NFF 2012: Little Black Spiders - recensie

Deze bravere, Belgische versie vanGirl Interruptedslaat in als een bom.

Tijdens het Nederlands Film Festival ging op de Vlaamse Avond de nieuwe film van regisseuse Patrice de Toye in première. Eerder was zij aan het roer in de filmRosie, maar inLittle Black Spidersgaat het er iets heftiger aan toe. Hierin volgen we Katja (Line Pillet) die zwanger aankomt op een geheime afdeling in een ziekenhuis, weg van de bewoonde wereld. Hier is ze niet alleen, want er zijn meerdere meisjes die net zo jong zijn als zij, en het kind dragen van een man die ze het liefst nooit meer zouden zien.

De hoofdzuster is vanaf het eerste shot al overduidelijk een kreng. Als kijker zie je direct hoe sneaky ze is, maar het duurt in het verhaal even voordat duidelijk wordt waar ze precies mee bezig is dat niet in de haak is. Ondertussen zien we de zwangere tienermeisjes vriendschappen opbouwen en vreemde toneelstukjes opvoeren om zich te vermaken. De film speelt zich af in de jaren ’70, dus de meisjes zoeken heel andere afleiding dan nu. Katja heeft het erg moeilijk in deze film, want als ze naar de man gaat die het kind bij haar heeft verwekt, dan komt ze huilend terug op de afdeling. Als ze eenmaal ontdekt waar de hoofdzuster mee bezig is, besluit ze alles op alles te zetten om haar kindje bij zich te houden. Hoewel ze de enige is die dat wil, staat Roxy (Charlotte de Bruyne), waar ze goed mee bevriend raakt in de film, steeds aan haar zijde tot aan het bittere einde.

Little Black Spidersis een film die een ietwat langzaam is, maar juist door de fantastisch neergezette jaren ’70-sfeer past dat heel goed. Er zitten prachtige beelden in van de mooie Katja en Roxy en de avonturen die ze meemaken. Ze zijn ondeugend en maken veel plezier, maar er zijn ook heel dramatische momenten die ze steeds weer moeten doorstaan. Waar inGirl, Interruptedeen meisje zelfmoord pleegt en het erg draait om tragiek en drama, is het inLittle Black Spiderseen meisje dat op een gruwelijke manier een miskraam probeert te krijgen dat het grote drama uit de film is. Elk meisje heeft zo haar eigen karakter en hoewel de focus op de twee hoofdrolspeelsters is, is er ook voldoende aandacht voor de overige tieners en hun karaktereigenschappen. Het bijzondere is bovendien dat het niet heel erg draait om het zwanger zijn. De meisjes hebben geen urenlange gesprekken over wie de vader is en wat er met het kind moet gaan gebeuren. Ze hebben vooral plezier, doen gekke dingen en smeden een diepe band. Vooral aan het einde komt er wel veel tragiek bij kijken, maar deze film is eerder kunstzinnig en poëtisch dan uit op drama. De film is dan ook heel ingetogen en dat past goed bij de sfeer en het tijdsbeeld.

Het tempo in de film ligt misschien wat laag, het is de sfeer, de muziek, de setting, die dat allemaal geen probleem maken. De film is allesbehalve saai, omdat de meisjes steeds op gekke of nare dingen stuiten. Het is heerlijk om te zien hoe Katja en Roxy in hun vriendschap steeds dieper en dieper gaan en het einde is daar de allermooiste bekroning op.