Om komedies lacht ze nooit, tranen komen alleen bij films over dieren en voorspelbaar-heid vindt ze een grote dooddoener. Er is echter iets aan films dat Laura Kempenaar nog veel meer bezighoudt: de veelal ontbrekende, geschikte representatie van vrouwen.
Hoe objectief is bont?
Dit is een objectieve column. Ik kies hierin geen kant. Hmm, nee, dat kan natuurlijk niet. Dat gevoel had ik ook een beetje bij het recenseren van de documentaire Hoe Bont Kun Je Het Maken . Er zijn namelijk veel bewijsstukken te vinden die toch iets anders zeggen dan ‘hierin wordt geen kant gekozen’.
Voor ik een dvd of blu-ray in mijn PlayStation 3 stop om te kijken, check ik altijd eerst even de achterkant van het hoesje. Wat wordt de kijker beloofd? Soms zijn het vooral plaatjes en weinig tekst, maar in het geval van Hoe Bont Kun Je Het Maken vond ik de tekst uitermate interessant. Er staat eerst een verhaal over hoe populair bont wel niet is en of het ooit zal lukken om aan de enorme vraag naar dit product te voldoen. Vervolgens staat er: “Ook komen voor- en tegenstanders aan het woord en wordt een evenwichtig beeld gegeven van alle argumenten.”
Mocht je dit niet direct tegen de borst stuiten, dan is er meer. In de uitleg over de documentairemaker, de heer Willy Lindwer, staat: “Als zoon van een fabrikant van lederen damestassen groeide hij letterlijk tussen de huiden op. (…) In 2010 werd Willy Lindwer door de koningin, een liefhebster van bont, benoemd tot Officier in de Orde van Oranje Nassau voor zijn gehele filmwerk”. Op zich wel eerlijk dat ze dit soort informatie erbij vermelden, maar het lijkt mij ingewikkeld. Stel dat je de dochter of zoon bent van een snoepfabrikant en je gaat een documentaire maken over de invloed van suiker op tanden, dan heb je ook de schijn tegen?
En dan de voorkant van het hoesje. Meneer Lindwer heeft niet gekozen voor een plaatje van een nerts, wat toch min of meer de hoofdrolspeler is. Nope, er is een stuk bruinig bont te zien dat wordt open- of dichtgeritst. Er zit geen spatje bloed of verf of iets op, dus geen protest, gewoon een kledingstuk van bont.
Misschien vind je het wel meevallen met zo’n hoes en aan de andere kant kan ik de eerlijkheid waarderen dat Lindwer het waarschijnlijk normaal zal vinden om tussen de levenloze lappen te lopen. Ik geloof erin dat het heus bestaat dat iemand ongeacht zijn of haar mening een mediaproduct kan afleveren dat een redelijk objectief beeld van iets geeft. Toch waren er ook in de documentaire van die kleine dingetjes die me opvielen.
Ongeacht wat je als kijker van het onderwerp vindt, lijken de verhoudingen toch ietwat scheef te liggen: er wordt namelijk wel duidelijk gemaakt welke geweldige modeproducten er worden gemaakt inclusief beelden, maar we zien niet de gruwel die erbij komt kijken. Geen spatje bloed, maar wel iemand die trots haar nieuwe bontkraag showt. Alleen de lusten, niet de lasten?
Oke, we zien wel dat de diertjes voor hun dood in veel te kleine, nare traliehokjes zitten, maar hoe bont nou echt wordt gemaakt, dat miste ik. Uiteraard vertellen pro-dierenmensen wel dat het er niet bepaald vriendelijk aan toe gaat, maar de woorden van de pro-bontfiguren worden veel meer kracht bijgezet door de beelden van weelderige bontkledingstukken..jpg&h=338&w=600)
Ik vind dat de verhoudingen een beetje scheef lijken te liggen. Toch ben ik blij dat ik de documentaire heb mogen bekijken, want hij heeft me enkele argumenten van pro-bontfiguren bijgebracht waar ik me eerder nog niet bewust van was. Het moge duidelijk zijn wat mijn mening over bont is, daar ben ik net zo eerlijk over als Willy over zijn achtergrond. Van mij hoeft bont niet, maar desondanks mag die documentaire ondanks mijn bovenstaande twijfels best bestaan. Alleen die bewering dat het gebalanceerd is…?
