s Landing als Arry, een toekomstige kandidaat voor de Night’s Watch. Ze spendeerde zelfs een aantal weken in Harrenhall als de hofschenker van Tywin Lannister, om vervolgens weer het platteland in te trekken in het gezelschap vanThe Brotherhood without Bannersen later Sandor Clegane. Zich gedragen als Arya Stark is haar inmiddels een stuk vreemder dan het aanhouden van een fluïde identiteit. Omringd door gezichten zonder ogen en de afstandelijke bewoners vanThe House of Black and Whiteis ze eindelijk klaar om het transformeren te vervolledigen.

Hardhome

Haar verandering in Lanna, het oesters verkopende meisje dat iedere dag haar rondje door de straten van Braavos maakt, vat goed het tekortkomen van veel van de andere personages inHardhomesamen. Haar garderobe, lichaamshouding en mimiek heeft ze compleet aangepast, bereid om compleet achter zich te laten wie en wat ze hiervoor was. Het niet vasthouden aan haar ego wanneer de situatie daarom vraagt is hoe Arya een positie van macht verovert, net zoals Tormund beseft dat samenwerken met de Night’s Watch een beter alternatief is dan koppig vasthouden aan een eeuwenoude vete. Voor Tyrion is dynastieke trots wel het laatste waar hij aan denkt en ook Dany lijkt door te hebben dat ze zonder Tyrion het veel moeilijker zal hebben haar eerste stappen in Westeros te zetten. Deze flexibiliteit kunnen Cersei en de Lord of Bones niet opbrengen, waardoor ze hun zelf gegraven gat nog verder uitdiepen.