Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten.
Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
De vlucht naar JFK is vertraagd. Niet veel, een minuut of 30, te verwaarlozen dus. Met een beetje rugwind komen we op dezelfde tijd aan als op mijn beeldscherm knipperde toen ik mijn vlucht online boekte. Met een visum voor de VS op zak, althans in mijn paspoort, en geldig tot 2022 denk ik lekker door te kunnen lopen bij de douane in Nederland. Ik wandel in mijn gedachten zó Nieuw Amsterdam binnen. Dat valt een klein beetje tegen, omdat ik juist door dit vaste visum geen Esta formulier nodig heb en dus niet online kan inchecken.
Er was een tijd dat ik in Ierland mijn schoenen moest uittrekken bij de veiligheidscontrole op het vliegveld. Ik kreeg laatst op een vlucht naar - ik weet het eerlijk gezegd niet meer, Londen? - een plastic zakje voor mijn shampoo. Toch maar voor de zekerheid, het meisje dat het mij aanreikte wist het ook niet precies meer. Inderdaad, kleine ergernissen van een West-Europeaan die geld genoeg heeft om de grote plas over te vliegen, ook nog eens buiten het toeristenseizoen om. Die een column typt op tienduizend meter hoogte terwijl een jongetje van vijf ergens tussen Libië en Italië zijn moeder en zusje van twee ziet verdrinken. Kap nâh, zouden ze in Den Haag terecht zeggen op zulk snobistisch geouwehoer.
Op het vluchtbioscoopschermpje scroll ik inmiddels tussen filmtitels van A naar Z en merk dat behalve de klassiekers (denk Alien, Annie Hall, The Big Lebowski ) weinig titels mij iets zeggen. Ik noem een paar titels die ik tegenkom: Beyond the Lights, The Best of Me, The Classified File . Ik ga ze niet kijken, nu niet, nooit niet. Avengers: Age of Ultron met Arabische ondertiteling. Als er een coffeeshop aan boord zou zijn met grote kussens waarin je weg kunt zakken zou ik die waarschijnlijk aangeklikt hebben. Veel Chinese titels ook: Wonder Mama, From Vegas to Macau II . Opeens dringt de gedachte zich aan mij op wie de kijkers zijn van de zogenaamde "B films". Zijn het mensen die ook in een B categorie vallen?
Morgen, in Brooklyn zal ik even een wandelingetje maken naar de productiemaatschappij die de documentaire Who Took Johnny? uit heeft gebracht. Een documentaire over de ontvoering van een krantenjongen en het onwaarschijnlijke verhaal van het bezoek dat hij zijn moeder brengt. Denk: high end pedofielen kringen, homoseksuele prostituees in het Witte huis ten tijden van Reagan (en CIA baas Bush, pappie van W). Een verhaal gruwelijker dan een gezond mens kan verzinnen, intriges ingewikkelder dan een vijf sterren cryptogram in de Groene Amsterdammer. Ik ga eens kijken of ze al een distributeur hebben gevonden voor de Benelux. Ter introductie kunt u alvast de website bekijken van Johnny's moeder die al jaren als een tijger vecht voor haar verdwenen zoon en de waarheid achter de ontvoering. En misschien is het een goed idee om daarna een slechte B film of superheldenepos te kijken. Want dan valt u daarna waarschijnlijk een stuk beter in slaap.
