Les Misérables - recensie

Epische musicalfilm die een prestatie van formaat mag heten.

Twee jaar geleden maakte regisseur Tom HooperThe King’s Speechwaarmee hij het genre van kostuum- en royaltyfilm transformeerde tot een zeer persoonlijk verhaal. Hooper’s nieuwe en ambitieuze projectLes Misérablesverschijnt deze week in de bioscoop en dat is op zich al een prestatie van formaat. Niet in de minste plaats omdat musicals op het witte doek, zoalsNine,Sweeney Todd, enThe Phantom of the Opera, vaak uitlopen op financiële tegenvallers. Een sterrencast, zoals ookLes Misérablesheeft, met acteurkanonnen als Russell Crowe, Anne Hathaway, Helena Bonman Carter, en Hugh Jackman hoeft dus niet altijd een kaskraker op te leveren. De makers vanLes Misérableshebben er dan ook alles aan gedaan om deze musicalfilm tot een succes te maken.

Het zal (hopelijk) niemand ontgaan zijn dat deze film gebaseerd is op Victor Hugo’s epische verhaal met dezelfde titel. Episch is Hugo’s vertelling niet alleen als het gaat om de inhoud maar des te meer als je bedenkt dat het boek bestaat uit 365(!) hoofdstukken. In de kern gaat het verhaal inLes Misérablesover Fransman Jean Valjean (gespeeld door Hugh Jackman), die na 19 jaar gevangen gezeten te hebben omdat hij brood voor zijn uitgehongerde familie stal, vrij wordt gelaten. Maar zijn status als ex-gevangene zorgt ervoor dat hij geen nieuw leven kan opbouwen. Op een avond steelt hij het zilverwerk van een bisschop die hem onderdak verleent. Hij wordt gepakt maar de bisschop verklaart echter dat hij Jean Valjean al het zilverwerk geschonken heeft. Zo krijgt Jean een tweede kans en hij bouwt onder een nieuwe naam een nieuw leven op als zakenman. Gaandeweg ervaart hij hoezeer de Franse arbeidsklasse wordt uitgebuit en raakt bij een aantal personen die in deze situatie zitten betrokken, terwijl hij achterna wordt gezeten door politieagent Javert (Russell Crowe) die twijfelt aan de identiteit van de vrome zakenman.

Dat deze film kleinere personages en verhaallijntjes weglaat uit het verhaal van Victor Hugo’s boek is de filmmakers niet kwalijk te nemen. De kern vanLes Misérablesvormt immers het verhaal van Jean Valjean en zijn tragische zoektocht naar verlossing door liefde en hoop. Naast dit universele thema is de sterke sociale kritiek op de uitbuiting van de arbeidsklasse in Frankrijk in de 19e eeuw een thema dat eigenlijk nog steeds vandaag actueel is. Met de economische crisis nog in volle gang kan de boodschap vanLes Misérablesin veel landen - met de Verenigde Staten voorop - nog op veel steun en herkenning rekenen. De mix van sociale kritiek en hoopvolle boodschap is dus goed getimed en actueel.

De dragende kracht in deze toch wel lange en soms slepende film (150 minuten) zijn de acteurs en actrices. Daarbij verdienen Anne Hathaway en vooral Hugh Jackman alle lof. Jean Valjean is de kern van het verhaal en Hugh Jackman weet deze ambitieuze musical film te dragen met een dijk van een stem en mooie vertolking van de emotionele tocht naar verlossing van Valjean. Anne Hathaway transformeert van mooi naïef meisje als de jonge Fantine in een emotioneel wrak als ze probeert haar lichaam te verkopen om voor haar kindje te zorgen. Haar bekende nummer ‘I Dreamed a Dream’ is een hoogtepunt in de film. Dat de film geheel live is ingezongen, in tegenstelling tot eerdere musicalfilms, werpt in de film zijn vruchten af. De emotie die zo in de liedjes wordt gelegd, voelt hierdoor niet nep of gespeeld aan.

Deze ambitieuze film brengt de musicalLes Misérables op een overtuigende manier naar het witte doek. De gehele cast is goed, maar het is vooral Hugh Jackman die de film draagt als de tragische held Jean Valjean. Blijf weg als je niet houdt van bombastische filmvertellingen, maar ga deze film kijken als je meegesleept wil worden door deze emotionele musical en zijn hoopvolle, bitterzoete boodschap.