Om komedies lacht ze nooit, tranen komen alleen bij films over dieren en voorspelbaar-heid vindt ze een grote dooddoener. Er is echter iets aan films dat Laura Kempenaar nog veel meer bezighoudt: de veelal ontbrekende, geschikte representatie van vrouwen.
Zijn films op festivals gewoon beter of lijkt dat door de festivalroes maar zo?
Festivaleuforie is een drug. Zoals chocolade mijn grote drijfveer is, is dat voor de filmindustrie het bestaan van festivals. Ik bedoel het niet op de netwerkmanier, want het is voor indie-filmmakers natuurlijk handig om eventueel hun film aan een grote maatschappij te verkopen tijdens een gezellige borrel, maar die stemming op festivals zorgt ervoor dat mensen films veel beter vinden dan ze eigenlijk zijn.
Festivaleuforie is een drug. Zoals chocolade mijn grote drijfveer is, is dat voor de filmindustrie het bestaan van festivals. Ik bedoel het niet op de netwerkmanier, want het is voor indie-filmmakers natuurlijk handig om eventueel hun film aan een grote maatschappij te verkopen tijdens een gezellige borrel, maar die stemming op festivals zorgt ervoor dat mensen films veel beter vinden dan ze eigenlijk zijn.
Vorige week ben ik naar diverse NFF-films geweest en de ene vond ik leuker dan de ander. Toch merkte zelfs ik dat ik het erg waardeerde om na de film (vooral na ) even de makers te zien en vragen te kunnen stellen. Bovendien komt er in het geval van het Nederlands filmfestival ook nog die Nederlandse trots bij, waardoor een film misschien ook wel beter lijkt dan hij eigenlijk is. Op veel filmfestivals krijg je van te voren zo’n leuk papiertje dat je moet inscheuren. Nou ja, je moet ermee aangeven of je de film fantastisch vond, ontzettende crap of middelmatig. Vervolgens wordt zo’n film door de euforische stemming in de zaal vrij goed beoordeeld en krijgt hij misschien wel een publieksprijs of andere festivalprijs mee naar huis. Weer daarna verschijnt de film op dvd/bluray en BAM! De stempel met daarop “winner of the … (vul maar in)” wordt erop geplakt en verkopen maar. Dat had ik bijvoorbeeld bij , waarvan je de recensie kunt lezen. Ik zag eerst het hoesje, toen dacht ik: wow, er staan allemaal prijzen op die de film heeft gewonnen. Vervolgens keek ik hem en dacht ik de hele film lang: waarom heeft hij al die prijzen gewonnen, heb ik iets niet goed begrepen? Een blik op IMDb leerde mij dat ik niet de enige was die er zo over dacht. Bijvoorbeeld de opmerking van , die zegt: Ik ben het roerend met haar eens. Op zo’n filmfestival heb je toch het gevoel met gelijkgestemden te zijn, mensen die van films houden, en als een regisseur van te voren vertelt dat een specifieke scène heel moeilijk was of juist heel leuk, dan krijg je daar toch een warmer gevoel bij dan als je er niks over weet en je thuis het dvd’tje in je speler hebt geschoven. Drugs blijken vaak bittere pillen als je ze een tijdje niet gebruikt. Denk aan XTC-slikkers en hun de dinsdag-dip na een weekendje feesten, maar ook de foto’s die in Oprah werden getoond van de hersenen na het gebruik van cocaïne. Ik wil niet zeggen dat je dom wordt of zombie-achtig van filmfestivals, maar het is wel zo dat op filmfestivals absoluut een ‘high’ geconstateerd kan worden. En dat terwijl we, als die film eenmaal met stickers en opschepperij over prijzen in de winkels ligt, een dip krijgen als we die dvd eenmaal thuis gaan kijken. Moeten we alle filmfestivals nu maar afschaffen? Zeker niet, ik kijk nu al uit naar Imagine in EYE. Mijn raad? Geniet van je filmfestivals, maar luister niet te veel naar films die pochen met de prijzen die zijn gewonnen, of vrienden die zelf van een filmfestival komen. Een kleine bijsluiter hoort inmiddels wel bij het innemen van drugs. Hoewel, van deze hoef je zeker niet met mate te genieten, maar liefst zo veel mogelijk.
